The Pure Tea-Party America Is Mostly a Dream of the Republican Politician

October 22, 2013

Published in Volkskrant
(Netherlands) on 19 October 2013
by Paul Brill (link to original link to original)

Translated from by Nikki Rosenberg. Edited by Gillian Palmer.

Paul Brill writes that it is indisputable that there will be rumbling in the Republican camp for a while.

Have we witnessed a reversal in American politics in the past week? Has Republican pride definitely come to an end?

There is no doubt that the Republicans have undergone a big, ignominious defeat in the fight with the White House. Without any allowance on definition, they have had to agree to the re-opening of the government and the debt ceiling increase. The introduction of Obamacare is happening.

It is also indisputable that there will be rumbling in the Republican camp for a while. Although most Americans are still not excited for Obamacare, not many clapped for the crowbar that the Republicans wanted to use to force President Obama into far-reaching concessions. Polls indicate that the majority of voters saw Republicans as the most prominent instigator of the impasse in Washington.

Successful Tea Party Tactics

But I doubt the unapproachable right wing of the Republican Party will be forced to different, more restrained thought due to the defeat. On the decision day of the budget battle, I saw a number of tea party adepts on CNN. They did not give the impression that they thought the moderate tactic was better after all. The defeat was due to a shortage of consistency and determination. With hardly-concealed disdain, they spoke about John McCain and other moderate party members, who at an early stage had warned that the Grand Old Party would go down. Their scorn was perhaps worse than the critique of Obama and his party members.

That has everything to do with the nature of the tea party. It is more of a protest movement than a programmatic movement. The general consensus is that un-American values have taken control over Washington and little less than a (counter-)revolution is necessary to bring the country back to the right path. The tea party is moving within the Republican Party, but treats the top of the party with basically the same hostility as the Democratic opposition. Even within the GOP, the powers that be have their paladins.

The tea party resistance is fed by an anti-establishment sentiment, which is as old as America itself and has taken on a left-populist form throughout the course of history, such as the late 19th century silverite movement, led by Democrat William Jennings Bryan, also known as the Great Commoner. Also see many Western films in which hard working pioneers have to fight against imperious landowners and corrupt authorities.

Repulsion Against Federal Government

The repulsion against a too-large and meddlesome federal government also took place during the presidency of Bill Clinton, when the Republicans, who captured a majority of the House of Representatives for the first time in a long time in 1994, were also aiming for a budget battle with the White House. But there was an important difference between then and now. In the ‘90s, the Republican resistance was carried on by a conscious coalition of pressure groups from the business world, who wished for a decrease in regulations in particular, and all sorts of conservative action groups on social-cultural ground. This coalition had concrete political goals and found a distinctive leader in Newt Gingrich, speaker of the House, with whom Clinton, after the (victorious) clash of 1996, could wheel and deal well.

That Republican coalition still exists, but it only functions partially. It is lacking leadership. For the pro-business wing, threatening a federal default goes too far. But the tea party believes there is so much at stake that compromises are no longer acceptable — which means intentions are more important than results. As long as intentions are good, defeat is only a temporary setback. And Wall Street is almost as suspicious as Washington.

Many are hoping that the GOP leaders will finally take control and curb the right wing. But the problem is that half of the voters in the Republican primaries are tea party sympathizers. The movement has intimidation power — hence only 87 out of 232 Republicans in the House voting for the budget agreement. The pure America of the tea party exists only in the past for most voters, but for the Republican politician it is an untouchable monument.

'Het pure Tea Party-Amerika is vooral een droom van Republikeinse politici'

Het staat ook buiten kijf dat het de komende tijd hevig zal rommelen in het Republikeinse kamp, schrijft Paul Brill

Zijn we de afgelopen week getuige geweest van een kentering in de Amerikaanse politiek? Is de Republikeinse hoogmoed definitief voor de val gekomen?

Het lijdt geen twijfel dat de Republikeinen een grote, smadelijke nederlaag hebben geleden in het gevecht met het Witte Huis. Zonder enige tegemoetkoming van betekenis hebben ze moeten instemmen met heropening van de regering en verhoging van het schuldenplafond. De invoering van Obamacare gaat gewoon door.

Het staat ook buiten kijf dat het de komende tijd hevig zal rommelen in het Republikeinse kamp. Hoewel de meeste Amerikanen vooralsnog niet warm lopen voor Obamacare, gingen er weinig handen op elkaar voor het breekijzer dat de Republikeinen wilden gebruiken om president Obama tot vergaande concessies te dwingen. Opiniepeilingen wezen uit dat de Republikeinen door een meerderheid van de kiezers werden beschouwd als de voornaamste aanstichters van de impasse in Washington.

