Why Is the U.S. Following a New Resolution?

<--

طي سال هاي اخير غرب و علي الخصوص ايالات متحده آمريكا همواره سعي داشته است تا با تحت فشار قرار دادن ايران سياست هاي هسته اي و رويكردهاي استراتژيك تهران را در قبال مسائل جهاني تغيير دهد. آمريكا در اين راه از دو سلاح تهديد و تحريم به حد اعلابهره برده است. طي چندين سال اخير كه پرونده هسته اي ايران به بحث سياسي روز دنيا بدل شده بود غرب سعي كرد تا با تحريم، ايران را از دستيابي به فناوري صلح آميز هسته اي منصرف سازد.

البته سابقه تحريم ها عليه ايران طولاني تر از مطرح شدن برنامه هسته اي كشورمان در شوراي امنيت است. با اين حال جاي مطرح ساختن اين سئوال وجود دارد که چرا اوبامايي که به دنبال تغيير بود دوباره اقدام به تصويب قطعنامه عليه ايران در شوراي امنيت کرد؟

“باراك اوباما ” رئيس‌جمهور آمريكا در تاريخ 20 آوريل ( حدود 2 ماه پيش ) نامه‌اي 2 صفحه‌ و نيمي به “لوئيس ايناسيو لولا داسيلوا ” رئيس‌جمهور برزيل فرستاده بود و از وي خواسته بود تا توافقنامه با ايران را درباره تبادل سوخت هسته‌اي كه آمريكا در ماه اكتبر سال گذشته موفق به پيگيري آن نشده بود، اين بار پيگيري كند. اوباما در اين نامه تأكيد كرده بود كه موفقيت در امضاي اين توافق با تهران در جامعه بين‌المللي اعتمادسازي خواهد كرد و تنش‌هاي اخير درباره برنامه هسته‌اي ايران را رفع مي‌كند. اما در اقدامي كه نيات كاملا خصمانه آمريكا در قبال ايران را به اثبات رساند، واشنگتن بلافاصله پس از امضاي اين بيانيه 3 جانبه، قطعنامه تحريم‌هاي شديدتر عليه ايران را به شوراي امنيت سازمان ملل فرستاد.با اين حال دليل اصلي اين اقدام را بايد در ضعف استراتژيست هاي کاخ سفيد ارزيابي کرد. ايالات متحده از اواخر سال 1388 تلاش هاي گسترده اي براي راه اندازي جبهه به اصطلاح جهاني عليه فعاليت هاي صلح آميز هسته اي ايران به راه انداخت . مطرح کردن طرح تبادل سوخت نيز در همين جريان بود. آمريکا در صدد بود تا بدين وسيله ايران را منزوي تر سازد .

در واقع آمريکا هرگز فکر نمي کرد که ايران اين طرح را بپذيرد . شاهد و گواه ما در اين جريان همان بس که هيلاري کلينتون پيش از برگزاري نشست سه جانبه ايران ،

برزيل و ترکيه رسما اعلام کرد که اين نشست به بن بست خواهد رسيد. به عبارت بهتر آمريکا سعي داشت تا از اين طريق برزيل و ترکيه را نيز از ايران دور سازد و از اين جهت به اجماع جهاني عليه کشورمان دست يازد. اما نکته بسيار مهمي که در اين زمينه وجود دارد ابتکار عمل دستگاه ديپلماسي ايران بود. کشور مان با پذيرفتن شرايط غرب براي مبادله سوخت در ذيل يک بيانيه – نه توافقنامه که ضمانت هاي اجرايي دارد- عملا غرب را در منگنه قرار داد.خبر موافقت ايران با پيشنهاد غرب به حدي براي کاخ سفيد غير منتظره بود که تا ساعت ها رسانه هاي غربي در حال تحليل هاي متناقض در اين باره بودند. از سويي اتحاديه اروپا اين اقدام را گامي نوين خواند و از سوي ديگر تل آويو خشم خويش را از اين توافقنامه ابراز کرد. در واقع ايران با پيشدستي تمام معادلات غرب را بر هم ريخت وآنان را وارد ميداني تازه کرد. در اين ميدان ايران آمادگي خويش را براي تبادل سوخت اعلام کرده بود و اين آمادگي توسط بلندگو هاي جهاني به سمع افکار عمومي رسيده بود . حال نوبت غرب و گروه وين بود تا به ايران پاسخ دهند.اما طرح ايران براي مبادله سوخت در كشور ثالث اين پيام را به افكار عمومي جهان مخابره كرد كه تهران سعي در اعتماد سازي دارد و حتي گام اول را نيز بر داشته است . اين در حالي است كه اگر غرب و گروه وين شامل فرانسه ، روسيه و آمريكا به مبادله سوخت تن مي دادند ايران رسما توانسته بود مشروعيت غني سازي خود را بر غرب تحميل كند و از سوي ديگر نياز به اورانيوم با غناي 20درصد ايران نيز رفع شده بود . اما اگر كشورهاي غربي سعي در برهم زدن اين مبادله مي داشتند

آن گاه نيز به شكست ديگري تن مي دادند چرا كه از سوي جامعه جهاني به تند روي و عدم تمكين به اعتمادسازي متهم مي شدند که اين اتفاق نيز رخ داد. غرب با تحريم دوباره ايران خود را در برابر افکار عمومي جهان قرار داد و به خوبي ماهيت

صلح آميز فعاليت هاي هسته اي ايران و خصم و کينه کاخ سفيد نسبت به استقلال کشور مان را به رخ جهانيان کشيد. دنيا نظاره کرد که اگر موضوع بر سر مسئله هسته اي بود ايران حاضر است تا اقدام به مبادله سوخت کند اما همه ديدند که موضوع بر سر مسئله هسته اي نيست بلکه غرب به دنبا ل خواسته هاي خاص و غير قانوني خويش است.از اين رو مي توان گفت که غرب با تصويب تحريم هاي تازه عليه کشورمان شکست سختي را در عرصه بين المللي تجربه کرد . امروز همه در سرتاسر جهان به ماهيت صلح آميز فعاليت هاي هسته اي کشورمان پي برده اند و همين امر بزرگترين دستاورد ديپلماتيک کشورمان محسوب مي شود.لذا در نهايت مي توان گفت کاخ سفيد در صدد بود تا با پيش کشيدن برزيل و ترکيه در بازي هسته اي ايران را بيش از پيش منزوي کند اما کشورمان توانست برزيل و ترکيه را همراه خويش سازد و از اين رو اين دو کشور راي منفي به قطعنامه عليه کشورمان دادند. در واقع نتيجه اين بازي بيش از آنکه به ضرر ايران باشد به ضرر کاخ سفيد و همپيمانانش بود.