Oscar Acceptance Speech: What Does a Toothbrush Have to Do with the Oscars?

Published in Gazeta Wyborcza
(Poland) on 20 February 2015
by Milena Rachid Chehab (link to originallink to original)
Translated from by Justyna Demuth. Edited by Helaine Schweitzer.
Seventy-one percent of the tears shed during the Academy Awards acceptance speeches occurred after 1995. Women tend to hug the statuette, whereas men raise it in a gesture of triumph.

Billy Crystal, a frequent host of the Oscars ceremony, cannot imagine running the show without a toothbrush in his pocket. It reminds him of his childhood days, when he used it to practice improvised Oscars speeches. Such a toothbrush – visible or not – is perhaps owned by any Oscar nominee. In 2009, Kate Winslet, awarded for her role in “The Reader,” claimed she would be lying if she said she hadn’t practiced her speech. She practiced in front of a mirror when she was eight. Pointing to the golden statuette, she added: "This would have been a shampoo bottle. Well it's not a shampoo bottle now."

The speeches, practiced to any sort of a ”microphone,” are exactly what entices around 45 million viewers every year to spend more than four hours in front of the TV and listen to a series of 45-second, more or less, carefully elaborate orations.

Race to the Microphone

They were meant to last 45 seconds, but in 2010, when the average speech was noted to last two minutes (when first broadcast, the ceremony speech was three times shorter than that), such a time limit became official. In practice, the orchestra starts performing after 1.5 minutes, but that doesn’t seem to hinder the winners who carry on despite the music, shouting to the microphone for nearly a minute longer, especially if they read from earlier-prepared notes. Sometimes, the speeches get even longer, like in the case of Halle Berry, awarded for “Monster’s Ball,” who carried on for nearly 4.5 minutes, heading toward a notoriously long record belonging to Greer Garson. The actress, honored with the Best Actress Award in 1943 for the film “Mrs. Miniver,” spent nearly seven minutes giving her acceptance speech. Some historians claim that it was only six minutes. It will remain uncertain, since the ceremony was televised for the first time in 1953.

The countdown begins with the moment the winner reaches the microphone, countdown timing which was used by Adrien Brody. Not worried about the time running out, he began by giving a passionate kiss to Halle Berry, who presented him with the award. Winners don’t have to, as Roberto Benigni did, leap from chair to chair or run to the microphone, unless it’s a group award, when it often turns out that all the last speaker has time for is a short “thank you.”

However, the winners can always fight for their right to speak, just as it happened during the Best Documentary Short Subject Award in 2010, which went to “Music by Prudence.“ Ross Williams, the director, began speaking, when Elinor Burkett, the producer, snatched the microphone from him. “The man never lets the woman talk. Isn't that just the classic thing?” she said, and wouldn’t let him utter another word. They’ve not been on speaking terms since then. Later, Burkett suffered media backlash, but she explained that when accepting earlier awards, Ross Williams had never let her speak, so she couldn’t bear that it would happen again when picking up the most prestigious award of all.

The winner usually makes it to the stage without problems – unless her name is Jennifer Lawrence, who, picking up her Oscar for “Silver Lining Playbook,” found walking up the stairs in her long gown too much. “You guys are just standing up because you feel bad that I fell and that's really embarrassing,” she stated, not realizing, perhaps, that she incidentally improved statistics, which show that women receive standing ovations less frequently than men.

It happens that winners don’t make it to the Oscar gala stage at all. Sometimes it is simply not possible, like in the case of Heath Ledger (“The Dark Knight”) or Peter Finch (“Network”), who both received their Oscars posthumously. Sometimes, though, absence is a statement. Marlon Brando, awarded for “The Godfather,” sent Sacheen Littlefeather on his behalf, an artist fighting for Native Americans’ rights. Despite not managing to read Brando’s full, 15-page long speech, she got the message across, describing how badly Native Americans were treated in the film industry.

