Top Five Most Important Events of 2013,Including Obama and … Miley Cyrus

December 31, 2013

Published in Krytyka Polityczna
(Poland) on 27 December 2013
by Agata Popęda (link to original link to original)

Translated from by Dariusz Koźbiał. Edited by Robert O'Connor.

Already on Dec. 19 the streets were engulfed in ferment and commotion, which is surprising for Thursday evenings. It was the exhausted Washington employees leaving town, who wanted to enjoy a little bit of human closeness at their homes in South Carolina and Minnesota, eat the federal stress away with an apple pie and drown the consultant sadness with an eggnog.

As if waiting especially for that day, the weather in empty Washington suddenly jumped with joy from minus 2°C (28°F), which a week ago was the reason for closing the government, offices and schools, to 15°C (59°F). Behind our windows we can see a little bit of hysterical and premature spring, which predisposes us to think about a rundown on the year.

That is exactly what all U.S. media are talking about now. Every medium of communication in its own way, but the formula of “10 most important events of the year” (such as “10 hottest hairstyles of the month” or “10 most delicious cheesecakes EVER”) is the dominant one; however, it is crucial that the whole thing unfold in slides. In this special Christmas season — when even Facebook offers a rundown on the year with its user playing the major role — I will make use of the same method and limit myself to only five entries, adding not a single photograph.

What did America experience in 2013? We are counting down, as if we were launching a rocket.

5. Intervene or Not? — Syria and Iran

Let’s start the countdown with one of the most uninteresting topics to Americans, namely international politics. Everyone seems to have forgotten about the hot days when we were waiting for the message that Americans had launched an attack on Syria. However, the question of whether to intervene or not remains one of the most important ones, to which contemporary America is trying to find an answer. Is the United States of America, as Tony Judt wrote, still “the only developed country which glorifies and praises militarism, which was widespread in Europe until 1945 but today is something almost wholly unknown?”*

The next country that regularly strains its every nerve to annoy America is, of course, Iran. The problem with Iran is that it is a little bit more politically emancipated than most of its neighbors, who are more amenable to the U.S. Iran’s logic is very simple: Why are the United States and Israel allowed to possess nuclear weapons and we are not — not that we would like to, no way! — wait, can’t we?

The answer: Because the order of power relations established by the U.S.A., tacitly consented to by the EU, does not provide for it. Can the decision about not launching an attack on Syria and discussions on the reasonableness of a perpetual alliance between the U.S. and Israel be treated as the beginning of the end of the “American era"?

4. NSA Affair or Edward Snowden’s Insanity

It is one of the biggest secrets of Washington. Many young consultants and employees of federal agencies are cheering Snowden on, but not many really admit to it in public. Officially, Snowden is viewed as a traitor; however, more and more people are forced to agree that thanks to him a national debate on the way the National Security Agency functions has started. Snowden did all of us a big favor, writes Amy Davidson in The New Yorker. In addition, he can still be of use to the government, which, with Obama at the helm, at least creates an illusion that it wants to reform the NSA.

Americans do not want data on all their Internet activity to be collected and their phone calls to be monitored. The response of Brazil and Germany to their most notable national figures being eavesdropped on by the U.S. gives Americans enough food for thought.

The Snowden issue highlights another problem of America: the exchange of generations, which proceeds in Washington at an extremely slow pace. Amnesty for the “traitor” is unthinkable among the ruling circles, among those who hold Washington in check — those white-skinned, late fifties, well-to-do residents of Northern Virginia. Another example of this stagnation is provided by the state of the U.S. Supreme Court. The oldest judge (Ginsburg) is 80 years old and does not intend to resign, judges Scalia and Kennedy have both already had their 77th birthday, and Breyer — 75 years old — is at their heels. They make up the assembly that decides what contemporary America looks like.

3. “Obamacare” — In for an Even More Bumpy Ride?

Leave the NSA alone, the republicans argue. An average American does not care if their calls are being eavesdropped on or not. He or she cares, on the other hand, whether they have a steady job, a house and health insurance. “Obamacare” is probably the worst event of all that happened this year. It was a fiasco — if not a complete one, then surely a political one. Thanks to the Republicans, the idea of health care reform is now completely repugnant to society.

Currently, when the “Obamacare” website is running quite well and more and more people manage to sign up, the Republicans suddenly begin to represent the middle class. This very middle class, for which the president is so viciously fighting in his every speech, suffers apparently excruciating pain having to abandon their previous insurance policies. “I cannot go to my favorite doctor anymore, who had been treating me for the last 20 years.” “My insurance policy was better and cheaper than the one I am being offered now.” The Republicans brace themselves on the disappointment and selfishness of those who until now have been living quite comfortably and who now have to lose something in this transitional, unstable period. What will “Obamacare” turn out to be in 2014? We do not know that yet.

