Joe Biden, the presumptive Democratic presidential nominee, has one goal in mind: to show American voters fairness, moderation and competence. To show that if they vote for him in 80 days, they will choose a president who can easily be ignored for a few days. Because he doesn't send out impulsive tweets 24/7, often before you wake up. Because he is busy with the "boring" and serious job of being a leader.
The choice of his running mate, Kamala Harris, fits in with that. She has the political experience you'd expect from someone who wants to become vice president of a world power and aspire to the highest office of president. She has legislative and executive experience, and was a prosecutor. The Democrats' message is clear: With us, expertise is returning to the White House.
Biden not only made a safe choice, but also a historical one. It is useful to remember that Harris is only the third woman to be selected for this role, and the first Black woman. She is the daughter of an Indian medical researcher and a Jamaican economist. Given Biden’s age (he will be 78) there is a higher than average chance that Harris will become president.
The fact that she is accused of being ambitious shows once again that women are required to meet different standards than men. Because why wouldn't she be ambitious? As Jessica Bennett noted in The New York Times, “No one, it is safe to assume, told J.F.K. he was too ambitious” for wanting to become president.
Picking Harris is, above all, a tactically smart choice by Biden in his bid for the Oval Office. She can win elections, as she has proved with the elected positions she has held. She just did not win the nomination for president. She can debate, as Biden knows from his own experience, and which Vice President Mike Pence will come to experience (unless Donald Trump replaces him at the 11th hour with, for example, former Ambassador Nikki Haley).
In June 2019, during the first televised Democratic debate, Harris attacked Biden over his partnership in the 1970s with Republican senators who advocated for racial segregation. His reply was weak; he relied on his cooperation and friendship with Barack Obama.
But Biden cannot build a campaign on nostalgia for the Obama years. Although Obama is seen in Europe as a president who was skilled at forging connections, he was also the catalyst for the polarization that brought Trump to the White House. Moreover, little was accomplished in the last Obama-Biden years, due in part to Republican opposition in Congress.
They barely closed the huge gap between the underprivileged and the privileged in the U.S., and that has not happened in the past four years, either. The big question is what voters who voted for Trump in 2016 think about that, those who elected the outsider who drew attention because of the frustrations and disillusionment of uneducated Americans. Now Harris positions herself as a champion of people who are overlooked, who are not heard, emphasizing her own background.
Are those voters content with a president who does things that are not in their interest? A president who sows division, who excludes people and erodes democratic institutions? Or do they see that as "draining the swamp" and support Trump because he is Trump?
The president is a street fighter, in it to win. In the coming months, now that he can no longer point to the "great" U.S. economy, and the death toll from COVID-19 is still rising, he will want to create a culture war. As such, he would benefit from sowing even more division to stir up his conservative supporters. A hateful campaign lies ahead.
Biden is mainly anti-Trump. He has already indicated that he only wants to serve one term to make way for the next generation in 2024. "I see myself as a bridge, not as anything else." His candidacy came about not because Democrats are so impressed with him, but because they think swing voters will vote for him. That is a poor starting point given the four years that Democrats had to decide their strategy.
American voters deserve better. They deserve to be able to make a choice based on ideas in the coming months. The midterm elections showed that there is a need for that. There is currently no stimulating poster slogan to counter “Make America Great Again,” the sequel. But with Harris, Biden has chosen an interesting protagonist.
De Amerikaanse kiezer verdient een verkiezing over inhoud
Democratische running mate
Joe Biden, de Democratische presidentskandidaat, heeft één doel voor ogen: aan de Amerikaanse kiezers degelijkheid, gematigdheid en bekwaamheid tonen. Laten zien dat als zij over 80 dagen op hem stemmen, zij kiezen voor een president die je makkelijk een paar dagen kan negeren. Omdat hij niet 24/7, vaak nog voor je wakker bent, impulsief tweets uitstuurt. Omdat hij bezig is met het ‘saaie’ en serieuze ambt van een bestuurder.
De keuze voor zijn running mate, Kamala Harris, past daarbij. Ze heeft de politieke ervaring die je mag verwachten van iemand die vicepresident van een wereldmacht wil worden en het hoogste ambt van president ambieert. Ze heeft wetgevende en uitvoerende ervaring, en was openbaar aanklager. De boodschap van de Democraten is duidelijk: met ons komt deskundigheid terug in het Witte Huis.
