Staring at Her Cleavage

<--

Staren in een decolleté

Ergens live bij zijn. En nog gratis ook. Zo onweerstaanbaar vond ik dat aanbod dat ik de hele nacht heb doorwaakt om de uitreiking van de Oscars live mee te maken. Het culturele hoogtepunt werd gratis aangeboden door een filmkanaal.

En dit heeft u, die de nacht in argeloze slaap hebt doorgebracht, gemist: U miste een misverstand.

Ik dacht namelijk dat mij de hele nacht een signaal uit Amerika, uit Hollywood, uit dat Kodak Theatre, zou worden doorgegeven, maar nee – ik keek in een bordkartonnen studiootje ergens in Hilversum, waar Bridget Maasland me verwelkomde, gekleed in iets dat op een galajurkje leek, met split en decolleté, van een goudkleurige stof, maar dan van goud dat dof geworden is en lang niet gepoetst.

Drie gasten had ze, ze zaten, wat dagelijkser gekleed, op stoeltjes tegenover haar: de filmer Martin Koolhoven, de filmcritica Dana Linssen en de stylist Leco van Zadelhoff – die zat er voor de jurken. Koolhoven is de maker van ’Oorlogswinter’, de Nederlandse inzending die net een nominatie voor de Oscars misliep, en misschien zette dat wel de toon, want de drie gasten heb ik na een paar uurtjes ingehaalde slaap toch voornamelijk mopperend in herinnering, want er deugde weinig van deze editie van de Oscar-uitreiking. Slap en truttig waren maar enkele van de kwalificaties die voorbij kwamen en daar zat ik op de bank, met mijn gratis live uitzending.

Een kwart van de nacht bracht ik in die Hilversumse studio door, want zoveel Amerikaanse reclameblokken moest het gezelschap vullen en dus kreeg ik ingepeperd hoe ’tam’ het was, en zo stijfjes, en de grapjes van die twee ouwe presentatoren waren niet leuk, en het ballet kon ook wel weg, en de acceptance speeches, u weet wel, die goed ingestudeerde spontane bedankjes, waren ook al niet goed en dat allemaal omlijst door die slome, ’langzaam gespeelde evergreens’ van het orkest. Op het laatst kon ik alleen nog maar hologig in het decolleté van Bridget staren, maar zelfs dat had na vieren in de ochtend zijn spanning verloren. Ik suizebolde door wegzapcategorieën als best sound mix and editing, best short animation, best score, best art direction and best costumes, op weg naar de hoogtepunten van beste acteur, actrice, regie en film, waarvoor het laatste uurtje gereserveerd was, het uur waarop het daglicht aanbrak en, nee toch, de sneeuw weer inzette.

Het studiogezelschap veerde zowaar even op, een vrouw kreeg voor het eerst de hoofdprijs, want ze had volgens Linssen een film gedraaid ’als een vent’: ze had er kennelijk haar vrouwelijkheid voor afgelegd.

Kathryn Bigelow heette ze. Niks vent. Schitterende vrouw, die een bloedstollende oorlogsfilm maakte, maar die ook en vooral werd opgevoerd als de ex van James Cameron, maker van ’Avatar’ en gedoodverfde winnaar van deze avond. Hij had vooraf nog geprobeerd haar te wurgen. Maar dat zag ik pas veel later, tijdens de jetlag.