2. Obama Does Nothing, the Congress — If Possible — Does Even Less

That communist sitting in the White House does NOTHING; though at the same time he does EVERYTHING to transform the U.S.A. into the USSR. David Plotz from Slate magazine has reasonably pointed out that four years out of every eight making up a two-term presidency are wasted. Following the enthusiasm of the last year’s elections, we reached a complete impasse marking the second term. Obama is already being summed up; next year’s Democratic Party presidential primaries are already being vividly discussed.

Obama has nothing to lose and also not much to win, of which not only Democrats, but also Republicans are aware. His support continues to fall gradually and slowly, and Americans harbor more resentment only toward Congress. The painless voting on the budget a few days ago was recognized by the nation as a miracle; however, it did not brighten the image of Washington in the eyes of the citizens.

1. What’s up with Miley Cyrus?

At last — the most important event of 2013, which will probably not get overshadowed by the statement of a female reporter from Fox News who a couple of days ago assured American children that Santa Claus is white and Jesus was also white, unleashing hell in this politically correct backwater. It is, lo and behold, Miley Cyrus, a beloved child of America, who turned from Hannah Montana into an alluring vamp, in whom fellow concerned countrymen took interest for weeks on end.

There is nothing else left to do than to raise a glass of eggnog and to wish Miley and the government a moral renewal, which 2014 will certainly bring. Cheers!

*Editor's Note: The original quotation, accurately translated, could not be verified.

POPĘDA: TAKA BYŁA AMERYKA W 2013

Czyli pięć najważniejszych wydarzeń mijającego roku, z udziałem Obamy - i Miley Cyrus.
Już 19 grudnia na ulicach zapanował niespodziewany, jak na czwartkowy wieczór, ruch i ferment. To wycieńczeni pracownicy z Waszyngtonu opuszczali miasto, by zażyć trochę ludzkiego ciepła w swoich rodzinnych Karolinach Południowych i Minnesotach, zajeść federalny stres pają jabłkową i zapić konsultancki smutek eggnogiem. Jakby tylko na to czekając, pogoda w pustym Waszyngtonie podskoczyła z radości i z minus 2 stopni, które zamknęły rząd, biura i szkoły tydzień temu, zrobiło się nagle stopni 15. Za oknami mamy lekko histeryzującą, przedwczesną wiosnę, która nastraja do całorocznych podsumowań.

Tym właśnie zajmują się obecnie wszystkie amerykańskie media. Każde na swój sposób, ale formuła „10 najważniejszych wydarzeń roku” (tak jak „10 najgorętszych fryzur miesiąca” albo „10 najpyszniejszych serników EVER”) zdecydowanie dominuje, przy czym dobrze jest, by cała rzecz dokonała się w slajdach. W tym szczególnym, świątecznym czasie, kiedy nawet Facebook proponuje posumowanie roku z użytkownikiem w roli głównej, zastosuję podobną metodę, ograniczając się do pięciu wpisów, i to bez obrazków.

Czym żyła Ameryka w 2013? Odliczamy w dół, jakbyśmy odpalali rakietę.

5. Interweniować czy nie? – Syria i Iran

Zacznijmy odliczanie od najmniej interesujących Amerykę tematów, czyli od polityki międzynarodowej. O gorących dniach, kiedy czekaliśmy na wiadomość, że amerykańskie wojska rozpoczęły atak na Syrię, wszyscy już zapomnieli. Jednak pytanie: interweniować czy nie, pozostaje wciąż jednym z najważniejszych, na które próbuje sobie odpowiedzieć współczesna Ameryka. Czy Stany Zjednoczone – jaki pisał Tony Judt – nadal są „jedynym zaawansowanym krajem, który wciąż gloryfikuje i wychwala militaryzm, co było rozpowszechnione w Europie przed 1945 rokiem, lecz dziś jest niemal zupełnie nieznane”?

Kolejnym państwem, które regularnie wypróbowywuje nerwy Ameryki, jest oczywiście Iran. Problem z Iranem polega na tym, że jest to kraj nieco bardziej wyemancypowany politycznie niż większość jego bardziej uległych w stosunku do USA sąsiadów. Logika Iranu jest tu prosta: dlaczego Stany Zjednoczone i Izreal mogą mieć broń nuklearną, a my – nie, żebyśmy chcieli, gdzieżby znowu! – nie możemy? Odpowiedź: ponieważ porządek relacji władzy ustalony przez USA i milcząco sankcjonowy przez UE tego nie przewiduje. Czy decyzja o tym, by nie atakować Syrii, i dyskusje na temat sensowności wieczystego sojuszu USA – Izreal, można traktować jako początek końca „amerykańskiej ery”?

