Will the Real Hillary Clinton Please Stand Up?

<--

Wil de echte Hillary Clinton opstaan?

De leden van de Clintoncampagne zijn in opperbeste stemming. Na de goede Super Tuesday-resultaten zijn de vooruitzichten op het winnen van de nominatie uitstekend. Sanders’ kandidatuur bleek geen raket, hooguit een vuurpijltje. Tijd dus voor team-Clinton om vooruit te blikken. De resultaten tot dusver laten de zwakke punten zien in de komende strijd met de Republikeinen om het Witte Huis. In een verkiezingsstrijd die op één thema na, de roep om authenticiteit, onvoorspelbaarder is dan ooit, doe ik hierbij een oproep aan Clinton om haar ware zelf te tonen.

Er is euforie bij de campagnevoerders van Clinton want de nominatie lijkt (weer) zeker. Maar er is aanleiding tot zorg. Er lijkt onder Democraten een gebrek te zijn aan enthousiasme over Clinton.

De opkomst bij Democratische voorverkiezingen is sinds 2008, de laatste keer dat Democraten een voorverkiezing met een onderlinge strijd tussen kandidaten hadden, significant gedaald. In de eerste vier voorverkiezingen was dit gemiddeld 25 procentpunt. Dit terwijl Republikeinen een stijging van bijna 30 procent zagen in die eerste vier staten sinds hun laatste voorverkiezing met een onderlinge strijd.

Zet deze trend door, dan is dit een probleem voor Clinton: door de polarisatie van het electoraat en een slinkend segment van ‘swing voters’ win je als kandidaat door jouw partij te mobiliseren en naar de stembus te krijgen. Obama won in 2008 en 2012 door de zogenoemde Obamacoalitie: mensen die voor het eerst en in groten getale stemden uit enthousiasme over zijn kandidatuur. Een soortgelijke Clinton-coalitie blijft tot dusver uit.

Het uitblijven van deze coalitie kan komen door het idee van de kiezers dat Clinton niet volledig is te vertrouwen. Aanhoudende vragen over bijvoorbeeld haar gebruik van een privéserver en lucratieve speeches voor Wall Street dragen hieraan bij.

Gegeven het feit dat deze verkiezing meer dan ooit om authenticiteit lijkt te gaan, inclusief afkeer voor het establishmen, is dit geen goed nieuws voor Clinton. Het team van Clinton blijft ontkennen dat deze vragen, die maar aanhouden, legitiem zijn en een probleem voor haar kandidatuur vormen. Maar is het niet het electoraat – en niet de kandidaat – dat bepaalt welke vragen legitiem zijn?

Het kan zijn dat de Republikeinen het gebrek aan enthousiasme voor Clinton oplossen door ‘negatief enthousiasme’ te creëeren bij de Democraten. Een Trumpkandidatuur zou dit kunnen bewerkstelligen. Mensen gaan dan niet naar de stembus vóór Clinton maar tègen Trump. Maar wil Clinton voor haar winst bij verkiezingen afhankelijk zijn van afkeer voor de Republikeinse kandidaat? Daarbij komt dat onvoorspelbaarheid de enige zekerheid zal zijn met Trump als kandidaat.

Clinton doet er dus goed aan uit te gaan van haar eigen kracht. Door haar indrukwekkende kennis van zowel het binnen- als buitenlandse beleid vormt haar inhoudelijke kant haar kracht.

Dat ligt bij de Republikeinse kandidaten wel anders. Die verkondigen stellingen die fundamenteel als on-Amerikaans beschouwd mogen worden. Bijvoorbeeld de ontkenning dat klimaatverandering wetenschappelijk gezien een feit is.

Sinds wanneer is het in het land dat de wereld de maanlanding, het internet en de iPhone gaf oké om losjes met het interpreteren van wetenschappelijke feiten om te gaan? Erger nog zijn de intolerante uitspraken over immigranten en bepaalde religies, die haaks staan op wat notabene het motto is van de VS. Dat luidt: E pluribus unum” – uit velen één.

Kortom, dit biedt Clinton een goede opening. Een verkiezing die draait om de inhoud zou gebruik maken van Clintons persoonlijke kracht. Nu leiden vragen over haar e-mails en Wall Street-speeches af van die inhoud. Republikeinen zullen er alles aan doen om dit tot de verkiezingen in november te blijven herhalen.

Hoe het tij te keren? De kandidatuur van Obama geeft een aanwijzing voor het antwoord. Toen in 2008 de radicale uitspraken van Obama’s pastoor Jeremiah Wright een eigen leven ging leiden, toonde Obama leiderschap en gaf hij zijn befaamde speech over de rol van etniciteit in de Amerikaanse samenleving. Met succes.

In een lang en interessant interview voor de Amerikaanse website Buzzfeed vertelde Clinton dat de drijvende krachten voor haar om de politiek in te gaan altijd liefde en mededogen zijn geweest. Ze besprak deze thema’s al bij haar afstudeerspeech in 1969. Het is nu tijd voor Hillary om aan Amerika te tonen dat ze dit meent: doe wat aan de negatieve percepties van het electoraat over je betrouwbaarheid; maak de e-mails waar mogelijk openbaar; geef de transcripties van speeches voor Wall Street vrij, en geef het geld dat je ontving voor je speeches terug. Ga dit gesprek nú aan, vanuit kracht. En niet in oktober, vanuit eventuele zwakte. Niets staat verder weg van Republikeinse standpunten dan liefde en mededogen. Wil de echte Hillary Clinton nu opstaan?