They Cry and Send Messages To Save Dolphins

Many stars often use the ceremony as a chance to touch on important social maters. Tom Hanks, awarded for “Philadelphia,” mentioned gay rights (accidently revealing his previous teacher’s sexuality). Halle Berry, the first black actress to be awarded an Oscar, talked about racial matters, mentioning past winners, who, due to their skin color, used to have a separate seating area at the ceremony. Sean Penn, when accepting his Oscar for “Milk,” supported the legalization of same-sex marriage, while during his acceptance of the award for “Mystic River,” he condemned the U.S. invasion of Iraq (“If there's one thing that actors know, other than that there weren't any WMDs…, it’s that there is no such thing as best in acting.”) Ric O’Barry, who won the Oscar for Best Documentary Feature, “The Cove,” talked about the appalling practice of killing dolphins in Japan, and held up a sign with a statement “Text Dolphin to 44144”, whereas Jared Leto, awarded for “Dallas Buyers Club,” expressed support for protesters in Ukraine and Venezuela.

Controversial speeches are not always welcome. In 1978, applause mixed with boos when Vanessa Redgrave (awarded for “Julia”), a supporter of the Palestine Liberation Organization, mentioned “a small bunch of Zionist hoodlums whose behavior is an insult to the stature of Jews all over the world and their great and heroic record of struggle against fascism and oppression." Michael Moore also met with mixed reactions when, during his acceptance speech (for “Bowling for Columbine”), he condemned the administration of President Bush: “We live in the time where we have fictitious election results that elect a fictitious president. We live in a time where we have a man sending us to war for fictitious reasons. We are against this war, Mr. Bush. Shame on you.”

Oscars acceptance speeches are a true festival of emotions. What’s interesting is that those who are genuinely overjoyed, e.g. Cuba Gooding, Jr. (“Jerry McGuire”), and who can’t help but bounce around and utter happy cries, are in the minority today. Although, according to Rebecca Rolfe from the Georgia Institute of Technology, who analyzed Academy Awards acceptance speeches from 1952 to 2012, only one out of every five winners cried during their acceptance speech, and it is definitely a growing trend. The entire 71 percent of tears shed during Academy Awards acceptance speeches occurred after 1995. The most spectacular performance was that of Gwyneth Paltrow (who won for “Shakespeare in Love”), but nearly 40 percent of awarded actresses and one out of every five actors cry or speak in a trembling voice on the stage. The emotions are also conveyed by body language. Many women tend to hold the statuette close to their hearts (twice as often as men), whereas men prefer to raise it in a gesture of triumph.

Naked Men, Nuts and Strip Searches

Oscars winners, male or female, try to win over the audience by telling jokes. Meryl Streep, when accepting her third Oscar (for “The Iron Lady”), joked: “When they called my name I had this feeling - I could hear half of America going, ‘Oh no, oh, come on - why her? Again?” and then she quickly proceeded to thank her husband ”because when you thank your husband at the end of the speech they play him out with the music.”

“This is the only naked man that will ever be in my bedroom” – with this comment, lesbian Melissa Etheridge went down in history for comical Oscar speeches. Woody Allen also showed a sense of humor by mentioning in his acceptance speech a thorough body search he was subjected to before entering the ceremony venue “Thank you very much. That makes up for the strip search,” he said. Jack Nicholson’s comment on his win (for “One Flew Over the Cuckoo’s Nest”) was: “I guess this proves there’s as many nuts in the Academy as anywhere else," whereas Cate Blanchett (awarded for “Aviator”) thanked Martin Scorsese with these words: “I hope my son will marry your daughter.”

However, jokes relating to movies don’t always go down well. “I’m the king of the world,” exclaimed by director James Cameron, was interpreted as arrogance. And Sally Field, to this day, has to explain her 1985 statement (when awarded Best Actress for her 1984 role in “Places in The Heart”): "The first time I didn't feel it. But this time I feel it. And I can't deny the fact that you like me... right now... you like me," which wasn’t an intimate confession, but a quotation from “Norma Rae,” her first role awarded by the Academy.

It Was God’s Will

The Oscar speeches are first and foremost about thanking. The longest list of people thanked was that of “Titanic” producer Jan Landau, with 55 names on it. Anne Hathaway (awarded for “Les Misérables”) thanked 23 people and her agent twice “to be safe.” The agents and public relations advisers are, in general, the people most often mentioned, but acknowledging their names for the first time back in 1960s caused a lot of controversy. The Oscar winners not only acknowledge associates in their thankful speeches, but also their lawyers (mentioned by 9 percent of Best Actress winners), their acting teachers (mainly mentioned by Best Supporting actresses, less often by actors), and sometimes also… psychiatrists.

