I trust that George W. Bush and his friends will spend the next few years explaining how wonderfully this presidency has led the world, despite terrorist threats, fearful Europeans and leftist rogues, who, when it came to the crunch, were always birds of a feather.
I find this interesting reading. But today’s and tomorrow’s questions will not be answered with Bush’s historic vision. Obama will have to settle these and he will need to distance himself from them. In some areas, this may mean a revolution as far as the West is concerned.
A few weeks ago, I quoted a recently published book, ”A Path Out of the Desert: a Grand Strategy for America in the Middle East,” by Kenneth M. Pollack. As a longtime official of the CIA, he knows the region well and is now director of an institute that deals with the problems of the region. He is a realist. He sees the two main goals of U.S. policy in the region as being the guarantee of oil flow and the security of Israel. Foreign policy under Bush has been counterproductive, he writes. One of the most important reasons is that policy makers failed to understand the Arab worldview. And the same goes for Afghanistan.
The root cause of all difficulties is the inherent instability typical of Muslim states. They have nothing to do with nations that are, in a Western sense, perfectionists, with democratically arrived public opinion, reasonable average prosperity, employment opportunity, amusement, and all things that we, on this side of the planet, have come to regard as our natural right. Within half a century, the population the Middle East grew from 78.8 to 375 million. Unemployment in the region is the highest in the world. Most cities have huge slums, and city planning is almost non-existent. Education is religious-authoritarian. Democracy, in a Western sense, is out of the question. Furthermore, these countries with their proletarian populations are no match against globalization. This also applies to oil-rich countries.
Openly, or deep in their souls, the majority of these millions are anti- Western, perhaps even since the Crusades, and in this century, as seen from our perspective, it has not improved. When the World Trade Center towers collapsed, there was cheering in many Arab cities. In 2003, Americans began liberating Iraq. Whether Saddam Hussein was a bad guy is not appropriate for discussion. But, six years later, is Iraq the model state that Bush had envisioned? Remember the shoe. And even the outgoing president Bush himself now admits that the [Iraqi] operation was not a complete success. In the Arab world feelings of gratitude toward the West have, as a result, not been strengthened.
We now are witness to the next stage in the conflict between Israel and the Palestinians. Let’s for a moment set aside the question of who is right. It is, of course, not appropriate for Hamas to randomly fire rockets into Israel, even though the one and a half million Palestinians in Gaza did not go there of their own free will, but went as refugees in 1948. Israel defends itself. Within a couple of weeks, this has cost about eight hundred Palestinian lives. Will anyone believe that through this counteraction one single Arab has acquired more understanding, or let alone, sympathy for the West? Has Israel become safer because of the 2006 war against Hezbollah? Is the civilian population better off? Has the image of the West improved?
The origin of all problems in the region stems from the fact that most countries there are comparatively backwards, while the ruling elites will not or cannot bring about change. Slowly, then, grows a pre-revolutionary state of affairs that is exploited by fundamentalists. Asymmetric war is discovered. This actually might have started in 1978 with the hostage taking in the American embassy in Tehran that lasted almost three months. A rescue attempt failed. Al-Qaeda recruits its terrorists in Saudi Arabia, while members of the royal family are best friends with the Bush family. Then comes 9/11, followed by the wars in Afghanistan and Iraq. There, the asymmetric war continues to develop with suicide attacks and roadside bombs. The West sends armies of hundreds of thousands, but it does not help. Soon there may be an additional thirty thousand Americans sent to Iraq. And who knows, even some Dutch. (We do not know which minister to believe: Van Middelkoop or Verhagen.)
Enter Obama as president. In his election campaign, he said that he was willing to speak with his Iranian colleague Ahmadinedjad, rather than immediately threaten to bomb Iranian nuclear installations. Afghanistan’s president, Karzai proposed last year starting a discussion with the Taliban. During the Cold War, meetings between the two arch enemies were routine diplomacy. Under the previous president, talks with adversaries were taboo. This prohibition has not solved anything; rather, it has only widened divisions. Obama confronts the task of changing a political and diplomatic culture. This cannot succeed while waging a dead-end war.
Ik vertrouw erop dat George W. Bush en zijn vrienden de komende jaren zullen besteden om uit te leggen hoe geweldig goed dit presidentschap de wereld heeft geleid, ondanks alle tegenwerking van de terroristen, de bange Europeanen en de linkse rakkers, die, als het erop aan kwam, altijd één pot nat waren.
Het lijkt me interessante lectuur. Maar met de historische visie van Bush worden de vraagstukken van vandaag en morgen niet opgelost. Die komen voor rekening van president Obama die daartoe een breuk zal moeten forceren. Dit kan op sommige gebieden een revolutie betekenen waarbij het Westen betrokken zal zijn.
Een paar weken geleden heb ik hier een onlangs verschenen boek geciteerd, A Path Out of the Desert: A Grand Strategy for America in the Middle East van Kenneth M. Pollack. Hij kent het gebied lang als functionaris van de CIA en is nu directeur van een instituut dat zich met de problemen van de regio bezighoudt. Hij is een realist. Als de twee voornaamste doelen van de Amerikaanse politiek in de regio ziet hij de verzekering van de oliestroom en de veiligheid van Israël. De politiek van Washington onder Bush heeft averechts gewerkt, schrijft hij. Een van de voornaamste oorzaken daarvan is dat de beleidsmakers de aard van de Arabische wereld hebben miskend. En dat geldt ook voor Afghanistan.
