Forget About Assange: Save Journalism

April 30, 2019

Published in De Morgen
(Belgium) on 15 April 2019
by Ben Caudron (link to original link to original)

Translated from by James Armel Smith. Edited by Laurence Bouvard.

So, it’s settled then. There must be a scapegoat. And that scapegoat is now being prepared for the ritual sacrifice: Julian Assange is behind bars. He was taken into custody after the Ecuadorean government “invited” the British police to remove him from its embassy in London. Subsequently, his many years of evading the wrath of the United States appear to be coming to an end. The likelihood that Great Britain will refuse the United States’ extradition request is virtually nonexistent, especially now that the U.S. has finally come up with a legal cudgel with which it can not only bludgeon Assange’s arrogant mug to their heart’s content, but which it can use against anyone else who even thinks about exposing the sordid goings-on in the back rooms of American politics.

The arrest itself should come as no surprise. It has already been clear for some time that the change in government leadership in Ecuador also heralded the end of Assange’s freedom — to the extent that being forced to live for years in an embassy can be considered as such. The fact that Assange once again felt the need to air his host’s dirty laundry hardly helped his situation.

Unfortunately, the ease with which the American government has been able to sell the peculiar legal foundation on which the arrest is based should also come as no surprise. We are once again witnessing an extraordinarily effective propaganda machine designed to ensure that these issues are framed in the desired manner, as institutional interests must be protected and, so it seems, constitutional protections dismantled.

Conspiracy

It began with the title of the press release that was circulated by the Department of Justice, U.S. Attorney’s Office for the Eastern District of Virginia, immediately following the arrest: “WikiLeaks Founder Charged in Computer Hacking Conspiracy.” Not only does this cleverly use the image that Assange himself embraced — that of a genius hacker — against him, it is also portrays him as a conspirator.

In light of such artful framing, anyone expecting the indictment to be a long list of extremely treacherous crimes is bound to be disappointed. So what will be the case then? The alleged conspiracy focuses primarily on a handful of messages that Assange exchanged with whistleblower Chelsea Manning. Manning had initially submitted information independently to Wikileaks — you probably recall the shocking "Collateral Murder" video, the release of which instantly made Wikileaks a household name — and was later encouraged by Assange to gather more information.

Despite the fact that his activities, according to official documents, remained limited to providing advice, as well as a failed attempt to decrypt a password, the American government is charging Assange with violating the Computer Fraud and Abuse Act. Consequently, he loses the legal protections he would otherwise benefit from if the alleged activities were properly classified, as a part of investigative journalism.

There was once a great deal of affection between Assange and the so-called “quality press” in America and Britain, as long as that relationship was good for sales. However, as soon as our interest in the massacres in Baghdad faded and we failed to bat an eyelash at the more or less vicious gossip contained in emails exchanged by diplomatic personnel, then the score could finally be settled with the eccentric — albeit somewhat mediagenic — founder of WikiLeaks. This was especially true after he was accused of playing a role in a political victory that should have never even been possible: the election of Donald Trump.

Perhaps this also helps explain why it has taken so long for the news industry to focus on the essence of the case and to provide space for the strongly justified outrage over this mockery of the legal system. Fortunately, more and more people are speaking up against this.

In the ongoing battle that the (American) government is waging to silence whistleblowers, no means are too extreme. Not even the shredding of the First Amendment, which protects the freedom of press, among other things. The arrest of Assange represents a serious threat to those press freedoms. It doesn’t matter what we think of Assange. This isn’t about Assange. This is about the future of every journalist who still values the search for the truth. Because if the acts that Assange is being accused of committing are deemed to be crimes, then all activities integral to investigative journalism also immediately become criminalized. That is what this is about.

Of course, we could also just look the other way and wait until there is something else for us to get worked up about. Fake news, for example. Speaking of which, has anyone heard anything more about the NSA?

Ben Caudron is a sociologist of technology at the Erasmus University College Brussels

Ben Caudron is technologiesocioloog en verbonden aan de Erasmushogeschool Brussel.

Zo, dat is dan geregeld. Barbertje moest hangen. Hij hangt: Julian Assange zit achter de tralies. Dat gebeurde nadat de Ecuadoraanse regering de Britse politie had “uitgenodigd” om de man uit de ambassade in Londen te halen. Daarmee lijkt het einde van een jarenlange vlucht voor de Amerikaanse toorn in zicht. De kans dat Groot-Brittannië het verzoek om uitlevering naast zich neerlegt, is zo goed als onbestaande, zeker nu eindelijk een juridische stok gevonden is waarmee niet alleen naar hartenlust op het arrogante bakkes van Assange kan geklopt worden, maar ook op iedereen die het nog in het hoofd haalt om de smeerlapperij uit de Amerikaanse politieke achterkamertjes te grabbel te gooien.

