Whether Women Will Also Make a Difference in 2016 Is on Hillary

Back To Origin

2015 was het jaar van Angela Merkel. Wordt 2016 het jaar van Hillary Clinton? Ik ben blij dat ik geen spindoctor ben, want de westerse politiek begint steeds eentoniger te worden. Na tien jaar broekpakken in Berlijn maken we ons op voor acht jaar broekpakken in Washington. Hoezo hope en change? Vrouwen klagen weleens dat zij altijd beter moeten zijn dan mannen, en dat is ze geraden ook. Anders kunnen we het net zo goed bij mannen laten.

Voor Merkel is geen alternatief. Ik zie de meerwaarde van vrouwen in de politiek niet altijd, maar als het op het behoud van de lieve vrede aankomt is Angela de beste. Zij heeft een nieuwe standaard gezet in de politiek en elk verlangen naar sterke mannen gedoofd. Jarenlang is zij met Margaret Thatcher vergeleken, maar dit rolmodel is verleden tijd. Vrouwen moeten pacificeren, geen nieuwe oorlogen beginnen. Wat dat betreft hou ik een slag om de arm bij Hillary. Zij geldt als havik, anders dan de man die zij wil opvolgen.

Geen softie

Een softie is mevrouw Clinton (1947) niet. Wie in haar 69ste levensjaar een tweede poging doet om president te worden, moet over een enorme wilskracht beschikken, zeker na de afmattende jaren als minister van Buitenlandse Zaken onder Barack Obama (1961). Dat roept de vraag op waarom Hillary het beter denkt te gaan doen dan de veertien jaar jongere man door wie zij in 2008 in haar race naar de top werd gedwarsboomd. Revanche zal een verklaring zijn. En waarom ook niet. Zij heeft na al die jaren met Bill nog een appeltje te schillen met de mannenwereld en meende acht jaar geleden al voor het hoogste ambt aan de beurt te zijn. Dan is het nu de hoogste tijd.

De vraag is of de kiezers dat ook vinden. Bij de Republikeinen beslist niet. Maar die zijn zo aan onderlinge verdeeldheid ten prooi gevallen dat de Democraten een goede kans hebben. Misschien is het een zwaktebod dat zij alleen zestigplussers de ring in sturen, maar dat houdt voor babyboomers nog steeds een belofte in. De Clintons hebben de eeuwige jeugd, en daar hoeft niemand rouwig om te zijn. Iedereen heeft dan nog een toekomst voor zich en dat zorgde onder Ronald Reagan al voor een nieuwe lente in Amerika.

'Tweede Kennedy'
Loyaler dan Hillary heb je ze niet. Het is een misverstand dat die altijd van jongeren moet komen. Toen John Kennedy in 1961 president werd, brak er voor Amerika een tijd van oorlogen en rassenrellen aan. Onder de messias Obama is het niet veel beter. Dan was Bill Clinton, die in 1992 als 'tweede Kennedy' werd onthaald, een gelukkiger keus. Een onbezorgder tijd heeft Amerika nooit gekend. Voeg daar de rijpheid van Hillary aan toe, op de achtergrond gesteund door een wijs geworden Bill ('leading from behind'), en het fortuin lacht Amerika opnieuw toe. Met de Clintons heb je twee presidenten voor de prijs van één, een aanbieding die je niet kunt afslaan.

Of het ook echt zo zal gaan, durf ik niet te voorspellen. In 2008 was ik er zeker van dat Hillary de opvolger zou zijn van George W. Bush, maar dat liep anders. Als minister van Buitenlandse Zaken maakte zij weinig indruk. Maar zij was wel een vriendin van Israël, en zat in de kelder onder het Witte Huis toen Osama bin Laden werd gepakt. Vergelijk dat met haar opvolger John Kerry, die in het Heilige Land helemaal niets heeft klaargemaakt, en we mogen blij zijn dat deze gouden lepel in 2004 niet tot president werd verkozen. Dat zou ook een streep door de rekening zijn geweest van Obama, die dan nooit in het Witte Huis was beland, en uiteraard van de Clintons. Zo gezien mag je spreken van een engeltje op de schouder van Hillary, waardoor zij ook voor 2016 weer favoriet is. Dan ben je toch door de goden gekust, wat het in Amerika altijd goed doet.

Vuile was
De Clintons hebben de eeuwige jeugd, en daar hoeft niemand rouwig om te zijn
Veel gevoel roept Hillary niet bij mij op, ik kan vele redenen bedenken waarom zij ook dit jaar niet gaat winnen. Zij is te vaak 'second best' geweest. Van haar man is gezegd dat hij een 'comeback kid' is, maar Hillary is nooit weg geweest. Daarin zit ook haar kracht. Zij was er altijd, ook toen Bush steun zocht voor zijn inval in Irak. Loyaler dan Hillary heb je ze niet. Aan Bill zwoer zij eeuwige trouw, hun dochter Chelsea wordt nu al voor een politieke toekomst klaargestoomd. Met de 'family values' zit het bij de Clintons dus wel goed. Bovendien is Hillary als geen ander door de wringer gehaald. De kans dat er nog vuile was opduikt, is gering. Met Hillary weet je wat je krijgt. Haar leugentjes zijn bekend, haar e-mail is gewist, net als Bill komt ze overal mee weg, en ze heeft al een carrière als first lady achter zich.

Of vrouwen ook in 2016 het verschil gaan maken, is aan Hillary Clinton. Op haar drukt het stempel tweede keus. Maar in de politiek zijn dat vaak de besten.