Never before have adverse international, regional and domestic developments converged all at once, to a similar extent, since Kemal founded post-Ottoman Turkey in 1923. Currently, Prime Minister Ahmet Davutoglu and President Recep Tayyip Erdogan’s Turkey is opposed to Russia, the United States, Iran and its allies, the Kurds and Egypt, when it comes to the future of Syria; all while Turkey’s cooperation with Saudi Arabia concerns only its conflict with Syrian President Bashar Assad. Finally, even the careful normalization of relations with Israel is proving to be difficult.
Last week, adverse developments for Ankara with respect to the Kurdish issue, Syria and Iraq, suggest a cumulative reversal. It is only a matter of time before this reversal correlates in southeast Turkey. In Syria, the Kurdish Democratic Union Party (PYD), a Syrian affiliate of the militant Kurdistan Workers’ Party (PKK) [in Turkey], with the help of Russia’s bombing campaign, expanded areas under their control westward. At the same time, in Washington, State Department spokesperson John Kirby declared that the United States does not consider the PYD a terrorist organization. In other words, Syria's likely future will mean that Ankara is going to share the greater part of its borders with a Kurdish northeastern Syria, which has expanded westward and is going to be under control of the PKK, its affiliate.
In northwestern Iraq, where PYD forces are taking action against jihadis, there is an atmosphere of uprising against President Masoud Barzani’s regional government of the de facto independent Kurdish state, which is Turkey’s close ally. The collapse of oil prices has driven northern Iraq close to bankruptcy, with civil servants and the military remaining unpaid. Obviously, Tehran is using this discontent for leverage, not to mention the fact that the other historical Kurdish leader in Iraq, former President Jalal Talabani, sympathizes with Tehran and the PKK. As a result, when the General Staff of Turkey announced on Feb. 11 that anti-PKK cleansing operations in northeastern Turkey ended successfully, it caused nothing but derisive smiles.
Erdogan and Davutoglu will not venture an invasion into Syria or Iraq because they will be facing the United States, Russia, Iran and Israel — a group of heterogeneous countries that form a motley front, each member of which, for different reasons, wishes to invest in the founding of an independent Kurdistan, initially in northern Iraq and northeastern Syria.
What’s left for Erdogan and Davutoglu? Nothing less than using refugee flows toward the European Union as a tool to coerce the political support of Berlin and Brussels for Ankara’s agenda in Syria. Mainly with NATO’s involvement in the Aegean Sea, [Turkey] is trying to coerce solidarity for a confrontation with Russia — so more “warm” episodes are no longer out of the question.
Erdogan overestimated his power, and devised a national agenda for the Middle East unaware of the fact that Washington and Moscow retain the last word in the region. The first people to receive this message were the prime ministers of Britain and France, Sir Antony Eden and Guy Mollet, respectively. They hurriedly withdrew their forces, which had invaded Suez, after receiving severe political messages from Nikita Khrushchev and Eisenhower.
Δύσπνοια στην Αγκυρα
Ο Ερντογάν υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του και παραγνώρισε ότι τον πρώτο και τελευταίο λόγο στη Μέση Ανατολή διατηρούν ΗΠΑ - Ρωσία
14/2
Ποτέ άλλοτε από την ίδρυση της μετα-οθωμανικής Τουρκίας από τον Κεμάλ, το 1923, δεν συνέκλιναν ταυτόχρονα παρόμοιας έκτασης δυσμενείς διεθνείς, περιφερειακές και εσωτερικές εξελίξεις. Σήμερα ως προς την επόμενη μέρα στη Συρία αλλά και στο Ιράκ, η Τουρκία των Ερντογάν - Νταβούτογλου βρίσκεται απέναντι στη Ρωσία, στις ΗΠΑ, στο Ιράν και στους συμμάχους του, στους Κούρδους, στην Αίγυπτο, ενώ η συνεργασία με τη Σαουδική Αραβία αφορά μόνον τη σύγκρουση με τον Ασαντ. Τέλος, ακόμη και μια προσεκτική εξομάλυνση των σχέσεων με το Ισραήλ αποδεικνύεται δύσκολη.
