Washington's Dangerous Nuclear Horse Trading

EDITORIAL

Translated By Jan de Nijs

March 3, 2006

NRC Handelsblad - The Netherlands - Home Page (Dutch)    

Yesterday's accord between the United States and India on nuclear cooperation makes it crystal clear that Washington holds an ambivalent attitude when it comes to nuclear horse trading. Friendly nations with nuclear ambitions are held to different standards than unfriendly ones. Arbitrariness occurs when it comes to foreign relations, but the timing of this accord and its blatant overtones are remarkable.

While in the middle of difficult negotiations with Iran about Teheran's nuclear program, Delhi is recognized and rewarded for its economic achievements using nuclear technology. Of course, limited to civil purposes, but on the other hand, this appeaser for critics fails to address the fact that India has never signed the Nuclear Non-Proliferation Treaty]. Nuclear cooperation with India may well intensify the nuclear arms race in the region. 

This accord also undermines the Non-Proliferation Treaty. Because of this American disingenuousness, it opens the door for Iran to ignore further warnings and any eventual ultimatums. Contrary to India and the other nuclear powers, Iran has actually cooperated with nuclear inspectors. It is a member of the Non Proliferation Treaty. It is clear that Iran doesn't need nuclear weapons. But it can rightfully claim the right to use nuclear power for civil applications. Why is Iran not allowed to pursue what India and America are allowed to?

Talks between Tehran and the three European Union members [Britain, France and Germany] were difficult enough. Now they look like an exercise in futility. For nuclear powers Israel and Pakistan, the Americans looked the other way. Now it's India's turn to become involved in the horse trading. In Bush's parlance, this is a "strategic partnership." These were words he used yesterday in a short speech with India's Prime Minister Singh . This will have far-reaching consequences, specifically, when the U.N. Security Council has to address the issue of sanctions against Iran, due to its alleged nuclear disobedience. Right now, there is hardly any judicial or moral ground to implement sanctions against Iran. Which doesn't mean that Iran can now embark on an unbridled nuclear development program.  It has to make clear what its goals are. And it must abide by the rules, even if it is told to shut its program down.

The boundaries between civilian and military use of nuclear technology are vague. More and more countries are pushing toward nuclear energy, which is their complete right. But at the same time, more and more countries have the ambition to own nuclear weapons. The Nuclear Non-Proliferation Accord is supposed to prevent this from happening, but if the most important nuclear powers show no willingness to disarm, or if they forge deals like the one between United States and India - what is left of this accord? On paper, in any event, not a lot. The E.U. member states that are negotiating with Iran are well advised to follow their own course. Which means: stay well clear of what Washington is doing.

Dutch Version Below

Nucleair Zakendoen

Het akkoord over nucleaire samenwerking tussen de Verenigde Staten en India dat gisteren werd gesloten, laat onverbloemd de tweeslachtige houding van Washington zien over nucleair zakendoen met verschillende staten. Voor bevriende staten gelden andere maatstaven dan voor niet-bevriende met nucleaire ambities. Willekeur in de machtspolitiek komt vaker voor, maar de timing van deze overeenkomst en het niets-verhullende karakter ervan zijn opmerkelijk.

Terwijl moeizaam met Iran wordt onderhandeld over het nucleaire programma van Teheran, krijgt Delhi als erkenning en beloning voor zijn economische prestaties nucleaire technologie cadeau. Weliswaar voor civiel gebruik, maar toch: deze zoethouder voor critici laat onverlet dat India het Non-proliferatieverdrag, dat het bezit en de verspreiding van kernwapens tegengaat, nooit heeft ondertekend. Nucleaire samenwerking met dit land zet de wedloop met kernwapens in de regio op scherp.

Het akkoord ondergraaft eens te meer het Non-proliferatieverdrag. Het geeft Iran argumenten om zich, met verwijzing naar de Amerikaanse schijnheiligheid, niets aan te trekken van waarschuwingen en eventuele ultimata. Anders dan India of andere kernmachten heeft Iran meegewerkt aan controle op zijn nucleaire programma. Het is lid van het Non-proliferatieverdrag. Het is duidelijk dat Iran een atoombom niet nodig heeft. Maar het kan wel met alle recht civiel gebruik van kerntechnologie claimen. Waarom zou het niet mogen wat nota bene India van Amerika wél mag?

Het waren al lastige gesprekken die drie lidstaten van de Europese Unie met Teheran voerden, maar ze krijgen nu haast iets potsierlijks. Voor de atoommogendheden Israël en Pakistan knepen de Amerikanen al een oogje dicht. Nu is India aan de beurt om nucleaire zaken mee te doen. In het jargon van president Bush heet dit een „strategisch partnerschap", woorden die hij gisteren gebruikte in een korte toespraak tot premier Singh van India. De betekenis ervan is vérstrekkend. Dat zal blijken als dadelijk de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties zich moet beraden over sancties tegen Iran wegens vermeende nucleaire overtredingen van dit land. Er is nu nog nauwelijks juridische of morele grond om de Iraniërs strafmaatregelen op te leggen. Dat betekent overigens niet dat Iran ongebreideld moet kunnen doorgaan met de ontwikkeling van zijn kernprogramma. Het dient wel degelijk duidelijk te maken waarmee en met welk doel het bezig is. En het moet zonodig gestopt worden.

De grens tussen civiel en militair gebruik van kerntechnologie is vaag. Steeds meer landen streven naar het gebruik van kernenergie, wat hun goed recht is. Maar ook steeds meer landen willen over een kernwapen beschikken. Het Non-proliferatieverdrag moet dat tegengaan, maar als de belangrijkste atoommogendheden zélf geen aanstalten maken om te ontwapenen en deals sluiten als die tussen Amerika en India – wat blijft er dan van dit verdrag over? Op papier in ieder geval niet veel. De lidstaten die namens de EU met Iran nucleair overleg voeren – Frankrijk, Duitsland en Groot-Brittannië – doen er goed aan in dezen een eigen koers te varen. Dat wil zeggen: onafhankelijker van Washington.

03 maart 2006