Forty-three percent of winners thank ”The Academy.” Half of the winners send thanks to their families – mothers and fathers are mentioned more often by women than men, whereas 38 percent of men (as opposed to 28 percent of women) thank their other halves. With various results, men try to be original, just like, e.g., Ben Affleck, who, when picking up his Oscar for “Argo,” thanked his wife for “working on our marriage for 10 Christmases."

"I'm going to start by thanking my husband, because I'd like to think I learn from past mistakes," said Hilary Swank (awarded her second Oscar for “Million Dollar Baby”), but that didn’t save her marriage, and she divorced her husband two years later.

The most thanked person in Hollywood award history is Harvey Weinstein, Miramax Films producer and studio executive. His name has been mentioned 24 times so far (not including thanks to his brother Bob or the Weinstein Company in general). It is not a coincidence, considering his devotion and persistence in promoting his own films for the Oscar. According to statistics, Harvey Weinstein gets thanked five times more than God, mentioned only by 3 percent of winners (a slightly higher percentage than Martin Scorsese, Meryl Streep, Jack Nicholson and Oprah Winfrey got). It may be for the better though, from the theological point of view. How are other nominees supposed to react, hearing the winner say (as in the case of Jennifer Hudson awarded for “Dreamgirls”): “Look what God can do!”

Therefore, if a winner doesn’t want to forget anyone or is simply speechless, it is better to follow the 10 winners who went down in Oscar history for speeches shorter than 11 words. These 10 include excellent individuals, one of them being the master of suspense, Alfred Hitchcock, who, when accepting the Irving G. Thalberg Memorial Award for creative producers, limited his speech to a short “Thank you,” before pausing and adding “Very much indeed.”


Aż 71 proc. wylanych podczas odbierania Oscarów łez przypada na okres po 1995 r. Kobiety przytulają statuetkę, mężczyźni wznoszą ją w triumfalnym geście

Wielokrotny gospodarz oscarowej gali Billy Crystal nie wyobraża sobie jej prowadzenia bez szczoteczki do zębów w kieszeni marynarki. Przypomina mu czasy dzieciństwa, gdy całe godziny spędzał na improwizowaniu do niej oscarowych przemówień dziękczynnych. Taką - widzialną bądź niewidzialną - szczoteczkę ma chyba każdy nominowany do Oscara. - Skłamałabym, nie przyznając, że nie ćwiczyłam wcześniej tej mowy. Miałam wtedy osiem lat, stałam przed lustrem w łazience, a to - wskazała na złotą statuetkę - był szampon. No cóż, to już nie jest szampon! - żartowała Kate Winslet uhonorowana za rolę w "Lektorze" w 2009 r.

To właśnie takie słowa, ćwiczone do czego bądź, decydują o tym, że co roku ok. 45 mln ludzi decyduje się spędzić ponad cztery godziny przed telewizorem, by posłuchać serii 45-sekundowych, mniej lub bardziej starannie wypracowanych wzruszeń.

Wyścig do mikrofonu

W praktyce rzadko trwają 45 sekund, choć od 2010 r., gdy średnia długość mowy wzrosła do dwóch minut (w początkach telewizji dziękowano trzy razy krócej), oficjalnie obowiązuje taki limit. W praktyce orkiestra zagłuszająca muzykę zaczyna grać po 1,5 minuty, ale mówcom zdaje się to nie przeszkadzać - przy dźwiękach muzyki krzyczą do mikrofonu jeszcze prawie minutę, zwłaszcza jeśli czytają z kartki. Albo i dłużej, jak nagrodzona za rolę w "Czekając na wyrok" Halle Berry, która nie mogła przestać przez 4,5 minuty, zbliżając się do rekordu Greer Garson. Ta ostatnia, uhonorowana w 1943 r. za tytułową rolę w "Pani Miniver", mówiła przez blisko siedem minut. Niektórzy historycy mówią o "jedynie sześciu minutach". Pewności nie ma, bo kamery zaczęły rejestrować imprezę dopiero w 1952 r.

