The US Violated Our Trust

<--

Nederlandse regeringen hebben de laatste decennia bewezen ongeschikt te zijn voor het voeren van machtspolitiek. Hun blinde trouw wordt steeds beschaamd

In de discussie over het rapport-Davids lag de afgelopen weken de nadruk op het ontbreken van een volkenrechtelijke legitimatie. Niet het volkenrecht, maar machtspolitieke belangen geven echter de doorslag in de VN-Veiligheidsraad. Met die wetenschap besloten de VS, zonder instemming van de Veiligheidsraad, Irak de oorlog te verklaren. Bij zo’n keuze draagt een grootmacht een bijzondere verantwoordelijkheid. Vastgesteld kan worden dat de VS als een blind paard deze oorlog zijn ingegaan. De Nederlandse regering had dit kunnen en moeten weten.

Delegatie

In januari 2003 maakte ik deel uit van een delegatie van de NAVO-assemblee naar Washington. Er was toen een heftige discussie over de noodzaak van een aanvullende Veiligheidsraadresolutie als legitimering van de oorlog tegen Irak. Al snel werd bij ons bezoek aan het State Department duidelijk dat de VS deze oorlog hoe dan ook zouden beginnen. De voorbereidingen waren in volle gang. Wel achtte men een nieuwe resolutie welkom, mits alle permanente leden van de Veiligheidsraad die zouden steunen.

De Franse parlementariër in ons gezelschap zei duidelijk dat Frankrijk zo’n resolutie zou blokkeren. Hoon en spot waren zijn deel. De Congresleden begrepen niets van de Europese houding. De Amerikanen hadden in 1945 Europa bevrijd en nu liet Europa de VS in de steek. Franse wijn werd door de straten van Amerikaanse steden gespoeld.

Pijnlijk duidelijk werd dat de Amerikaanse regering volledig had gerekend op de medewerking van de Europese bondgenoten. Ze had een simpel plan. De VS zouden het bewind van Saddam Hussein omverwerpen en daarna zouden de Europese bondgenoten het overnemen. Die waren immers goed in wederopbouw. Hoewel men hiervoor geen enkele toezegging had, werd bij de benodigde capaciteit (troepen, materieel) toch van dit scenario uitgegaan. Ook bleek de mening van minister Rumsfeld van Defensie allesoverheersend.

Het blijft verbazend dat, met de wetenschap van toen, de Nederlandse regering zich zo kritiekloos achter de VS heeft opgesteldHij luisterde nauwelijks naar zijn militaire adviseurs en wilde minder troepen naar Irak sturen dan waar de hoogste militairen om vroegen.

Drijfzand

Men mag ervan uitgaan dat de Nederlandse ambassadeur in Washington als trouwe bondgenoot goed geïnformeerd was en dat dus ook de Nederlandse regering kon weten hoe de vlag er bij hing. Ze heeft dus politieke steun betuigd aan een oorlog waarvan ze vooraf wist dat die onder een slecht gesternte stond en op politiek en militair drijfzand berustte.

Onbelicht is ook de Nederlandse dissonante positie binnen de EU. Duitsland en Frankrijk hadden zich tegen de oorlog gekeerd, evenals onze Beneluxpartners. Had de Nederlandse regering, verblind door haar trans-Atlantische trouw, geen oog voor de Europese argumenten tegen de oorlog?

Het blijft verbazend dat, met de wetenschap van toen, de Nederlandse regering zich zo kritiekloos achter de VS heeft opgesteld. De VS hadden Nederland in de kwestie Srebrenica in 1995 volledig in de kou laten staan. De grootmachten hadden besloten de Bosnische enclaves niet meer te verdedigen. Die waren een blok aan het been.

Vernietigen

Al in maart 1995 was duidelijk dat generaal Mladic uit Belgrado de opdracht had gekregen Srebrenica te vernietigen. De VS wisten dit, maar hielden hun ‘trouwe bondgenoot’ onwetend. Zelfs toen Amerikaanse satellieten de moordpartijen vastlegden, werd de Nederlandse regering niet geïnformeerd door de VS. De toenmalige minister van Defensie moest een maand later uit de krant vernemen dat Amerikanen over deze beelden beschikten.

Nederlandse regeringen hebben de laatste decennia bewezen ongeschikt te zijn voor het voeren van machtspolitiek. Nederland, als ‘middelgroot land’, heeft sinds de Tweede Wereldoorlog de voorkeur gegeven aan het optreden via internationale gremia. Het is dan ook beter deze politieke koers vast te houden en zich geen Alleingang meer te veroorloven. Het vertrouwen wordt steeds beschaamd.