India’s Congress Party Victory Boosts Obama

<--

De winst van de Congresparij in India en de nieuwe regionale grootmacht Iran bieden de Amerikaanse president nieuwe kansen

Het heeft met zevenhondermiljoen kiezers iets meer voeten in de aarde dan bij Luxemburg, maar nu is men dan toch eindelijk uitgeteld: in India heeft de Congrespartij veel overtuigender gewonnen dan verwacht. Dat is een opsteker voor Obama, die Afghanistan en – vooral – Pakistan tot absolute topprioriteit heeft verheven.

Spanningen

Dat de gematigde Congrespartij wint betekent namelijk dat de nationalis­tisch-hindoeïstische BJP verliest: niet alleen medeschuldig aan binnenlandse religieuze spanningen, maar ook, in het verlengde daarvan, op Islamabad werkend als een rode lap op een stier. Het is bekend: voor het Pakistaanse regime gelden niet de (derhalve maar halfhartig bestreden) Taliban, maar de machthebbers in New-Delhi als het grote gevaar.

Tot vandaag verschuilt Islamabad zich achter de ‘Indische dreiging’ om de meeste eigen legers aan de oostgrens te houden en niet aan de westgrens in te zetten. En hoemeer in India de hindoe-identiteit wordt benadrukt, hoe sterker de Pakistaanse machthebbers dit – ‘vanwege de urgentie mos­lims te beschermen’ – als argument kunnen gebruiken om 1) de meeste legers te houden waar ze zijn; 2) dus de Taliban niet serieus te bestrijden en 3) westerse kritiek inzake democratische tekorten te negeren: nood breekt wet.

Aartsvijand

Met de verkiezingsuitslag in India is Islamabad dat argument uit handen geslagen.

Zowel in Bagdad als in Kaboel ingevolge Bushs kortzichtige militaire acties van zijn belangrijkste vijanden verlost, is Teheran tot regionale grootmacht uitgegroeidDat wil niet zeggen, dat zij dat vervol­gens ook ­toege­ven zal. Daarvoor is India als aartsvijand veel te profijtelijk: daarop is de macht van het leger gebaseerd, waaraan ook grote eigen economische belangen verbonden zijn.

En door de Taliban nooit definitief te verslaan, kan Ameri­ka met het Talibangevaar ook financieel duurzaam worden gechan­teerd.

Teheran

Anders dan Bush ziet Obama dit onder ogen, en dat verklaart de koers­wijziging die is ingezet: toenadering tot Iran, de meest stabiele natie in de regio en de aartsvijand van de Taliban. Zowel in Bagdad als in Kaboel ingevolge Bushs kortzichtige militaire acties van zijn belangrijkste vijanden verlost, is Teheran tot regionale grootmacht uitgegroeid, die voor elke oplossing onmisbaar geworden is.

Dat geldt inmiddels ook, via haar bondgenoten Hamas en Hezbollah, voor het Heilige Land. Vandaar dat Obama Netanyahu duidelijk heeft gemaakt waar het op staat.

Israël gokt erop dat het door de vrees van de soennitische VS-bondgeno­ten Egypte en Saoedi-Arabië voor het sjiitische Iran aan een vredesregeling kan ontsnap­pen.

Maar hoezeer Mubarak en de oliesjeiks de ayatollahs ook haten: zolang laatstgenoemden zich over de Palestijnen ontfermen kunnen zij het zich, vanwege de pro-Palestijnse sympathie van hun eigen onderda­nen, niet veroor­loven tégen Iran vóór Israël te kiezen.