Την εβδομάδα που πέρασε οι δυσμενείς για την Αγκυρα εξελίξεις στο Κουρδικό, στη Συρία και στο Ιράκ συνιστούν αθροιστικά ανατροπή, που είναι ζήτημα χρόνου πότε θα επηρεάσει τους συσχετισμούς στη Νοτιοανατολική Τουρκία: Στη Συρία το κουρδικό PYD, που είναι το παρακλάδι του ΡΚΚ στη Συρία, με τη βοήθεια των ρωσικών βομβαρδισμών επεξέτεινε τη ζώνη υπό τον έλεγχό του προς δυσμάς. Την ίδια ώρα στην Ουάσιγκτον εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ δήλωνε ότι το PYD δεν θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση. Με άλλα λόγια, η επόμενη μέρα για την Αγκυρα στη Συρία είναι ότι στο μεγαλύτερο μέρος της μεθοριακής γραμμής θα συνορεύει με την Κουρδική Βορειοανατολική Συρία, που έχει επεκταθεί προς δυσμάς, την οποία θα κυβερνά «αδελφή» του ΡΚΚ.
Στο Ιράκ, όπου στα βορειοδυτικά δραστηριοποιούνται ήδη δυνάμεις του PYD κατά των τζιχαντιστών, υπάρχει ατμόσφαιρα εξέγερσης κατά της κυβέρνησης Μπαρζανί -που είναι στενός σύμμαχος της Τουρκίας- του ντε φάκτο ανεξάρτητου Κουρδικού Βόρειου Ιράκ. Η κατάρρευση της τιμής του πετρελαίου έχει φέρει το Βόρειο Ιράκ στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, με τους δημοσίους υπαλλήλους και τους στρατιωτικούς να παραμένουν απλήρωτοι. Είναι προφανές ότι η δυσαρέσκεια αξιοποιείται και από την Τεχεράνη, στην οποία πρόσκειται ο έτερος ιστορικός Κούρδος ηγέτης του Ιράκ Ταλαμπανί (μέχρι πρόσφατα πρόεδρος του Ιράκ) αλλά και το ΡΚΚ. Ετσι η ανακοίνωση του Γενικού Επιτελείου στην Αγκυρα, την Πέμπτη 11/2, ότι έληξαν με επιτυχία οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στη Νοτιοανατολική Τουρκία κατά του ΡΚΚ μόνον ειρωνικά μειδιάματα μπορεί να προκαλέσει.
Οι Ερντογάν - Νταβούτογλου δεν μπορούν να τολμήσουν εισβολή στη Συρία και στο Ιράκ, γιατί πολύ απλά θα βρουν απέναντί τους τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και το Ιράν αλλά και το Ισραήλ, ένα ετερόκλητο μέτωπο, τα μέλη του οποίου για διαφορετικούς λόγους το καθένα επενδύουν στη δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδιστάν, σε πρώτη φάση στο Βόρειο Ιράκ και στη Βορειοανατολική Συρία.
Τι έχει απομείνει στους Ερντογάν - Νταβούτογλου; Τίποτε άλλο εκτός από την «εργαλειοποίηση» των προσφυγικών ροών προς την ΕΕ, για να εκβιάσουν την πολιτική στήριξη του Βερολίνου και των Βρυξελλών στην ατζέντα της Αγκυρας στη Συρία. Κυρίως μέσω της εμπλοκής του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο να προσπαθήσουν να εκβιάσουν αλληλεγγύη στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, που δεν αποκλείεται να διανθιστεί και με άλλα θερμά επεισόδια.
Ο Ερντογάν υπερεκτίμησε τις δυνάμεις του και κατέστρωσε εθνική ατζέντα για τη Μέση Ανατολή, που παραγνώριζε ότι τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στην περιοχή τον διατηρούν Ουάσιγκτον και Μόσχα. Οι πρώτοι που πήραν το μήνυμα τον Νοέμβριο του 1956 ήταν οι πρωθυπουργοί της Βρετανίας και Γαλλίας, Ιντεν και Μολέ, οι οποίοι απέσυραν κακήν κακώς τις δυνάμεις τους που είχαν εισβάλει στο Σουέζ ύστερα από αυστηρά μηνύματα των Χρουστσόφ και Αϊζενχάουερ.
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.
These costly U.S. attacks failed to achieve their goals, but were conducted in order to inflict a blow against Yemen, for daring to challenge the Israelis.
Contrary to what the American president never tires of implying, however, it is not Ukraine and its NATO partners but Putin alone who bears responsibility for this horrific war.