‘Whodunnit’ in Zuccotti Park

<--

‘Whodunnit’ in Zuccotti Park

Gevangenisstraf dreigt voor Occupy-activiste

New York – Van de ongeveer zevenhonderd arrestanten tijdens de Occupy Wall Street-protesten in New York zag slechts een enkeling een rechtszaal van binnen. Een daarvan is Cecily McMillan, die op maandag 5 mei door een jury schuldig werd bevonden aan het uitdelen van een ellenboogstoot aan een politieagent – een misdrijf waarvoor ze twee tot zeven jaar gevangenisstraf kan krijgen (vonnis volgt op 19 mei).

De juryuitspraak heeft onder linkse activisten tot woede en verbijstering geleid. Niet dat ook maar iemand ontkent dat McMillan de agent die haar arresteerde sloeg: dat is duidelijk op videobeelden te zien. De vraag was hier echter: wie viel wie aan? Volgens McMillan kneep de arresterende agent haar hard in haar rechterborst en was haar ellenboogstoot een instinctieve reactie op de onverwachte pijn. Foto’s van blauwe plekken op haar borst leken haar versie te bevestigen. Bovendien was de bewuste agent al vaker van excessief geweld beschuldigd (hij zou later op dezelfde dag een arrestant met het hoofd tegen een auto hebben geslagen) en was er ook videomateriaal dat toont hoe McMillan na haar arrestatie onwel werd – het gevolg van de brute behandeling die ze had gekregen.

De openbare aanklager wuifde dit alles weg door McMillan af te schilderen als een leugenaarster, die haar verwondingen had verzonnen. Overtuigend leek dat allerminst. Toch achtte de jury McMillan schuldig. Hoe was dit mogelijk? De belastende video werd vaak genoemd, evenals de vijandige houding van de rechter ter zitting. Anderen vermoedden dat de juryleden geneigd waren het woord van een autoriteit in uniform zwaarder te laten wegen dan dat van een jonge activiste.

De historicus Maurice Isserman, die McMillan persoonlijk kent, opperde in Dissent Magazine nog een verklaring voor de juryuitspraak: ‘Dat het slachtoffer van een brute seksuele aanval uiteindelijk berecht werd als de agressor was wellicht een te verontrustende werkelijkheid voor de juryleden. Wie wil in een maatschappij leven waarin dat kan gebeuren? Het was beter om het gewoon te ontkennen en de officiële versie te accepteren, dus schuldig te stemmen.’

Veelzeggend is dat negen van de twaalf juryleden, die zich in de rechtszaak alleen hadden gebogen over de schuldvraag en niet wisten dat het hier om een mogelijke gevangenisstraf ging, inmiddels de rechter hebben verzocht om McMillan niet naar de gevangenis te sturen. ‘Dat Cecily nu vanwege deze zaak een strafblad heeft, is straf genoeg’, schreven ze.