HOME	Your Most Trusted Source of Foreign News and Views About the United States

EDITORIAL

Translated By Jan de Nijs

August 23, 2005

NRC Handelsblad - The Netherlands - Home Page (Dutch)

Oil remains geopolitics. A month ago, Chinese oil company CNOOC lost an $18.5 billion bid for American Unocal. And now another Chinese state owned company, CNPC, buys PetroKazakhstan for $4.2 billion. PetroKazakhstan is listed in Canada and is headquartered in London and owns a significant number of oil fields in Kazakhstan.

This latest Chinese purchase attempt unveils a confusing network of political, economic and financial dependencies. Like India, China is an emerging player in the global economy, and its hunger for energy resources is huge. Last year, it was responsible for a third of the increase in worldwide oil consumption, and it already imports 40% of the oil it needs. India, on the other hand, already imports 70% of its oil requirements. It is therefore no coincidence that CNPC was competing against a rival bid from India.

In the case of both the Indian and Chinese competitors, state-owned companies were doing the bidding. CNPC is an industrial behemoth, employing hundreds of thousands of workers. Indian ONGC Videsh is the international arm of India’s state-owned Oil and Natural Gas Company (ONGC), in combination with a venture capital firm with ties to steel magnate Lakshmi Mittal (he runs Mittal Steel). And ONGC Videsh is hasn’t given up yet. It is hinting about a significantly higher counteroffer, even though the Chinese offer is already considered on the high side.

It is very significant to see this battle for oil resources develop in Kazakhstan. The world’s most substantial proven oil reserves may lie under the sands of the Arabian Peninsula, but the most promising region for development is the southern portion of the former Soviet Union. China already has oil interests in neighboring Kazakhstan and a CNPC built pipeline between the two countries will soon be complete, and the powers that be in Kazakhstan are generally positive about closer ties with the Chinese. The new pipeline frees the country from its dependency of Russia. On the other hand, its ties with the United States are ambivalent at best, because the Kazakh authorities suspect U.S. influence behind revolutions in Ukraine, Kyrgyzstan and Georgia. Trying to reduce its dependence on Western oil companies in favor of the Chinese is a logical option for authoritarian Kazakh President Nazarbajev, in power since 1990.

China and India have taken up an enduring Western tradition. Safeguarding the flow of oil has long been of utmost strategic importance to Western countries. Seeing the newcomers on the world economic stage exhibit the same behavior will take some getting used to. This has become more evident, now that the international free market for oil products has begun to significantly tighten and prices are going up. This morning, a barrel of Brent-crude cost $65.

The struggle to secure and control the world’s oil reserves is as old as the combustion engine. The combination of higher prices and new players on the world stage has usshered in a period of uncertainty for international oil politics. Long term, the best answer to this uncertainty is to reduce our dependence on fossil fuels.

Politiek per pijpleiding

Olie blijft geopolitiek. Een maand nadat de Chinese oliemaatschappij CNOOC een bod van 18,5 miljard dollar op het Amerikaanse Unocal zag mislukken, koopt een andere Chinese staatsmaatschappij, CNPC, voor 4,2 miljard dollar PetroKazachstan. Dit in Canada gevestigde en vanuit Londen bestuurde bedrijf bezit omvangrijke olievelden in Kazachstan. De Chinese aankoop legt een wirwar van politieke, economische en financiële verbanden bloot. China is, evenals India, een van de opkomende grote spelers in de wereldeconomie. De energiebehoefte is enorm. Het land nam vorig jaar een derde van de groei van de wereldwijde vraag naar olie voor zijn rekening, en importeert nu al veertig procent van zijn oliebehoefte. India is al voor 70 procent van zijn olie afhankelijk van het buitenland. Het is geen toeval dat CNPC het bij de overname van PetroKazachstan moest opnemen tegen een rivaliserend bod uit India.

In beide gevallen gaat het daarbij om biedingen van staatsbedrijven. CNPC is een gigant met honderdduizenden werknemers, het Indiase ONGC Videsh is de internationale tak van de nationale Oil and Natural Gas Corporation (ONGC), aangevuld met een investeringsmaatschappij van staalmagnaat Lakshmi Mittal, bekend van Mittal Steel. ONGC Videsh zint overigens op een tegenbod, dat nog hoger is dan het al forse bedrag dat de Chinezen bieden.

Dat de strijd zich concentreert op Kazachstan is veelzeggend. De grootste oliereserves ter wereld liggen onder het zand van het Arabisch schiereiland, maar een van de meest veelbelovende regio's is die in het zuiden van de voormalige Sovjet-Unie. China heeft al oliebelangen in zijn buurland Kazachstan, en binnenkort zal een door CNPC gebouwde pijpleiding tussen de twee landen zijn voltooid. Andersom staan de Kazachstaanse autoriteiten welwillend tegenover de Chinese interesse. De nieuwe pijpleiding verlost het land van zijn afhankelijkheid van Rusland, en de houding tegenover de Verenigde Staten is op zijn best ambivalent. Achter de recente revoluties in Oekraïne, Kirgizië en Georgië wordt in het autoritaire Kazachstan Amerikaanse invloed vermoed. Het terugdringen van de invloed van westerse oliemaatschappijen ten gunste van die uit China is vanuit het perspectief van de sinds 1990 alleenheersende Kazachstaanse president Nazarbajev een logische optie.

China en ook India haken intussen aan bij een oude, westerse traditie. Het veiligstellen van de oliestromen is voor de westerse landen sinds jaar en dag van eminent strategisch belang. Zij zullen eraan moeten wennen dat de nieuwkomers in de wereldeconomie eenzelfde gedrag vertonen. Dat wordt evident nu de internationale vrije oliemarkt krapper wordt en de prijzen stijgen. Vanmorgen noteerde een vat Brent-olie een torenhoge prijs van ruim 65 dollar. De strijd om het beheersen en veiligstellen van de mondiale oliereserves is zo oud als de verbrandingsmotor.

Met de combinatie van hoge prijzen en de nieuwe spelers op het wereldtoneel gaat de internationale oliepolitiek een nieuwe en onzekere fase in. Vermindering van de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen is hier voor de lange termijn het beste antwoord op.