Je kan een klein wonder nooit uitsluiten, maar voorlopig verloopt de discussie over Noord-Korea volgens een volstrekt voorspelbaar patroon. Eerst is er enige dooi, een handdruk over de Koreaanse grens heen, een klein vleugje zonlicht in een donkere relatie.
Daarna stuiten de gesprekspartners van Noord-Korea op de keiharde realiteit van een dictatoriaal regime dat er niet aan denkt zijn kernwapens in te leveren of zijn maatschappij te hervormen, omdat het vreest anders te worden weggevaagd. Waarna er nieuwe incidenten komen, de spanning toeneemt, Noord-Korea nieuwe sancties krijgt enzovoorts.
De Amerikaanse president Donald Trump had anders gehoopt. Door met de Noord-Koreaanse leider Kim Jong-un als buddies aan één tafel te zitten, dacht hij dit patroon te kunnen doorbreken. Trump acht zichzelf in staat unieke deals te sluiten, met iedereen met wie hij zaken wil doen. En hij kan een buitenlandse deal uitstekend gebruiken, nu binnenlandse deals vrijwel niet tot stand kunnen komen met een vijandelijk Huis van Afgevaardigden tegenover zich en een chaotische situatie in het Witte Huis.
En Kim wilde zelf ook wel, dacht Trump. Maar wat Kim vooral wilde is wat Noord-Koreaanse leiders al erg lang willen: als een gelijkwaardige gesprekspartner worden beschouwd door het machtigste land ter wereld. Zoals ooit Sovjet-leiders en Amerikaanse presidenten elkaar in luxe-oorden ontmoetten om knopen door te hakken in complexe ontwapeningsprocessen, zo hebben de Kims die status geprobeerd te bereiken door kernwapens te ontwikkelen zodat ze echt angst inboezemen. Ze hadden alleen nog een Amerikaanse president nodig die daarop in wilde gaan, en dat is met Trump nu gebeurd.
Kim zal niet ontevreden zijn met de gang van zaken, zijn bevolking zal hem – aangestuurd door stevige propaganda – prijzen dat hij de Amerikaanse druk heeft weten te weerstaan. Enige ogenschijnlijke concessies heeft hij wel gedaan, maar feitelijk kan hij het nucleaire programma ieder moment in een hogere versnelling zetten. En ondertussen lijdt de bevolking: vorige maand werd bekend dat na een slechte oogst de voedselrantsoenen verder zijn verlaagd.
Je zou Trump kunnen prijzen dat hij probeert een patstelling op het Koreaanse schiereiland te doorbreken, maar de uitkomst op dit moment is daarvoor te negatief. Door een dictator als gelijkwaardige onderhandelingspartner te aanvaarden zonder de garantie te hebben op een echt onderhandelingsresultaat, heeft hij helaas de positie versterkt van een verderfelijk regime.
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.