Being Sick in America

<--

Het woord is een analytisch cliché en wordt ook vaak bij gebrek aan beter gebruikt. Maar het streven van president Obama om het Amerikaanse zorgstelsel te hervormen, heeft deze week toch echt een ‘momentum’ gekregen.

Dinsdag stemde de commissie-financiën van de Senaat in met een concepttekst die de weg opent naar een wet die het huidige systeem ingrijpend kan veranderen.

In de Verenigde Staten is eenzesde van alle inwoners (bijna vijftig miljoen mensen) niet verzekerd tegen ziektenkosten. En burgers die wel zijn verzekerd, lopen het risico hun zorgverzekering te verliezen als ze bijvoorbeeld werkloos raken, omdat hun polis vaak via de werkgever loopt. Of zelfs als ze chronisch ziek worden. Bij particuliere zorgverzekeraars in Amerika is de verhouding tussen betalen en uitkeren zoek. Ook wie keurig zijn premies voldoet, is niet altijd verzekerd van dekking. Alleen gepensioneerden, gehandicapten en kinderen uit lage inkomensgroepen kunnen bij een schraal overheidsprogramma als Medicare en Medicaid terecht.

Obama heeft de hervorming van dit stelsel tot hoofdpunt van zijn beleid gemaakt. Daarom is het belangrijk dat één Republikeinse senator deze week in de commissie heeft meegestemd met de meerderheid. Die stem wist het Witte Huis onder andere te incasseren door af te zien van het aanvankelijke idee om de verzekeraars tot een socialere houding te dwingen met een concurrerend staatsziekenfonds. Bij wijze van concessie aan de tegenstanders daarvan, die zich ook in Democratische huize ophouden, liet hij de public option vallen en opperde hij de tussenvorm van coöperatieve verzekeringen.

Ondanks deze compromissen is de stemming in de Senaat een kleine bres in het anti-front dat afgelopen zomer in de politieke gremia, op zogeheten townhall meetings en via de media alle registers opentrok om de hervormingsplannen te bestrijden. Met name in Republikeinse kring escaleerde het debat over het zorgstelsel tot een soort culturele oorlog. Met zijn hervormingen zou Obama uit zijn op ‘socialisering’ en verraad plegen aan de individualistische ziel van Amerika.

Maar het echte werk begint nu pas. Omdat het wetgevingsproces in de directe Amerikaanse democratie gecompliceerd is – vergeleken bij de moesjawara in Huis en Senaat is het poldermodel een oase van doorzichtigheid – kan de duivel nog in de wettelijke details gaan zitten. Voor het linkse deel van de Democraten is het opgeven van de public option onverteerbaar, voor de behoudende vleugel is deze optie juist onaanvaardbaar. Van deze spanning kunnen de Republikeinen gebruikmaken. Of die ene meestemmende senator kan onevenredig veel invloed uitoefenen op de uiteindelijke tekst of ze wordt zo onder druk gezet door haar geestverwanten dat ze haar steun alsnog intrekt.

Maar dat neemt niet weg dat een stap is gezet naar een zorgstelsel dat voor de meerderheid van de burgers rechtvaardiger zal uitpakken dan het huidige systeem dat om sociale en financiële redenen niet meer houdbaar is.