De media geven, de media nemen. Nauwelijks heeft Democraat Beto O’Rourke zijn sterrenstatus omgezet in een kandidatuur voor het presidentschap, of in de berichtgeving over hem sluipt een zure toon.
“De hemelen openen zich. Het licht schijnt op ons neer. Het waterpeil van de oceanen stijgt langzamer”, overdrijft columniste Maureen Dowd van The New York Times. De zoals altijd net iets minder vileine, maar meestal veel interessantere Jack Shafer van Politico vindt dat de Democratische kandidaat wel iets weg heeft van de man die hij uit het Witte Huis zou willen verdrijven.
Shafer schreef: “Beschouw hem als een semigoog, een gematigd politicus die inspeelt op de naïveteit van de menigte met zijn holle, en toch gepassioneerde oproepen tot goedheid, licht en mogelijkheden. Een demagoog verspreidt vrees. Een semigoog leurt met hoop. Een demagoog gooit olie op het vuur. Ee semigoog schenkt melk of misschien een mooi soort bier. Een demagoog slaat met de vuisten op tafel. Een semigoog praat met wapperende handen.”
Handbewegingen
Dat er op dat laatste wordt gelet, hebben we aan Donald Trump te danken. Gevraagd naar O’Rourke’s kandidatuur zei hij: “Ik heb nooit zoveel handbeweging gezien. Ik zei: is hij gestoord, of doet hij dat nou eenmaal?” Onaardig, grof, politiek inhoudsloos – maar je moet het Trump nageven, daarna was het moeilijk om nog aandacht te schenken aan wat O’Rourke zei als je hem op tv bezig zag, zo trekken die handen opeens de aandacht.
Nu is wat de man zegt ook meestal niets bijzonders, vindt Shafer. “Net als de meeste popsongs die je los van de muziek leest, vallen de toespraken van O’Rourke – afgestoken in die vreemd-hypnotische gedichtenleestrant – dood als je ze op schrift ziet.” En ook dat heeft de kandidaat uit Texas gemeen met Trump, vindt hij. En met Barack Obama.
Columns schrijven over een kandidaat is gemakkelijk, het echte werk in de Amerikaanse politieke journalistiek wordt natuurlijk gedaan door de verslaggevers die een kandidaat volgen. Zodra O’Rourke zich officieel als kandidaat had gemeld, werd het relevant om elk woord op een goudschaaltje te wegen, en elke mogelijke misstap uit het verleden op te diepen, en dan bij kiezers en concurrenten commentaar te vragen.
En of wat ze vonden nu echt ernstig was of alleen maar vervelend, het betekent toch dat de zon al wat minder constant schijnt op de kandidatuur van Beto. Met name lijkt de vraag te rijzen: is deze frisse, jonge kandidaat wel zo modern als hij zich voordoet?
Glimlachende vrouw
Is het bijvoorbeeld nog van deze tijd dat hij zich in een video als kandidaat presenteerde met een idolaat naar hem glimlachende vrouw? En kom je er nog mee weg om grappend te zeggen dat zij de kinderen heeft opgevoed ‘met soms wat hulp van mij’?
Maar misschien nog veel instructiever over het soort kandidaat dat de Amerikanen met O’Rourke krijgen, is hoe hij op die kritiek reageerde. Die grap was ‘weinig subtiel’, gaf hij meteen toe. “Niet alleen zal ik dat niet meer zeggen, maar ik zal veel tactvoller zijn in de manier waarop ik over mijn huwelijk spreek.”
In één moeite door bood hij ook zijn excuses aan overschrijfsels uit zijn middelbareschooltijd, met onder andere een fictief verhaal over overreden kinderen. Vreselijk, vind hij dat nu. “Wat ook mijn bedoeling was als tiener maakt niet uit, ik moet lang en goed naar mijn daden kijken, naar de taal die ik heb gebruikt, en voortdurend proberen het beter te doen.”
Daarin verschilt hij dan weer van Donald Trump. Als die wordt betrapt op uitspraken die echt niet kunnen, ontkent hij soms dat hij ze gedaan heeft, zelfs al staan ze op band. En andere keren komt hij er juist rond voor uit en herhaalt ze nog eens.
Dat regelrechte liegen, en er bij zijn achterban nog mee wegkomen ook, daarin is Trump wellicht uniek. Maar in zijn ongegeneerde zeggen waar het op staat, is de huidige president van de VS vermoedelijk stukken moderner dan de charismatische jonge politicus die de volgende president wil zijn.
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.