Czas liczy się od momentu podejścia do mikrofonu, co wykorzystał Adrien Brody, który, nie martwiąc się uciekającymi sekundami, odebranie statuetki za rolę w "Pianiście" zaczął od namiętnego pocałowania wręczającej Halle Berry. Nie trzeba więc ani - jak zdarzyło się to Roberto Benigniemu - skakać po krzesłach, ani biec. No, chyba że odbiera się nagrodę grupowo, bo wtedy może się okazać, że ostatniemu zostanie czas jedynie na "dziękuję".

Ale można zawalczyć o swoje jeszcze na gali, jak podczas wręczania Oscara za najlepszy krótki metraż dokumentalny w 2010 r. zdarzyło się twórcom "Music by Prudence". Przemowę zaczął reżyser Roger Ross Williams, ale po kilku sekundach mikrofon wyrwała mu producentka Elinor Burkett: "Mężczyzna nigdy nie da kobiecie dojść do głosu. Typowe, prawda?" - zaczęła, by już nie dać mu powiedzieć ani słowa. Od tego czasu nie rozmawiają ze sobą w ogóle. Burkett dostało się potem w amerykańskich mediach, ale tłumaczyła się, że podczas odbierania wszystkich wcześniejszych nagród kolega nigdy nie dał jej powiedzieć ani słowa i przy tej najważniejszej w końcu nie zdzierżyła.

Zwycięzcy zwykle udaje się dotrzeć na scenę bez przeszkód - chyba że nazywa się Jennifer Lawrence, którą przerosło wejście po schodach po Oscara za rolę w "Poradniku pozytywnego myślenia" w długiej sukni. - Wstaliście, bo współczujecie mi, że upadłam - pozbierała się szybko, nie zdając sobie pewnie sprawy, że przy okazji przyczyniła się do poprawy sytuacji kobiet, które statystycznie rzadziej honorowane są owacją na stojąco.

Zdarza się, że na scenę oscarowej gali zwycięzcy nie docierają wcale. Czasem po prostu nie da się inaczej, jak w przypadku Heatha Ledgera ("Mroczny rycerz") czy Petera Fincha ("Sieć"), którzy nie dożyli ceremonii. A czasem chodzi o gest protestu - uhonorowany za rolę w "Ojcu chrzestnym" Marlon Brando wysłał w zastępstwie Sacheen Littlefeather, artystkę walczącą o prawa Indian. Nie odczytała w całości 15-stronicowego przemówienia Brando. Ale i tak spełniła zadanie, mówiąc, jak źle traktowani są Indianie w przemyśle filmowym.

Płaczą i wysyłają SMS-y na delfiny

Z okazji do poruszenia ważnych problemów społecznych korzysta zresztą wiele gwiazd. Tom Hanks po roli w "Filadelfii" upomniał się o prawa gejów (przypadkowo wyoutowując swojego nauczyciela). Halle Berry, pierwsza czarnoskóra aktorka uhonorowana Oscarem, mówiła o kwestiach rasowych, wspominając m.in. zwycięzców, którzy z powodu koloru skóry musieli kiedyś siedzieć w oddzielonej części sali. Sean Penn, wyróżniony za rolę w "Obywatelu Milku", poparł legalizację małżeństw homoseksualnych i potępił interwencję w Iraku ("Nie ma czegoś takiego jak najlepszy aktor, podobnie jak w Iraku nie było broni masowego rażenia"). Rick O'Barry, odbierając statuetkę za film dokumentalny "Zatoka delfinów", opowiadał o potwornym traktowaniu delfinów w Japonii ("Jeśli chcecie wiedzieć więcej, wyślijcie SMS-a na numer 44144 o treści >>Delfin<< "). W ubiegłym roku Jared Leto ("Witaj w klubie") wsparł ze sceny protestujących na Ukrainie i w Wenezueli.