Op zich hoeft deze arrestatie ons niet te verbazen. Het was al langer duidelijk dat de regimewissel in Ecuador ook het einde van de vrijheid van Assange – voor zover een jarenlang gedwongen verblijf in een ambassade als dusdanig kan benoemd worden – inluidde. Dat Assange ook nog eens de behoefte voelde om de vuile was van zijn gastheer buiten te hangen, verbeterde zijn positie niet echt.

Helaas, ook het gemak waarmee de Amerikaanse overheid de merkwaardige juridische grond waarop de arrestatie is gebaseerd, verkocht krijgt, mag niet verbazen.

Opnieuw zijn we getuige van een uiterst efficiënte propagandamachine die ervoor moet zorgen dat een en ander op de gewenste wijze wordt geframed, want institutionele belangen dienen beschermd en – zo blijkt – grondwettelijke bescherming afgebroken.

Conspiracy

Het begon al met de titel van het persbericht dat meteen na de arrestatie werd verspreid door het ministerie van Justitie van Virginia: “WikiLeaks Founder Charged in Computer Hacking Conspiracy”. Niet alleen wordt het imago dat Assange zichzelf heeft aangemeten – de geniale hacker – handig tegen hem gebruikt, hij wordt ook nog eens afgeschilderd als een samenzweerder.

Wie na zo’n fraaie framing verwacht dat de tenlastelegging één lange opsomming van uiterst gevaarlijke misdaden is, kan alleen maar teleurgesteld worden. Want wat wil het geval? De samenzwering waarvan sprake gaat toch vooral over wat berichten die Assange uitwisselde met klokkenluider Manning. Die had zich eerder spontaan bij WikiLeaks aangemeld – u herinnert zich wellicht nog de schokkende Collateral Damage-video, waarmee WikiLeaks in een klap een huishoudnaam werd – en werd door Assange aangespoord om nog meer informatie te verzamelen.

Hoewel zijn activiteiten volgens de officiële documenten dus beperkt bleven tot het verstrekken van advies en een mislukte poging om een paswoord te ontcijferen, beschuldigt de Amerikaanse overheid Assange van inbreuken op de Computer Fraud and Abuse Act. Daardoor verliest hij de bescherming die hij zou genieten indien de gestelde handelingen juist zouden gekwalificeerd worden: als onderdeel van onderzoeksjournalistiek.

Ooit was de liefde tussen de Amerikaanse en Britse zogenaamde kwaliteitspers en Assange zeer innig. Zolang zulks goed bleek voor de verkoopcijfers. Zodra onze aandacht voor slachtpartijen in Bagdad verslapte en we niet echt nog opkeken van een vileine roddel meer of minder in de berichten die door diplomatiek personeel heen en weer worden gestuurd, kon afgerekend worden met de excentrieke – zij het enigszins mediagenieke – oprichter van WikiLeaks. Zeker nadat hem een rol werd toegeschreven in de overwinning die nooit had mogen zijn: die van Trump.

Dit verklaart wellicht ook waarom het zo lang heeft geduurd voor de nieuwsindustrie zich met de essentie van de zaak wou bezighouden en ruimte schiep voor de zeer terechte verontwaardiging over deze aanfluiting van het rechtssysteem. Die klinkt gelukkig uit steeds meer monden.

In de aanhoudende strijd die de (Amerikaanse) overheid levert om klokkenluiders het zwijgen op te leggen, blijken alle middelen goed. Zelfs als daarvoor de First Amendment aan flarden moet worden gerukt. Die beschermt onder meer de persvrijheid. Die persvrijheid wordt door de arrestatie van Assange ernstig bedreigd. Het doet er niet toe wat we over Assange vinden. Dit gaat niet over Assange. Dit gaat over de toekomst van elke journalist die waarheidsvinden nog belangrijk vindt. Want als de feiten die Assange worden aangewreven, misdaden worden genoemd, worden meteen alle handelingen van nauwkeurige onderzoeksjournalistiek gecriminaliseerd. Daar gaat dit over.

We kunnen uiteraard ook gewoon de andere kant op kijken en wachten tot we ons weer een keer druk kunnen maken. Over fake nieuws, bijvoorbeeld. A propos, heeft iemand nog iets over de NSA gehoord?

This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link .