Ο Τραμπ, ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ επέδειξε στην πρόσφατη συνέντευξη τύπου μια συμπεριφορά χυδαία, αποτρόπαιη, απογοητευτική κι επικίνδυνα φασίζουσα παραπέμποντας σε μαφιόζικα πρότυπα ταινίας τρίτης κατηγορίας και αναδεικνύοντας ανάγλυφα τη νέα εφιαλτική και ασυνάρτητη εικόνα της Αμερικής. Η σύγκριση που γίνεται μοιραία με την αντίστοιχη του προκατόχου του, Μπαράκ Ομπάμα, προβάλλει τις συντριπτικές διαφορές – και τα μελαγχολικά συμπεράσματα είναι δικά μας.
Επικίνδυνα Τραμπαλίσματα…
Η εικόνα ενός ανθρώπου αήθους, υπερφίαλου, κυνικού και απελπιστικά κενού στην θέση του προέδρου των ΗΠΑ δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο που εκτός των πολλών άλλων, φέρνει στην επιφάνεια την αναγκαιότητα κάποιες φορές των προσχημάτων: του να κρατά κανείς τη θέση του, έστω κι αν δεν την αξίζει… Η κατακρήμνιση όλων των -υπό έλεγχο πάντα- αξιών, συνήθως από βαστάζους της ιστορίας, ανθρώπους δίχως συνείδηση, είναι κάτι που οφείλουν οι κοινωνίες να αποτρέψουν, ξεκινώντας από την απλή παραδοχή ότι η δημοκρατία πριν από όλα είναι ένα ευγενές πολίτευμα, ένα πολίτευμα που σχετίζεται με την αισθητική και απεχθάνεται κάθε εκδοχή βαρβαρότητας. Κι ο Τραμπ, επί τη εμφανίσει, αποτελεί μνημείο αντιαισθητικής βαρβαρότητας.
Το φαινόμενο Τραμπ φέρνει επίσης στην επιφάνεια όλη αυτή την ισοπεδωτική και ανιστόρητη λογική που δεν βρίσκει διαφορές ή δεν τις αντιλαμβάνεται (ακόμα χειροτέρα), κυρίως λόγω ιδεοληπτικού φανατισμού, ανάμεσα στα άτομα αλλά και τις πολιτικές. Είναι όλοι αυτοί που αρνούνται ότι το άτομο είναι ένας καθοριστικός παράγοντας της ιστορίας, όλοι εκείνοι που τελικά δεν κατανοούν ότι η ζωή δεν είναι άσπρο – μαύρο, αλλά ανοιχτή στις άπειρες εκδοχές της ανθρώπινης φύσης.
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.