Nie zawsze takie gesty spotykają się z życzliwością. Oklaski mieszały się z gwizdami w 1978 r., gdy wspierająca Organizację Wyzwolenia Palestyny Vanessa Redgrave ("Julia") wspomniała o "pewnej grupie syjonistów przynoszącej wstyd tym, którzy przez lata walczyli przeciwko faszyzmowi i innym rodzajom zniewolenia". Mieszane reakcje wywołał także Michael Moore, który zresztą przyczynił się do tego, że transmisja telewizyjna odbywa się z pięciosekundowym opóźnieniem. Moore, dziękując za uhonorowanie jego "Zabaw z bronią", potępił politykę George'a Busha: "Żyjemy w fikcyjnych czasach, mamy fikcyjne rezultaty wyborów i fikcyjnego prezydenta. Żyjemy w czasach, kiedy ktoś wysyła nas na wojnę z fikcyjnych powodów. Jesteśmy przeciwko tej wojnie, panie Bush. Wstyd mi za pana".

Podziękowania to festiwal emocji. Co ciekawe, ci, którzy okazują radość - jak Cuba Gooding Jr. ("Jerry Maguire"), który nie mógł się powstrzymać od skakania i radosnych okrzyków - są dziś w mniejszości. Co prawda z analizy przemówień przeprowadzonej przez Rebeccę Rolfe z Instytutu Technologicznego w Georgii analizy wynika, że od 1952 do 2012 r. tylko co piąty zwycięzca Oscara uronił łezkę, ale odsetek zdecydowanie rośnie. Aż... 71 proc. wylanych podczas Oscarów łez przypada na okres po 1995 r. Najbardziej widowiskowo zrobiła to Gwyneth Paltrow ("Zakochany Szekspir"), ale na scenie płacze lub mówi łamiącym się głosem prawie 40 proc. aktorek i co piąty aktor. Sporo o emocjach mówi także mowa ciała. Statuetkę przyciskają do serca głównie kobiety, mężczyźni robią to dwa razy rzadziej. Preferują wznoszenie jej w triumfalnym geście.

Nadzy mężczyźni, świry i rewizje osobiste

Sympatię publiczności zdobywcy Oscarów płci obojga przede wszystkim chcą zaskarbić sobie żartami. Meryl Streep, odbierając trzeciego w karierze Oscara (za "Żelazną damę"), żartowała: - Gdy wyczytywano moje nazwisko, słyszałam już, jak pół Ameryki wzdycha: "Co? No nie... Ona? Znowu?". I szybko zaczęła dziękować mężowi: "Bo jak dziękujesz mężowi na końcu, zagłuszają cię muzyką". Poczuciem humoru w historii oscarowych gal zapisała się także uhonorowana za najlepszą piosenkę Melissa Etheridge, lesbijka: "To jedyny nagi mężczyzna, który kiedykolwiek znajdzie się w mojej sypialni"). Jako żartowniś sprawdził się również Woody Allen, nawiązujący do skrupulatnej ochrony przed wejściem ("Dziękuję bardzo. To w zupełności wynagradza mi rewizję osobistą"). Jack Nicholson statuetkę za rolę w "Locie nad kukułczym gniazdem" skomentował tak: "Myślę, że to dowodzi, iż w Akademii Filmowej jest tyle samo świrów co wszędzie indziej". Cate Blanchett ("Aviator") podziękowała Martinowi Scorsese: "Mam nadzieję, że mój syn ożeni się z twoją córką".

Nie zawsze do końca sprawdzają się żarty nawiązujące do filmów - "Jestem królem świata!" wykrzyczane przez reżysera "Titanica" odebrane zostało jako arogancja. A z poczynionego w 1984 r. wyznania "Za pierwszym razem nie byłam pewna, ale teraz nie da się zaprzeczyć, że mnie lubicie. Naprawdę mnie lubicie" Sally Field - wyróżniona po raz drugi w 1985 r. za pierwszoplanową rolę w "Miejscach w sercu" - tłumaczy się do dziś. Tymczasem był to cytat z jej poprzedniego kinowego hitu, a nie intymne wyznanie.

