Chris Christie and the George Washington Bridge

<--

Chris Christie en de George Washington Bridge

New Jersey is – behalve bron van de beste muziek, de beste televisie en de beste humor – altijd een goede plek voor een interessant politiek verhaal. Met dank aan Chris Christie. Gouverneur, Republikein, zwaargewicht en een soort politieke versie van überboef Tony Soprano.

Christie is graag gezien in New Jersey, een staat die nochtans overheersend Democratisch gezind is. Dat komt wellicht omdat hij als politicus over een zeldzame gave beschikt. Christie zegt zonder omwegen zijn gedacht, draait nooit rond de pot en plaatst het belang van zijn staat boven alles. Aan Washington en de hele schijnheilige politieke cultuur in de hoofdstad heeft hij lak. Geen nonsens. Mouwen omhoog en handen vuil maken, dat is de stijl van Christie.

Verdient Democraat Obama lof voor zijn crisisaanpak? Dan krijgt hij een knuffel van Christie. Sollen zijn partijgenoten in het Congres met de bewoners van de Jersey Shore? Dan blaft Christie ze voor de camera even af.

Zijn ster is rijzende aan het Amerikaanse firmament. De kans is groot – heel groot, beweren velen die betaald worden om die dingen te beweren – dat hij in 2016 zijn kans waagt op het hoogste ambt. Maar om zijn blazoen gaaf te houden kan hij crisissen als degene waar hij nu kniediep in zit wel missen.

Want Christie is ook een man met lange tenen en een korte lont. Al jaren beschuldigen Democratische opponenten hem ervan een bewind van pesterijen te voeren. Hij snauwt tegenstanders, journalisten, vakbondslui en kiezers af als hij daar zin in heeft. Christie schuwt de confrontatie niet. Maar opnieuw: in New Jersey valt dat wel in de smaak.

De vraag is of dat blijft duren na het schandaal met de George Washington Bridge.

In het kort: heel naaste medewerkers (intussen ex-medewerkers) van Christie hebben de opdracht gegeven om een waanzinnig verkeersinfarct te orchestreren op de brug die het noorden van New Jersey met New York City verbindt. (En die tevens met 102 miljoen voertuigen per jaar de drukste brug ter wereld schijnt te zijn.) De bedoeling was om wraak te nemen op de Democratische burgemeester van het stadje Fort Lee, dat aan de ene kant van de brug ligt, omdat hij Christie niet publiekelijk wilde steunen bij de gouverneursverkiezing. Het plan lukte voorbeeldig: in september dreef vier dagen van verkeerschaos duizenden automobilisten én de geviseerde burgemeester tot wanhoop.

Een gigantisch probleem voor Christie. Een schandaal met het potentieel om hem zijn carrière lang te achtervolgen. Hij heeft een zorgvuldig opgebouwd imago van straight talker, van bullebak met een hart. Dat pleitte altijd voor hem, tot zijn intimederende stijl de grens van de aanvaardbaarheid ver overschrijdt.

Christie reageerde snel. Een dag nadat e-mails uitlekten die de rol van Christie’s omgeving aan het licht brachten, stond hij twee uur aan een stuk de pers te woord. En met de kenmerkende bravoure. Hij verontschuldigde zich, houdt vol dat hij absoluut van niks wist en dat enkelingen uit zijn entourage hiervoor verantwoordelijk zijn. En die zijn meteen ontslagen, uiteraard.

Het was uitstekende crisiscommunicatie. Open kaart spelen en geen enkele vraag van de pers uit de weg gaan. Beetje aan soul searching doen, een goed gemikte grap maken na verloop van tijd en elke journalist met de voornaam aanspreken en recht in de ogen kijken. Vintage Christie:

‘Ik verberg mijn emoties niet. Ik ben niet het type politicus met perfect kapsel dat is uitgetest op focusgroepen. Dat maakt sommige mensen ongemakkelijk. Sommige mensen houden van die stijl, sommige niet. Ik ben wie ik ben, maar ik ben geen pestkop.’

Op de vraag hij er misschien aan dacht om ontslag te nemen, kon hij zich maar amper bedwingen. ‘Oh god no. That’s a crazy question, man.’

Na afloop van de persconferentie reed hij zelfs in één ruk naar Fort Lee om de burgemeester zijn excuses aan te bieden. Die heeft ze nog aanvaard ook.

Maar de kous is lang niet af. Het schandaal neemt nationale proporties aan net omdat Christie zo massaal getipt wordt als toekomstige Republikeinse presidentskandidaat. Zijn reputatie is zwaar gedeukt. En vooral: als alsnog blijkt – het gerecht startte alvast een onderzoek – dat hij toch op de hoogte was van het georchestreerde verkeersinfarct op welke minimale manier dan ook, dan lijkt zijn carrière gefnuikt. Tegelijk is het moeilijk te begrijpen dat iemand uit zijn naaste kring een dergelijk initiatief neemt zonder dat de baas ervan weet. En wil het iets over die baas zeggen als een van zijn pionnen dit een goed idee vond.

Ik laat het laatste woord graag aan Jon Stewart. (Een genie, een verademing op het Amerikaanse scherm en mijn voornaamste motivatie om kabeltv te blijven betalen. Dat, en de rechtstreekse uitzendingen van Premier én Champions League.)

Stewart dus, die, als Christie dan toch de boef wil uithangen, wel wat meer verwacht van een staat met een reputatie als die van New Jersey: