Obama’s Secret Formula

<--

Beloften

Barack Obama grossiert in beloften. Een spoedige terugtrekking uit Irak, ziektekostenverzekering voor alle Amerikanen en meer overheidscontrole op de financiële sector, om maar enkele voorbeelden te noemen.

Deze week voegde hij daar een nieuwe belofte aan toe. Obama liet zich ditmaal uit over het in de Verenigde Staten gevoelig liggende beleidsterrein klimaatsverandering. De senator uit Illinois beloofde dat Washington onder zijn leiding -opnieuw- een betrokken rol zal gaan spelen bij de internationale onderhandelingen over klimaatverandering. Hij zegde zelfs toe dat de VS op dit terrein „de wereld zullen helpen leiden.”

Waar Obama het gebruik van het woordje ”opnieuw” op baseert, lijkt een raadsel. De Verenigde Staten zijn doorgaans de grote afwezige -of zelfs dwarsligger- geweest bij internationale pogingen om bijvoorbeeld tot reductie van de uitstoot van broeikasgassen te komen. De beslissing van president Bush om zich in 2001 te distantiëren van het Kyotoprotocol, waarin afspraken staan over vermindering van de CO2-emissie, is wellicht het meest in het oog springende bewijs daarvan.

De grond voor de belofte dat Amerika de wereld zal helpen leiden bij de onderhandelingen over klimaatverandering, lijkt een nog groter raadsel. Die leidersrol past niet bepaald bij een land waar het merendeel van de auto’s meer dan 10 liter benzine op 100 kilometer verbruikt. Waar de industriële lobby een aanzienlijke vinger in de politieke pap heeft en soberheid niet in het woordenboek voorkomt. De VS zullen wat dat betreft eerst een enorme interne inhaalslag moeten maken voor zij internationaal het voortouw kunnen nemen.

President Bush gaf het in elk geval eerlijk toe. Naleving van de afspraken uit het Kyotoprotocol was volgens de president te kostbaar voor de Amerikaanse economie. Het is maar waar je je prioriteiten stelt. De oorlog in Irak heeft tot nu toe ruim 3 biljoen (3000 miljard) dollar gekost. Dat staat nog altijd in geen verhouding tot de 15 miljard die Obama jaarlijks wil investeren in de ontwikkeling van duurzame energiebronnen.

Obama grossiert niet alleen in beloften, maar ook in woorden. En toegegeven, enige welsprekendheid kan hem niet worden ontzegd. Maar uiteindelijk zal ook hij worden afgerekend op zijn daden. Die zijn in dit opzicht nog niet erg hoopgevend. De ”president-elect” deed zijn beloften op het gebied van klimaatverandering in een videoboodschap, zonder zelf op een door de Californische gouverneur Schwarzenegger georganiseerde klimaatconferentie aanwezig te zijn. En belangrijker: volgende maand zal Obama evenmin zijn opwachting maken op een grootschalige VN-klimaattop in Poznan.

De reden? „De Verenigde Staten kunnen maar één president tegelijk hebben”, aldus Obama in een verklaring. Dat is natuurlijk waar. Maar toen hem vervolgens de vraag werd gesteld of hij straks als staatshoofd zijn beloften op milieugebied denkt te kunnen waarmaken, antwoordde Obama: „Een president kan niet alles.” Dat is eveneens waar. En het is te hopen dat die uitspraak ook geldt voor zijn toezeggingen om de mogelijkheden voor abortus en stamcelonderzoek te verruimen. Om maar enkele voorbeelden te noemen.