In Westerns, 99 percent of the time the villains are first of all, Indians, and then, Mexicans. Screenwriters and directors have forced upon the viewers one movie after another about the West, in which red-faced, primitive men are shouting their heads off all the time, and with harrowing ingenuity are torturing the always innocent “palefaces.” As for the Mexicans, they are permanently filthy and greedy with missing teeth. In crime movies, especially oldies, the bad guys are usually Italians. In more contemporary movies, the villains’ gallery has been enriched with Chinese, Serbs and Albanians. Speaking of spy movies, Russians have obviously represented the ultimate evil.
Hollywood and the film industry in general have lately discovered Arabs — that is, Muslims. And the idea is not to introduce them to us or get to know them, but to cram them into the ironclad villain stereotype — which had become an orphan after the fall of the Berlin Wall — to humiliate them. Hollywood makes Arabs look like maniacs who live and die to kill. I am talking about the norm rather than the exceptions. Thousands of movies with which the international television market is supplied are created based on this norm. Surely, there are sensitive and righteous movies. They get one or two awards, as acts of generosity or profound hypocrisy. However, they fail in the battle against the all-powerful norm and in unsettling deep-rooted stereotypes, which cast roles just as the pale-faced, white guys or Westerners want.
There are no innocent stereotypes in nature. They all have their own feasibility and educational value. Therefore, when the Greater Manchester Police organized a counterterrorism training exercise at the Trafford Centre, it plunged into the swamp of stereotypes only to drag up the most common, ideal example: A terrorist throwing a bomb shouting “Allahu Akbar.”
Please note that their belief system does not involve a Muslim being a terrorist (the same applies to Christians, atheists, etc.), but that a terrorist can only be a Muslim. That is obvious racial stereotyping in a country where a few days ago, Sadiq Khan, the first-ever Muslim mayor, was elected in London, despite the Conservatives’ tactic to slander him as a jihad supporter.
Could the same training exercise have taken place, however, if the main character was not shouting "Allahu Akbar"? Surely it could have. Besides, the West has been paying a high price for nonreligious, right-wing terrorism (there is a double page spread in the Greek newspaper Ποντίκι entitled “A Greater Threat than ISIS: Right-Wing Terrorism in the USA Has Caused Even More Victims than Jihad,” which is extremely enlightening). However, without shouts of “Allahu Akbar,” the message would have been incomplete, neutral, target-less. And the police must always target somebody. Afterward, they can always apologize!
Στα γουέστερν, 99 στις 100 φορές οι κακοί είναι οι Ινδιάνοι και έπονται οι Μεξικανοί. Σεναριογράφοι και σκηνοθέτες επέβαλαν ταινία την ταινία μια ανάγνωση της Δύσης όπου οι «κοκκινομούρηδες» είναι πρωτόγονοι, ουρλιάζουν συνεχώς και βασανίζουν με εφιαλτική επινοητικότητα τα πάντα αθώα «χλωμά πρόσωπα». Οσο για τους Μεξικανούς, μονίμως άπλυτοι και άπληστοι, και με σμπαριαλιασμένη οδοντοστοιχία. Στα αστυνομικά, στα μεν «εποχής» οι κακοί είναι συνήθως Ιταλιάνοι, στα δε συγχρονικά της νεότερης εσοδείας η πινακοθήκη των κακών εμπλουτίστηκε με Κινέζους, Σέρβους και Αλβανούς. Οσο για τα κατασκοπευτικά, οι Σοβιετικοί εκπροσωπούσαν αυτονόητα το Απόλυτο Κακό.
Εσχάτως, Χόλιγουντ και παραχόλιγουντ ανακάλυψαν τους Αραβες. Τους μουσουλμάνους. Οχι για να τους γνωρίσουν και να μας τους γνωρίσουν, αλλά για να τους στριμώξουν (μαζί με Βορειοκορεάτες και εξωγήινους) στο σιδερένιο κλισέ των κακών, που είχε ορφανέψει με την πτώση του βερολινέζικου τείχους. Να τους εξευτελίσουν δηλαδή. Να τους εμφανίσουν σαν μανιακούς που ζουν για να σκοτώνουν και πεθαίνουν επίσης για να σκοτώσουν. Μιλάω για τον κανόνα, όχι για τις εξαιρέσεις, Για τον κανόνα που κατασκευάζει χιλιάδες φιλμ για να εφοδιαστεί κυρίως η παγκόσμια τηλεοπτική αγορά. Φυσικά και υπάρχουν ταινίες ευαίσθητες, δίκαιες. Αποσπούν ένα-δυο βραβεία γενναιοδωρίας ή βαθιάς υποκρισίας, αδυνατούν όμως να πολεμήσουν τον πανίσχυρο κανόνα, να κλονίσουν τα βαθιά ριζωμένα κλισέ, που μοιράζουν τους ρόλους ακριβώς όπως θέλουν τα «χλωμά πρόσωπα». Οι λευκοί. Οι Δυτικοί λευκοί.
Αθώα κλισέ δεν υπάρχουν. Ολα έχουν τη σκοπιμότητά τους, την «παιδαγωγική» τους σημασία. Η αστυνομία του Μάντσεστερ, λοιπόν, που οργάνωσε αντιτρομοκρατική άσκηση σε μεγάλο εμπορικό κέντρο, βούτηξε στο έλος των κλισέ και ανέσυρε το πιο κοινόχρηστο, το στάνταρ: ένας τρομοκράτης που πετάει βόμβα ουρλιάζοντας «Αλλάχ Ακμπάρ». Προσοχή: Το δόγμα της δεν υποστηρίζει ότι «ένας μουσουλμάνος μπορεί να είναι τρομοκράτης» (αυτό ισχύει και για χριστιανούς, άθεους κτλ.), αλλά ότι «ένας τρομοκράτης δεν μπορεί παρά να είναι μουσουλμάνος». Ρατσισμός; Κραυγαλέος. Σε μια χώρα που μόλις προχθές ανέδειξε δήμαρχο της πρωτεύουσάς της έναν μουσουλμάνο, παρά τις προσπάθειες των Συντηρητικών να τον διαβάλουν σαν φιλοτζιχαντιστή. Θα μπορούσε άραγε να γίνει η ίδια άσκηση με πρωταγωνιστή κάποιον που να μη φωνάζει «Αλλάχ Ακμπάρ»; Βεβαίως. Αλλωστε η Δύση πληρώνει ακριβά τη μη θρησκευτική τρομοκρατία των ακροδεξιών (διαφωτιστικό ως προς αυτό είναι ένα δισέλιδο ρεπορτάζ στο «Ποντίκι», 5 Μαΐου, με τίτλο «Μεγαλύτερη απειλή κι από το ISIS: Η ακροδεξιά τρομοκρατία στις ΗΠΑ έχει προκαλέσει περισσότερα θύματα ακόμα κι από τους τζιχαντιστές»). Δίχως αλλαχ-ακμπαρ-ουρλιαχτά, όμως, το μήνυμα θα ήταν λειψό, ουδέτερο, δίχως στόχευση. Και μια αστυνομία πρέπει πάντα να στοχεύει. Εκ των υστέρων, μπορεί να ζητήσει και συγγνώμη.
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.