De diepste oorzaak van alle moeilijkheden is de inherente instabiliteit die alle moslimstaten eigen is. Ze hebben daar niet te maken met naties in westerse zin perfectionistisch, met een democratisch gevormde openbare mening, een redelijke gemiddelde welvaart, werkgelegenheid, amusement, alles wat we aan deze kant van de planeet tot onze natuurlijke rechten zijn gaan rekenen. In het Midden-Oosten is binnen een halve eeuw de bevolking gegroeid van 78,8 naar 375 miljoen. De werkeloosheid is er in de regio is de hoogste ter wereld. De meeste steden hebben enorme achterbuurten; stadsplanning bestaat vrijwel niet. Het onderwijs is religieus-autoritair. Van een democratie in de westerse betekenis is geen sprake. Daarbij komt dat deze landen met hun proletarische bevolking niet zijn opgewassen tegen de globalisering. Dit geldt ook voor de rijke oliestaten.
Openlijk of in het diepst van de ziel is de de meerderheid van deze miljoenen antiwesters, misschien als sinds de Kruistochten, en in deze eeuw is het er van ons standpunt bekeken niet beter op geworden. Toen de torens van het WTC instortten ging in menige Arabische stad gejuich op. In 2003 begonnen de Amerikanen de bevrijding van Irak. Dat Saddam Hussein een schurk was, is niet voor discussie vatbaar. Maar is Irak zes jaar later de voorbeeldige staat die Bush zich toen had voorgesteld? Denk aan de schoen. En zelfs Bush de scheidende president zelf geeft nu toe dat de operatie niet helemaal gelukt is. In de Arabische wereld zijn de gevoelens van dankbaarheid jegens het Westen er in ieder geval niet door versterkt.
Nu zijn we getuige van het volgende bedrijf in het conflict tussen Israël en de Palestijnen. Laten we de vraag wie gelijk heeft, even buiten beschouwing. Het is natuurlijk niet goed van Hamas in het wilde weg raketten af te vuren op Israël, ook al zijn de anderhalf miljoen Palestijnen in Gaza daar niet vrijwillig naartoe gekomen, maar in 1948 als vluchteling. Israël verdedigt zich. Dit heeft binnen een paar weken ongeveer achthonderd Palestijnen het leven gekost. Zal iemand denken dat door deze tegenactie één Arabier meer begrip, laat staan sympathie voor het Westen heeft gekregen? Is Israël er door de oorlog tegen Hezbollah in 2006 veiliger op geworden? Is de getroffen burgerbevolking erop vooruitgegaan? Is het imago van het Westen verbeterd?
De oorsprong van alle problemen in de regio ligt in het feit dat de meeste naties daar vergelijkenderwijs achtergebleven zijn, terwijl de regerende elites daarin geen verandering kunnen of willen brengen. Dan groeit langzamerhand een prerevolutionaire toestand, die door de fundamentalisten wordt geëxploiteerd. De asymmetrische oorlog wordt ontdekt. Die is feitelijk misschien al in 1978 begonnen, met de gijzeling van de Amerikaanse ambassade in Teheran, die bijna drie maanden heeft geduurd. Een bevrijdingspoging mislukte. Al-Qaeda rekruteert in Saoedi-Arabië zijn terroristen, terwijl de leden van het koningshuis de beste vrienden met de familie Bush zijn. Dan komt 9/11, gevolgd door de oorlogen in Afghanistan en Irak. Daar wordt met zelfmoordaanslagen en bermbommen de asymmetrische oorlog verder tot ontwikkeling gebracht. Het Westen stuurt legers van honderdduizenden, maar het helpt niet. Straks gaan er misschien dertigduizend Amerikanen extra naar Irak. En, wie weet, nog een stuk of wat Nederlanders. (We weten niet welke minister we moeten geloven: Van Middelkoop of Verhagen.)
Nu treedt Obama als president aan. In zijn verkiezingscampagne heeft hij gezegd met zijn Iraanse collega Ahmadinedjad te willen praten in plaats van meteen te dreigen met het gooien van bommen op Iraanse atoominstallaties. President Karzai van Afghanistan heeft vorig jaar al geopperd een gesprek met de Talibaan aan te gaan. In de Koude Oorlog hoorden topconferenties tussen de twee doodsvijanden tot de gebruikelijke diplomatie. Onder de vorige Amerikaanse president werden gesprekken met de tegenstander taboe. Dit verbod heeft niets oplost, maar alleen tot vergroting van de tegenstellingen geleid. Obama staat voor de taak een politieke en diplomatieke cultuur te veranderen. Dat lukt niet door het voeren van de volgende uitzichtloze oorlog.
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.
[T]he recent back-and-forth between Washington and Beijing over rare earth minerals looks technical on the surface, but it points to a deeper shift in global leverage.