Maar Biden maakte niet alleen een veilige keuze, ook een historische. Het is goed om te onthouden dat Harris pas de derde vrouw is die voor deze rol werd gevraagd én de eerste zwarte vrouw. Ze is de dochter van een Indiase medisch-onderzoekster en een Jamaicaanse econoom. Gezien de leeftijd van Biden (78 mocht hij gekozen worden) is de kans groter dan gemiddeld dat ze ook tussentijds president wordt.
Dat haar daarom wordt verweten ambitieus te zijn, toont weer eens dat vrouwen ten onrechte aan andere maatstaven moeten voldoen. Want waarom zou ze niet? Zoals Jessica Bennett in The New York Times opmerkte: „Niemand verweet JFK [toen die vicepresident wilde worden] dat hij te ambitieus was.”
De keuze van Harris is bovenal een tactisch slimme keuze van Biden om het Oval Office te bereiken. Ze kan verkiezingen winnen, liet ze zien bij de gekozen functies die ze had. Alleen de nominatie voor het presidentschap wist ze niet de winnen. Ze kan debatteren – zoals hij uit eigen ervaring weet en vicepresident Mike Pence zal voelen (tenzij Trump hem te elfder ure vervangt door bijvoorbeeld oud-ambassadeur Nikki Haley).
Tijdens het eerste tv-debat tussen de Democratische kandidaten, in juni 2019, viel Harris Biden snoeihard aan op zijn samenwerking in de jaren zeventig met Republikeinse senatoren die voor rassenscheiding waren. Zijn weerwoord was zwak, hij beriep zich op zijn samenwerking en vriendschap met Obama.
Maar op nostalgie naar de Obamajaren kan Biden niet bouwen. Waar vanuit Europa de die president vaak wordt gezien als de grote verbinder, was hij ook de katalysator van de polarisatie die Donald Trump in het Witte Huis bracht. In de laatste Obama-Bidenjaren kwam bovendien weinig van de grond – mede overigens door Republikeinse oppositie in het Congres.
De enorme kloof tussen kansarm en kansrijk in de VS is door hen nauwelijks verkleind – en ook overigens in de afgelopen vier jaar niet. De grote vraag is hoe daarnaar wordt gekeken door hen die in 2016 kozen voor Trump. Voor de outsider die aandacht vroeg voor de frustraties en desillusie van laagopgeleide Amerikanen. Nu profileert Harris zich als kampioen van de „mensen die over het hoofd worden gezien, die niet worden gehoord”, waarbij zij de nadruk legt op haar eigen afkomst.
Of zijn die kiezers tevreden met een president die dingen doet die niet in hun belang zijn? Die verdeeldheid zaait, mensen uitsluit en democratische instituties uitholt? Of zien ze dat als ‘draining the swamp’ en steunen ze Trump omdat hij Trump is?
De president is een straatvechter, in it to win it. Hij zal van de komende maanden, nu hij niet meer kan wijzen op de „geweldige” Amerikaanse economie en het dodental als gevolg van Covid-19 nog steeds oploopt, een cultuurstrijd willen maken. En heeft er dus baat bij nog meer verdeeldheid te zaaien om zijn conservatieve achterban op te zwepen. Een hatelijke campagne ligt in het verschiet.
Biden is vooral de anti-Trump. Hij heeft al aangegeven maar één termijn te willen dienen om in 2024 plaats te maken voor een volgende generatie. „Een brug, niets anders.” Hij dankt zijn kandidatuur niet aan het feit dat Democraten zo onder de indruk van hem zijn, maar omdat ze denken dat zwevende kiezers op hem zullen stemmen. Dat is een schamele uitgangspositie na de vier jaar waarin de Democraten konden nadenken over een eigen script.
De Amerikaanse kiezers verdienen meer. Ze verdienen het de komende maanden een keuze te kunnen maken op basis van ideeën. Tussentijdse verkiezingen lieten zien dat die behoefte er is. Tegenover Make America Great Again, the Sequeal hangt nu vooralsnog geen prikkelende poster. Maar met Kamala Harris heeft Biden al wel een interessante hoofdrolspeler gekozen.
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.