Obama Extends His Hand

June 8, 2009

Published in De Volkskrant
(Netherlands) on 6 June 2009
by Staff (link to original link to original)

Translated from by Dorian de Wind. Edited by .

In November 1863, The Times reported that a hardly inspired President Lincoln had spoken a few unremarkable words during the dedication of a national cemetery for soldiers who had died during the Civil War. The article was referring to the Gettysburg Address, the speech that would go down in history as one of the most brilliant speeches of all times.

This example shows that contemporaries would be wise to have some reservations about deciding on the endurance of presidential addresses. Did the speech that Obama delivered in Cairo on Thursday, indeed have the historical significance that some attributed to it beforehand? That judgment has to be withheld for the moment. But it can already be said with certainty that it was a milestone in relations between the U.S. and the Muslim world---a relationship that has, for the past few years, been so very gloomy.

The uniqueness wasn't as much in what was said. In reality, most of what Obama held before his audience has already been said by his recent predecessors, including George W. Bush. The speech derived its value in particular from its all-embracing and candid nature, from the eloquence and power of the speaker, in addition to the fact that it was given in the heart of the Arab world.

"America and Islam do not have to compete with each other," said Obama. And: "Islam has always been a part of America's story." No one can say this with more persuasiveness and power than a president whose middle name is Hussein, who can point to his Islamic roots and who doesn't make a fake impression when he quotes from the Koran—up to three times.

Fortunately, Obama used such background not only to show respect for Islam and to pay tribute to the historical richness of the Arab culture. He took advantage of the opportunity to also voice a few hard remarks, which in the Islamic world are often covered with the cloak of charity--or just hate. He left no doubt that the U.S. would continue to fully fight Al Qaeda and related terror groups.

His unambiguous expression of support for the Palestinian issue was coupled with a clear warning that such support is not well-served by the use of force and that expressions of anti-Semitism are unacceptable. Not insignificant was also that he stood up for freedom of religion and for women's equal rights.

From a political viewpoint, the most salient passage of Obama's speech was the clear position against any further expansion of Israeli settlements on Jordan's West Bank. With this, he has committed himself to a harder line on this tricky point than the one taken, specifically, by the previous resident of the White House. This strictness is very welcome, because the already precarious peace process is seriously undermined by the Israeli settlements policy.

It is possible that a part of Obama's audience had hoped that he would have provided more concrete political directions towards a solution of the Arab-Israeli conflict. However, the president clearly did not have the intentions of laying on the table the umpteenth roadmap to peace. Most important, he wanted to set down a marker: The Middle-East now has his undivided attention. And he has now dedicated himself to what is his great strength: to bring a melodious message of hope and reconciliation nourished by the conviction that rigid differences can be overcome.

By his own account, Obama is very aware that mountains will not be moved by one speech. And as far as he may have harbored such an illusion, the disparaging reactions out of Tehran and out of the radical Arab camp, should have reminded him that the Middle East is strewn with political landmines that cannot be made harmless by sheer idealism.

Obama’s handreiking
de Volkskrant, 06-06-2009 00:05
reageer 9 reacties

In november 1863 meldde The Times dat een weinig geïnspireerde president Lincoln enkele onbeduidende woorden had gesproken bij de inwijding van een nationaal kerkhof voor soldaten die waren gesneuveld in de Amerikaanse Burgeroorlog. Het ging om de Gettysburg Address, de toespraak die vervolgens de geschiedenis zou ingaan als een van de briljantste redevoeringen aller tijden.
Dit voorbeeld geeft aan dat tijdgenoten er verstandig aan doen enig voorbehoud te maken bij het bepalen van de duurzaamheid van presidentiële toespraken. Had de rede die Barack Obama donderdag in Caïro hield, inderdaad de historische betekenis die er door sommigen op voorhand aan was gegeven? Dat oordeel moet nog even worden opgeschort. Maar wel kan al met zekerheid worden gezegd dat ze een mijlpaal was in de – de afgelopen jaren zo sterk vertroebelde – relatie tussen de Verenigde Staten en de moslimwereld.

Het bijzondere zat hem niet zozeer in wat er werd gezegd. In wezen is het merendeel van wat Obama zijn gehoor voorhield, ook al eens uitgesproken door zijn recente voorgangers, met inbegrip van George W. Bush. De toespraak ontleende zijn waarde vooral aan het omvattende en openhartige karakter ervan, aan de eloquentie en het gezag van de spreker, alsmede aan het feit dat ze in het hart van de Arabische wereld werd gehouden.

‘Amerika en de islam hoeven niet met elkaar te wedijveren’, zei Obama. En: ‘De islam is altijd een deel van het Amerikaanse verhaal geweest.’ Niemand kan dit met meer overtuigingskracht zeggen dan een president wiens tweede voornaam Hussein luidt, die kan wijzen op zijn islamitische wortels en die geen gekunstelde indruk maakt wanneer hij, tot drie keer toe, uit de Koran citeert.

Gelukkig gebruikte Obama die achtergrond niet alleen om eer te betonen aan de islam en de lof te steken van de historische rijkdom van de Arabische cultuur. Hij nam de gelegenheid te baat om ook enkele harde noten te kraken die in de islamitische wereld vaak met de mantel der liefde (of juist haat) worden bedekt. Hij liet er geen twijfel over bestaan dat de Verenigde Staten Al Qaida en aanverwante terreurgroepen ten volle zullen blijven bestrijden.

Vanuit politiek oogpunt was de duidelijke stellingname tegen elke verdere uitbreiding van Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever de meest saillante passage in Obama’s toespraak.
Zijn ondubbelzinnige steunbetuiging aan de Palestijnse zaak ging gepaard met de duidelijke waarschuwing dat deze in het geheel niet wordt gediend door het gebruik van geweld en dat uitingen van antisemitisme onaanvaardbaar zijn. Niet onbelangrijk was ook dat hij een lans brak voor vrijheid van religie en voor gelijke rechten voor de vrouw.

Vanuit politiek oogpunt was de duidelijke stellingname tegen elke verdere uitbreiding van Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever de meest saillante passage in Obama’s toespraak. Hij heeft zich hiermee gecommitteerd aan een striktere lijn op dit heikele punt dan met name de vorige bewoner van het Witte Huis volgde. Deze striktheid is zeer welkom, want het toch al zo precaire vredesproces wordt ernstig ondermijnd door het Israëlische nederzettingenbeleid.

Wellicht had een deel van Obama’s gehoor gehoopt dat hij nog wat meer concrete politieke richtingwijzers naar een oplossing van de Arabisch-Israëlische conflict had neergezet. Maar de president had duidelijk niet de bedoeling de zoveelste routekaart naar de vrede op tafel te leggen. Hij heeft vooral een piketpaal willen slaan: het Midden-Oosten heeft niet op een opportuun moment, maar nu al zijn onverdeelde aandacht. En hij heeft zich toegelegd op wat zijn grote kracht is: een welluidende boodschap van hoop en verzoening brengen, gevoed door de overtuiging dat vastgeroeste tegenstellingen kunnen worden overwonnen.

Naar eigen zeggen is Obama zich ervan bewust dat met één toespraak geen bergen kunnen worden verzet. Voor zover hij toch die illusie mocht hebben gekoesterd, zullen de geringschattende reacties uit Teheran en uit het radicale Arabische kamp hem eraan hebben herinnerd dat het Midden-Oosten bezaaid is met politieke mijnen die niet onschadelijk kunnen worden gemaakt met louter idealisme.

This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link .