"And in his mercy, the Afghan king ordered to stop at the last man and let the last man go alive.”
On Jan. 6, 1842, the British army withdrew from Kabul and began its march through the snow in the direction of India. Behind them were Afghans on horseback, firing at the rear, with their long swords raised.
That was the first day, and the blood colored the snow a dark red.
On the morning of the second day it turned out that during the night many people had died from the cold, and many had lost their limbs by freezing. That was the second day, and the blood colored the snow a dark red.
On the third day the British army entered the Khoord Kabul Pass. Above them were tribe members who then fired on the troops, and behind them were Afghans raising their rifles and brandishing their swords. That was the third day, and the blood colored the snow a dark red.
On the fourth day there was thick snow and the British Army traveled blind, dying from wrathful blows, dying in the snow. The silver of the sword, the black of the night, and the white of the snow. That was the fourth day, and the blood colored the snow a dark red.
On the fifth day the British were seized by a horrible despair and did not stop. They marched on all night. But the Afghans foresaw this. They attacked, and there in the night the British troops died. Every man died. Every man, under the knives of the Afghans. And in his mercy, the Afghan king ordered to stop at the last man and to let the last man go alive.
It was Dr. William Brydon.
"Let them know," said the king. "Let the British know what the Afghans did. That is the messenger and he will tell the story. Leave him to ride off in safety with his horrible burden, and the world will know about the Afghan love of freedom, and will tremble. Our deeds will never be forgotten until the world will perish into dust."
And since then the children of the empire have told stories about the past as they sit together to get through the long cold nights, stories about the great deeds of those times. And the fathers tell their sons, and when the son becomes a man, he will tell his son. The triumph of the Afghans will not be forgotten until Afghanistan itself is destroyed.
For more than nine years the Americans have been fighting unsuccessfully in the same area. But the situation is different now than it was in the time of the British. The Afghans are now divided into pro and anti-American camps. The Americans have been warned. If the war continues in this manner, it can lead to a popular uprising. The octogenarian Afghan war, known as the Anglo-Afghan wars. These memories are still fresh. The Americans have created an image of hostility for themselves. As is so often the case in the history of a divided society, there is the risk that the people will unite to hate an enemy.
The resignation of McChrystal — the American four-star general — was a big mistake by Obama. McChrystal tried to reverse the ever-increasing image of American hostility. He began to talk with the Afghans.
If Obama triggered a popular uprising with the firing of McChrystal, his first man now would be the last man of that time.
General McChrystal versus Dr. William Brydon.
Who will later tell the story?
De Amerikanen zijn een vijandbeeld van zichzelf aan het creëren
'En in zijn erbarmen gaf de Afghaanse vorst bevel bij de laatste man op te houden en liet de laatste man levend gaan. Vrij!'
Op 6 januari 1842 trok het Engelse leger zich terug uit Kaboel en begon door de sneeuw aan zijn opmars richting India. Achter hen reden de Afghanen te paard, vurend op de achterhoede, met hun lange zwaarden geheven, door de colonne.
Dat was de eerste dag, en de sneeuw was scharlakenrood van het bloed.
De ochtend van de tweede dag ontdekte men dat er ’s nachts velen waren gestorven van de kou, en dat velen hun ledenmaten hadden verloren door bevriezing.
Dat was de tweede dag, en de sneeuw was scharlakenrood van het bloed.
De derde dag betrad het Engelse leger de pas Khoord Kaboel. Boven hen zaten de stamleden die vandaar op hen schoten, en achter hen waren de Afghanen, hun geweren geheven en hun zwaarden rijzend en dalend.
Dat was de derde dag, en de sneeuw was scharlakenrood van het bloed. Op de vierde dag viel er dichte sneeuw, en het Engelse Leger trok blind verder, stervend onder de slagen der gramschap, stervend in de sneeuw. Het zilver van het zwaard, het zwart van de nacht, het wit van de sneeuw.
Dat was de vierde dag, en de sneeuw was scharlakenrood van het bloed.
De vijfde dag werden de Engelsen door een afgrijselijke wanhoop gegrepen en hielden niet halt maar marcheerden door, de hele nacht. De Afghanen hadden dat voorzien. Ze vielen aan en daar in het duister stierven ze. Iedere man stierf. Iedere man, onder de messen van de Afghanen. En in zijn erbarmen gaf de Afghaanse vorst bevel bij de laatste man op te houden en liet de laatste man levend gaan, vrij.
Het was Dr. William Brydon.
‘Laat het hen weten’, zei de vorst. ‘Laat de Engelsen weten wat de Afghanen hebben gedaan. Daar gaat de boodschapper en hij zal het verhaal meenemen. Laat hem met zijn afgrijselijke last naar de veiligheid rijden, en de wereld zal weten van de liefde van de Afghanen voor de vrijheid, en zal sidderen. Onze daden zullen nooit worden vergeten tot de wereld tot stof zal vergaan.’
En sindsdien vertellen de kinderen van het rijk verhalen over het verleden als ze bij elkaar zitten om de lange koude nachten door te komen, verhalen over de grote daden van deze jaren. En de vaders vertellen het hun zonen, en als de zoon tot een man is opgegroeid vertelt hij het zijn zoon. De triomf van de Afghanen zal pas worden vergeten als Afghanistan zelf wordt vernietigd.
De Amerikanen zijn ruim negen jaar in hetzelfde gebied vruchteloos aan het vechten. Maar de situatie verschilt van toen. De Afghanen zijn nu verdeeld. In pro-Amerikaanse en anti-Amerikaanse kampen. De Amerikanen zijn gewaarschuwd. Als de oorlog op deze manier zou voortduren, dan kan dit tot een volksopstand leiden. De Afghaanse tachtigjarige oorlog, bekend als de Anglo-Afghaanse oorlogen. Ze staan nog vers in de geheugen. De Amerikanen zijn een vijandbeeld van zichzelf aan het creëren. En zoals het in de geschiedenis van een verdeelde samenleving wel vaker is gegaan: het gevaar bestaat dat de vijand een band zal scheppen en het volk eendrachtig de vijand gaat haten.
Het ontslag van McChrystal – de Amerikaanse viersterrengeneraal – is een grote vergissing van Obama. McChrystal heeft juist gepoogd om het tij van het ontstaan van het Amerikaanse vijandbeeld bij de Afghanen te keren. Hij begon met de Afghanen te praten.
Als Obama hierdoor een volksopstand zou triggeren, is zijn eerste man van nu de laatste man van toen. Generaal McChrystal versus Dr. William Brydon.
Wie zal dan straks het verhaal vertellen?
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.