Εναςφίλοςµου, καθηγητής Πανεπιστηµίου, που έχειζήσει αρκετά χρόνια στις ΗΠΑ,µου τηλεφώνησε προχθές,αµέσωςµόλις έγιναν γνωστά τα«κατορθώµατα» του Ντοµινίκ Στρος-Καν, και µου είπε:
«Μπορούµε να λέµεπολλά εις βάρος των Αµερικανών. Μας έχουν δώσει αυτό το δικαίωµα. Αλλά η δικαστική εξουσία σ’ αυτήν τη χώρα είναι όντως εξουσία. Και δεν αστειεύεται. Το γεγονός ότι το αφεντικό του ∆ΝΤ συνελήφθη µέσα στο αεροπλάνο, λίγο πριν την κοπανήσει, τα λέει όλα».
Αλλος φίλος που δούλευε για τρία χρόνια στην Ουάσιγκτον, χαριτολογώντας, σηµείωσε: «Αν αυτή η ιστορία συνέβαινε στην Ελλάδα, οι αστυνοµικές αρχές θα συλλαµβάνανε την… καµαριέρα και όχι τον ηλικιωµένο γάλλο εραστή, το κύρος του οποίου είναι πολύ µεγάλο διεθνώς και οι διασυνδέσεις του ακόµη µεγαλύτερες!».
Ναι, είναι ηαλήθεια. Οι προτεστάντες Αµερικανοί δεν «κλείνουν τα µάτια»,ιδίως σε θέµατα ηθικής τάξεως.
Στην Ελλάδα, µπορεί να υστερούµε σε πολλά, αλλά στο καλαµπούριείµαστε πρώτοι: µόλις έγινε γνωστή η «σεξουαλική παρενόχληση», που δεν ήταν απλώς παρενόχληση, αλλά σύµφωνα µε τις καταγγελίες του θύµατος απόπειραβιασµού, οι ανά τηνΕλλάδα καλαµπουρτζήδες, αλλάξανε το όνοµα του Ντοµινίκ και το κάνανε… Γκοµινίκ! Και το παρατσούκλι, κυκλοφόρησεευρύτατα και ακαριαία! Και τη ∆ευτέρα ο ∆ηµήτρης Μητρόπουλος στις «Αγιογραφίες» του, στα «ΝΕΑ», σηµείωνε: «Οσα έγιναν ή δεν έγιναν στο “Sofitel” τηςΝέας Υόρκης κυκλοφορούν και ως λαρισαϊκού τύπου ανέκδοτο: “Αυτή πήγε να στρώσ’ κι αυτός πήγε να της το κάν’”»!
Ας αφήσουµε όµως τιςπλάκες και ας πάµε σε µερικά ερωτήµατα: Πρώτον, ο Γκοµινίκ είναι πλούσιος και µια προσωπικότητα που παίζει ρόλο στην παγκόσµια οικονοµία. Πώς, λοιπόν, ένας τέτοιος άνθρωπος δεν είχε έξω απότην πόρτα του έναν σωµατοφύλακα για λόγους προσωπικής ασφάλειας, αλλά και για να φυλάνετσίλιες στα ενδεχόµενα – και τόσοσυχνά, άλλωστε, τσιλιµπουρδήσµατά του; ∆εύτερον, οι ίδιοι οι Αµερικανοί, που είναι µάνες στην παρακολούθηση και στα µέτρα προστασίας, πώς και δεν φρόντιζαν να έχουν υπό στενή επιτήρηση γιανα µη του συµβεί κάτι δυσάρεστο – µια µολότοφ, µια σφαλιάρα, µια πιστολιά – τον παράγοντα αυτό, που το όνοµά του συζητιόταν για την προεδρία τηςΓαλλικής ∆ηµοκρατίας; Τρίτον,µια καµαριέρα που παρενοχλείται σεξουαλικά ή δέχεται επίθεση µε σεξουαλικά κίνητρα πώς δεν βάζει τις φωνές έξω από το δωµάτιο του παρ’ ολίγον βιαστή της και έχει την ψυχραιµία να τρέξει στον διευθυντή του ξενοδοχείου για να καταγγείλει το γεγονός; Και µε τι στοιχεία πείθειτον προϊστάµενό της ότι λέει την αλήθεια;
Υπάρχουν και άλλες απορίες. Κατά τη γνώµη µου, έχουµε να κάνουµε µε µια υπόθεση που είναι θολή, σε έναν βαθµό, για να µην πω σκοτεινή. Από την άλλη µεριά, το παρελθόν τού… Γκοµινίκ περί τα σεξουαλικά είναι γνωστό. Να δούµε τι θα γίνει στο τέλος.
ΥΓ: Την ώρα που παρέδιδα το κείµενό µου, µου είπανε κιάλλο καλαµπούρι:
«Ποια “στάση” άρεσε στον Στρος-Καν;
Μάλλον η στάση πληρωµών…».
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.