John Kerry, the Man for Hopeless Issues

<--

John Kerry, de man van de uitzichtloze kwesties

Handelsreiziger in onverkoopbare deals, noemde ik John Kerry een paar maanden geleden. En iedere handelsreiziger kan een puntje zuigen aan zijn doorzettingsvermogen. Woensdag las ik in de Londense Times dat hij de voorgaande 169 dagen 597.066 kilometer had afgelegd om Israël aan vrede en de Palestijnen aan een staat te helpen. Onvermoeibaar van vliegtuigtrap naar vliegtuigtrap. En allemaal voor niks, zoals hij van tevoren kon weten. De Israëlische premier Netanyahu en zijn ministers willen alleen een Palestijnse voor-de-vormstaat, maar veel liever willen ze doorgaan zoals het nu is, en de Palestijnen zijn te zwak en te verdeeld om werkelijk weerwerk te kunnen bieden.

Het ging ook allang niet meer over een akkoord vóór 29 april, zoals oorspronkelijk de bedoeling was, maar over een kaderovereenkomst voor verdere onderhandelingen, wat neerkomt op gebakken lucht. De de facto dood van een nooit geneeslijke patiënt kwam toen Israël op de afgesproken datum naliet de laatste 30 van 104 Palestijnse gevangenen vrij te laten. Die vrijlating was een belangrijke voorwaarde waaronder de Palestijnen zich bereid hadden verklaard het vredesproject een kans te geven. Vervolgens begonnen de Palestijnen de toetredingsprocedure tot vijftien internationale verdragen (met name mensenrechten- en oorlogsrechtconventies), een zogeheten eenzijdige stap die zij weer aan het begin van Kerry’s pelgrimstocht hadden beloofd na te laten. Israël op zijn beurt kondigde de bouw aan van 708 woningen in bezet Oost-Jeruzalem en sloopte 32 Palestijnse behuizingen, enfin de bekende riedel om de onderhandelingssfeer te verbeteren.

Interessant is dat onder andere The New York Times de Israëlische lezing volgde dat éérst die boze Palestijnen de afspraak schonden, en vervolgens de vrijlating werd afgelast. Niet goed opgelet, zal ik maar vriendelijk zeggen. Het was echt andersom, ook al proberen Israëlische ministers eensgezind de Palestijnen de schuld toe te schuiven (zie je wel, geen vredespartner!). Nog opmerkelijker vond ik Kerry’s proefballon om via vrijlating van de Israëlische superspion Pollard na dertig jaar gevangenis Israël tot een mate van inschikkelijkheid te bewegen. Wat wordt het volgende smeergeld? Een aanval op Iran?

Theoretisch is Kerry’s tweestatenproject nog niet dood. Kerry geeft nog niet op, al heeft zelfs hij laten weten dat zijn geduld niet oneindig is. Netanyahu noch Abbas heeft keihard nee gezegd: nee, we willen je niet meer zien Kerry, de deur is dicht, ga maar een andere uitzichtloze Kwestie oplossen. Maar dat is alleen maar omdat niemand wil worden gebrandmerkt als de partij die geen vrede wil. Het is wat hen betreft een kwestie van uitzitten tot Kerry’s project eind deze maand vanzelf afloopt.

Maar let op lezer! Stel dat Kerry straks op de een of andere manier toch een vorm van doormodderen bewerkstelligt: onder de huidige politieke omstandigheden zijn er GEEN productieve onderhandelingen mogelijk.