Bóg tak chciał

Ale oscarowe przemówienia to przede wszystkim lista podziękowań. U rekordzisty, producenta "Titanica" Jana Landaua liczyła 55 nazwisk. Anne Hathaway ("Les Misérables. Nędznicy") wymieniła ich 23, a nazwisko agenta "dla pewności" dwukrotnie. Agenci i PR-owcy to dziś zresztą jedne z najczęściej wymienianych osób, ale pod koniec lat 60., gdy ze sceny ich nazwiska zaczęły padać po raz pierwszy, wywoływały sporo kontrowersji. Zdobywcy Oscarów doceniają w mowach dziękczynnych nie tylko swoich współpracowników, ale też prawników (wspomniało o nich 9 proc. aktorek pierwszoplanowych), trenerów aktorstwa (głównie aktorki drugoplanowe, rzadziej aktorzy), a czasem także... psychiatrów.

W 43 proc. przypadków pada "Dziękuję Akademii". Połowa zwycięzców dziękuje rodzinie - matkom i ojcom kobiety częściej niż mężczyźni, natomiast wdzięczność swoim drugim połowom częściej panowie (38 proc. aktorów i 28 proc. aktorek), z różnym skutkiem starając się być przynajmniej tak oryginalni jak Ben Affleck. Odbierając Oscara za "Operację Argo" podziękował on żonie, że "od dziesięciu świąt Bożego Narodzenia pracuje nad ich małżeństwem". "Poprzednim razem zapomniałam podziękować mężowi i uczę się na błędach" - zaczęła mowę Hilary Swank, odbierając drugiego Oscara za rolę w "Za wszelką cenę". Nie pomogło - dwa lata później para się rozwiodła.

Najczęściej docenianą osobą w historii hollywoodzkiej nagrody jest producent i szef wytwórni Miramax Harvey Weinstein. Dotąd jego nazwisko padło ze sceny 24 razy (a należy jeszcze dodać podziękowania dla jego brata Boba albo ogólnie dla Weinstein Company). To nie przypadek, zważywszy na jego wielkie zaangażowanie w promowanie własnych filmów w wyścigu po Oscary. Według statystyk Harveyowi Weinsteinowi w Hollywood dziękuje się pięć razy częściej niż Bogu, który cieszy się zaledwie trzyprocentową popularnością (odrobinę większą niż Martin Scorsese, Meryl Streep, Jack Nicholson i Oprah Winfrey). Ale z teologicznego punktu widzenia może to i lepiej. Co mogą powiedzieć inni nominowani, gdy usłyszą z ust zwycięzcy - jak było to z Jennifer Hudson ("Dreamgirls") - "Zobaczcie, co może Pan Bóg"?

Dlatego - jeśli nie chce się nikogo pominąć albo nie można wykrztusić słowa - lepiej jest dołączyć do dziesięciorga dotychczasowych zdobywców Oscarów, którzy przeszli do historii dzięki temu, że ich mowa nie liczyła więcej niż 11 słów. To zresztą doborowe towarzystwo - jest w nim m.in. mistrz suspensu Alfred Hitchcock, który odbierając przyznawaną przez Akademię Nagrodę im. Irvinga G. Thalberga dla wybitnych producentów, ograniczył się do krótkiego "dziękuję". A gdy zanosiło się, że na tym skończy, nachylił się do mikrofonu i dodał jeszcze: "Naprawdę bardzo".

This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link .

Hot this week

Japan: Trump’s 100 Days: A Future with No Visible Change So Far

Germany: Trump’s Selfishness

Austria: The Deal for Kyiv Is Better Than the Many Threats against It

Canada: Tell Me Again Which North American Leader Is Acting like a Dictator?

Topics

Germany: Trump’s Selfishness

Austria: Trump Ignores Israel’s Interests during Gulf Visit

Germany: Trump’s Offer and Trump’s Sword

Canada: A Guide To Surviving the Trump Era

Canada: Trump Prioritizes Commerce Over Shared Values in Foreign Policy Gamble

Australia: Another White House Ambush Sends a Message to World Leaders Entering Donald Trump’s Den

Australia: Trump Often Snaps at Journalists. But His Latest Meltdown Was Different

Germany: Trump’s Momentary Corrective Shift

Related Articles

Poland: Meloni in the White House. Has Trump Forgotten Poland?*

Poland: Time Is Running Out for Putin. Has Trump Seen through His Tactics?

Poland: America’s Suicide: Trump’s Trade War*

Poland: Reports of Donald Trump’s Isolationism Have Been Greatly Exaggerated: The US Is Preparing for War

Poland: Democrats Capitulate to Trump