4. Afera NSA albo szaleństwo Edwarda Snowdena

To jedna z wielkich tajemnic Waszyngtonu. Wielu młodych konsultantów i pracowników agencji federalnych kibicuje Snowdenowi, choć mało kto ma odwagę przyznać się do tego publicznie. Oficjalnie uważa się więc Snowdena za zdrajcę, choć coraz więcej osób zmuszonych jest przyznać, że to dzięki niemu rozpoczęła się narodowa dyskusja na temat funkcjonowania Narodowej Agencji Bezpieczeństwa. Snowden wyświadczył nam wielką przysługę – pisze Amy Davidson dla „New Yorkera”. W dodatku, wciąż może się przydać rządowi, który przynajmniej udaje – z prezydentem Obamą na czele – że zamierza zreformować NSA. Amerykanie nie chcą, żeby kolekcjonować dane z ich poruszeń w sieci i monitorować ich połączenia telefoniczne. Reakcja Niemiec i Brazylii na podsłuchiwanie przez USA najważniejszych figur w ich państwie też daje Amerykanom do myślenia.

Sprawa Snowdena pokazuje jeszcze inny problem Ameryki: wymianę pokoleń, która w Waszyngtonie odbywa się niesłychanie wolno. Amnestia dla „zdrajcy” jest nie do pomyślenia w kręgach rządzących, tych, które trzymają Waszyngton w garści – białych, grubo po pięćdziesiątce, dobrze sytuowanych mieszkańców północnej Wirginii. Przykładem tej stagnacji jest również sytuacja w amerykańskim Sądzie Najwyższym. Najstarsza sędzina (Ginsburg) ma 80 lat i nie zamierza ustąpić ze stanowiska, sędziowie Scalia i Kennedy skończyli 77 lat, a Breyer (75) ich goni. To właśnie oni wchodzą w skład gremium, które decyduje o tym, jak wygląda współczesna Ameryka.

3. Obamacare – czy może być bardziej wyboiście?

Zostawcie NSA w spokoju, przekonują republikanie. Przeciętnego Amerykanina nie obchodzi, czy jego rozmowy są podsłuchiwane. Obchodzi go natomiast, czy ma pracę, dom i ubezpieczenie zdrowotne. Obamacare to chyba najbrzydsza sprawa tego roku. Fiasko – nawet jeśli nie faktyczne, to z pewnością polityczne. Republikanom udało się obrzydzić społeczeństwu reformę służby zdrowia do niemożliwości. Obecnie, kiedy strona Obamacare działa już jako tako i mamy coraz więcej szczęśliwie zapisanych, republikanie nagle zaczynają występować w imieniu klasy średniej. Otóż ta właśnie klasa średnia, o którą tak gorąco walczy prezydent w każdym przemówieniu, najwyraźniej cierpi męki, zmuszona do porzucania swoich dotychczasowych polis. „Nie mogę już chodzić do mojego ulubionego doktora, do którego chodziłem od dwudziestu lat”. „Moje ubezpieczenie było lepsze i tańsze niż to, które obecnie mi się proponuje”. Republikanie bazują na rozczarowaniu i egoizmie tych, którym dotychczas żyło się w miarę wygodnie i którzy muszą coś stracić w tym przejściowym, mało stabilnym okresie. Czym okaże się Obamacare w 2014? Tego jeszcze nie wiemy.

2. Obama nie robi nic, a Kongres – jeśli to możliwe – robi jeszcze mniej

Ten komunista, który siedzi w Białym Domu, nie robi NIC. Choć oczywiście w tym samym czasie robi WSZYSTKO, żeby zmienić Amerykę w ZSRR. Słusznie zauważył David Plotz w magazynu „Slate”, że na każde osiem lat podwójnej kadencji prezydenckiej cztery lata są zmarnowane. Po ferworze zeszłorocznych wyborów weszliśmy w kompletny impas drugiej tury. Obamie już teraz wystawia się podsumowania, już teraz mówi się o przyszłorocznych jesiennych prawyborach u demokratów. Obama nie ma nic do stracenia i niewiele do wygrania, czego świadomość mają zarówno demokraci, jak i republikanie. Jego poparcie wciąż – stopniowo i powoli – spada, a większą niechęć w sercach Amerykanów wzbudza już chyba tylko sam Kongres. Bezbolesne przegłosowanie budżetu przed kilkoma dniami uznane zostało przez naród za cud, lecz nie poprawiło obrazu Waszyngtonu w oczach obywateli.

1. Co się dzieje z Miley Cyrus?

I wreszcie – najważniejsze wydarzenie 2013, którego nie przyćmi chyba nawet wypowiedź reporterki Fox News, która parę dni temu zapewniła amerykańskie dzieci, że św. Mikołaj jest biały i Jezus też był biały, rozpętując prawdziwe piekło w poprawnym politycznie grajdole. Oto Miley Cyrus, ukochane dziecko Ameryki, zmieniło się z Hanny Montany w seksualnego wampa, zajmując uwagę zatroskanych współrodaków na całe tygodnie. Nie pozostaje nic innego, jak wznieść kielich z eggnogiem i życzyć Miley oraz rządowi moralnej odnowy, jaką niewątpliwie przyniesie 2014. Cheers!

This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link .