Geslaagde Tea Party-tactiek
Maar ik betwijfel of de ongenaakbare rechtervleugel van de Republikeinse partij door de nederlaag op andere, minder verbeten gedachten zal worden gebracht. Op de beslissende dag van het begrotingsgevecht zag ik bij CNN een aantal Tea Party-adepten langskomen, en die wekten allerminst de indruk dat ze de gevolgde tactiek bij nader inzien toch minder geslaagd vonden. De nederlaag werd juist geweten aan een tekort aan consistentie en vastberadenheid. Met nauwelijks verholen minachting werd gesproken over senator John McCain en andere gematigde partijgenoten, die al in een vroeg stadium hadden gewaarschuwd dat de Grand Old Party in haar eigen zwaard dreigde te vallen. De hoon die hun ten deel viel, was welhaast nog bijtender dan de kritiek op Obama en de zijnen.

Er heerst binnen de Tea Party stellige overtuiging dat on-Amerikaanse waarden bezit hebben genomen van Washington en dat er weinig minder dan een (contra-)revolutie nodig is om het land weer op het rechte spoor te brengen.

Dat heeft alles te maken met de aard van de Tea Party. Deze is veeleer een protestbeweging dan een programmatische stroming. Er heerst de stellige overtuiging dat on-Amerikaanse waarden bezit hebben genomen van Washington en dat er weinig minder dan een (contra-)revolutie nodig is om het land weer op het rechte spoor te brengen. De Tea Party beweegt zich weliswaar binnen de Republikeinse partij, maar bejegent de partijtop feitelijk met een zelfde vijandigheid als het Democratische tegenkamp. Want ook binnen de GOP hebben the powers that be hun paladijnen.

Het Tea Party-verzet wordt gevoed door een anti-establishmentsentiment, dat zo oud is als Amerika zelf en dat in de loop van de geschiedenis soms ook een links-populistische vorm heeft aangenomen, zoals aan het eind van de negentiende eeuw de silverite movement onder leiding van de Democraat William Jennings Bryan, bijgenaamd de Great Commoner. Zie ook tal van westerns, waarin hard werkende pioniers moeten opboksen tegen heerszuchtige grootgrondbezitters en corrupte autoriteiten.

Weer zin tegen federale overheid
De weerzin tegen een te grote en bemoeizuchtige federale overheid deed zich ook gelden tijdens het presidentschap van Bill Clinton, toen de Republikeinen, die in 1994 voor het eerst in lange tijd de meerderheid in het Huis van Afgevaardigden veroverden, eveneens aanstuurden op een begrotingsconflict met het Witte Huis. Maar er was een belangrijk verschil met nu. In de jaren negentig werd het Republikeinse verzet gedragen door een welbewuste coalitie van pressiegroepen uit de zakenwereld, die vooral minder regulering wensten, en allerhande conservatieve actiegroepen op sociaal-cultureel terrein. Deze coalitie had wel concrete politieke doelen en ook een duidelijke leider in de persoon van Newt Gingrich, voorzitter van het Huis, met wie Clinton na de (gewonnen) clash van 1996 redelijk heeft kunnen wheelen en dealen.

Die Republikeinse coalitie bestaat nog wel, maar ze functioneert nog maar zeer ten dele. Het schort aan leiderschap. Voor de pro-business vleugel is het dreigen met een federaal bankroet een brug te ver. Maar bij de Tea Party luidt het parool: er staat zo veel op het spel dat compromissen niet meer acceptabel zijn. Wat tevens betekent: intenties zijn belangrijker dan resultaten. Zolang de intenties deugen, zijn nederlagen slechts een tijdelijke tegenslag. En Wall Street is bijna even verdacht als Washington.

Velen rekenen erop uit dat de GOP-leiding nu eindelijk met de vuist op tafel zal slaan en de rectervleugel zal intomen. Maar het probleem is: de helft van de kiezers in de Republikeinse voorverkiezingen bestaat nu uit Tea Party-sympathisanten. De beweging heeft een enorme intimidatiemacht - vandaar dat in het Huis slechts 87 van de 232 Republikeinen voor het begrotingsakkoord stemden. Het pure Amerika van de Tea Party moge voor de meeste kiezers inmiddels alleen in de achteruitkijkspiegel bestaan, maar voor veel Republikeinse politici is het een onaantastbaar monument.

This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link .