Internationalism vs. Isolationism

<--

Διεθνοποίηση εναντίον απομονωτισμού

Ο Ομπάμα, αν επανεκλεγεί, θα θυμίσει στη Γερμανία ότι η Αμερική, αν και φθίνουσα και λαβωμένη, παραμένει παγκόσμια υπερδύναμη, ενώ ο Ρόμνεϊ θα δώσει την εντύπωση προσαρμογής των ΗΠΑ στο γερμανικό μοντέλο

Η επανεκλογή του Ομπάμα είναι κρίσιμη και αποφασιστικής σημασίας για τις εξελίξεις στην Ευρωζώνη. Οσο ήταν για την έκβαση του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου η επανεκλογή του Ουίλσον το 1916 και του Δευτέρου η τρίτη κατά σειρά εκλογική νίκη του Ρούζβελτ το 1940. Το τι διακυμαίνεται μοιάζει δραματικά: Πρώτον η έκβαση της αντιπαράθεσης της Γερμανίας με τις άλλες ευρωπαϊκές δυνάμεις και δεύτερον η ηγεμονική εμβέλεια των ΗΠΑ ως παγκόσμιας Μεγάλης Δύναμης.

Η πολιτική που μέχρι τώρα έχει επιβάλει η Γερμανία στην Ευρωζώνη δεν απειλεί μόνο την εύθραυστη αμερικανική ανάκαμψη, αλλά και τις παγκόσμιες οικονομικές ισορροπίες.

Η αδυναμία της Ουάσιγκτον να εξαναγκάσει το Βερολίνο σε υποχώρηση υπονομεύει αν δεν ακυρώνει τον ηγετικό ρόλο των ΗΠΑ στη Διατλαντική Σχέση, αποστερεί το ΝΑΤΟ από κάθε αποτρεπτικό παρεμβατικό κύρος και αδυνατίζει την αμερικανική θέση απέναντι στην Κίνα, τη Ρωσία, αλλά και την προσπάθειά της να επηρεάσει συνολικά τις εξελίξεις στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και τη Νοτιοδυτική Ασία.

Η εικόνα έχει δραματικές αποχρώσεις: Οποιοδήποτε ατύχημα στη Σύνοδο Κορυφής του Οκτωβρίου της ΕΕ μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την προσπάθεια Ομπάμα για επανεκλογή και τυχόν ήττα του νυν προέδρου να ενισχύσει την αδιαλλαξία της Γερμανίας, καθώς ο Ρόμνεϊ τουλάχιστον στην προεκλογική του ρητορική έχει δεσμευθεί να δώσει προτεραιότητα στη μείωση του ελλείμματος μέσω σκληρής περιοριστικής δημοσιονομικής πολιτικής.

Με άλλα λόγια, ο Ομπάμα αν επανεκλέγει θα θυμίσει στη Γερμανία ότι, αν και φθίνουσα και λαβωμένη, η Αμερική παραμένει Παγκόσμια Υπερδύναμη, ενώ ο Ρόμνεϊ θα δώσει την αίσθηση της προσαρμογής των ΗΠΑ στο γερμανικό μοντέλο.

Είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι στην αντιπαράθεση Ομπάμα – Ρόμνεϊ βλέπουμε μια νέα αντιπαράθεση του απομονωτισμού με τον διεθνισμό, και μάλιστα σε μια μεταβατική εποχή όπου αναδύεται ήδη κατά πολλούς αναλυτές ο μετα-αμερικανικός πολυπολικός κόσμος.

Αν η Ουάσιγκτον δώσει το μήνυμα ότι δικαιώνει τη δημοσιονομική αυστηρότητα του Βερολίνου, τότε θα χαθεί ό,τι έχει απομείνει από την αμερικανική επιρροή στη Γηραιά Ηπειρο.

Η Γαλλία αλλά ακόμη και η Βρετανία θα παύσουν να υπολογίζουν στην αμερικανική διορθωτική παρέμβαση στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς, ενώ ήδη οι πάλαι ποτέ ατλαντιστές στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη βρίσκονται σε διαφορετικό βαθμό υπό την ηγεμονική σκιά του Βερολίνου.

Χωρίς την παρέμβασή της στην Ευρωζώνη η Ουάσιγκτον θα χάσει τη σημαντική ακόμη επιρροή της στις χώρες της Νότιας Ευρώπης, χωρίς τις οποίες δεν μπορεί να υπάρξει παρεμβατική αποτρεπτική ή προληπτική παρεμβατική αξιοπιστία στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή και στη Βόρεια Αφρική.

Χωρίς τη βαρύνουσα επιρροή της στην Ευρώπη η Ουάσιγκτον θα είναι μια κατ’ όνομα μόνον Υπερδύναμη με επιπτώσεις δραματικά αρνητικές από το Ιράν μέχρι το Αφγανιστάν και την Θάλασσα της Κίνας, και χωρίς την παρουσία των ΗΠΑ δεν υπάρχει ουσιαστικό εμπόδιο στη Γερμανική Ευρώπη.

Αν η Ουάσιγκτον δώσει το μήνυμα ότι δικαιώνει τη γραμμή του Βερολίνου, τότε θα χάσει την όποια επιρροή της