Getting a Grip on Chaos at the Breakfast Table

Back To Origin

vrijdag 30 januari 2009 door webred

Greep op de chaos aan de ontbijttafel
Ook dát is in het Witte Huis veranderd: president Obama leest iedere ochtend de krant. Sterker nog: na zijn dagelijkse fitnesstraining neemt hij, nog voor het ontbijt met vrouw en dochters, verscheidene kranten door.

Die drastische breuk met de periode-Bush heeft minder aandacht gekregen dan de voorgenomen sluiting van Guantánamo Bay of de benoeming van een gezant voor het Midden-Oosten. Maar in de wereld van de geschreven pers, waar men wel toe is aan wat positief nieuws over de eigen sector, is het goed gevallen. Terwijl Azië al een half etmaal op is, en Europa toch ook al heel wat uren voorsprong heeft, gaat Mr. Cool eerst eens even kijken wat er zoal in de krant staat.

Dat althans blijkt uit een beschrijving die The New York Times gisteren gaf van de prille routine die zich in het Witte Huis aan het ontwikkelen is. Het is het soort informatie dat voorlichters graag voeren aan journalisten, die het op hun beurt misschien iets te gretig geloven.

Maar wat wil je ook: iedereen roept elkaar al jaren na dat voor de papieren media het laatste uur geslagen heeft, en dan hoor je opeens dat de populairste man op aarde, de man die de wereld moet gaan redden, niet buiten de krant kan. Kijk maar, onwillige adverteerders, afhakende abonnees en krantenschuwe leden van de generatie YouTube: Somebody in the White House loves us!

Achterdocht is een goed journalistiek instinct. „Zelfs als je moeder zegt dat ze van je houdt”, was het motto dat ooit bij een legendarisch persbureau in Chicago aan de muur hing, „check it out!”
Als we aannemen dat de Times dat gedaan heeft, dan blijft de vraag: waarom zou een man die het zó druk heeft, die een team van topadviseurs om zich heen verzameld heeft, en die iedere dag een briefing krijgt van de CIA, het nuttig vinden, of aangenaam, of allebei, om de dag te beginnen met de krant?

Het zal hem niet ontgaan zijn dat zelfs de kwaliteitspers wel eens een steek laat vallen – soms zelfs de aanloop naar een oorlog kritiekloos laat passeren. En de eerste stukken die hem flink op de korrel nemen beginnen ook al te verschijnen. En toch laat hij iedere ochtend die stapel papier bezorgen.

Het kan een kwestie van gewoonte zijn. Of, als hij geen ochtendmens is, een manier om op gang te komen zonder meteen te hoeven praten. Maar laten we wel zijn, hij zou ook heel goed kunnen geloven dat hij er wat van meeneemt. Allereerst een indruk hoe zijn eigen optreden overkomt. Maar daarnaast ook een beeld van hoe het land en de wereld er voorstaan, een tussenstand, samengesteld in de afgelopen 24 uur, door feilbare, maar doorgaans toegewijde en vaak ook goed geïnformeerde redacties.

Het mag wel eens gezegd, ook al is het niet helemaal in de geest van distantie en objectiviteit die de betere journalistiek kenmerkt: natúúrlijk leest Obama de krant, hij zou zichzelf, en de rest van de wereld, tekort doen als hij dat niet deed.

Rapporten van de CIA, heeft Strobe Talbott, plaatsvervangend minister van Buitenlandse Zaken onder Clinton, eens gezegd, vertellen me meestal wat ik een paar weken eerder al in de Financial Times heb gelezen. Nu was ook Talbott, als oud-journalist van Time, misschien niet helemaal objectief. Maar na ‘9/11’ hebben we geleerd dat de CIA in elk geval jaloers kon zijn op iedere krant die in 2001 een goed ingevoerde correspondent in Afghanistan had.

Waar Obama ’s morgens behoefte aan heeft is overzicht, greep op de chaotische werkelijkheid van de wereld die zich opdringt zodra hij in de Oval Office aan zijn werkdag begint. En dat is precies wat de krant iedere dag in de aanbieding heeft: de mogelijkheid om er al bladerend, lezend, grasduinend of koppensnellend, in tien minuten dan wel een half uur of meer, achter te komen wat er zo’n beetje speelt. Niet alleen maar wat de toptien is van acute bedreigingen voor het vaderland, potentiële oorlogen en andere rampen. Maar ook een ontspannen schets van het dagelijks leven in Teheran, een beschouwing over de toekomst van de gloeilamp of een reportage uit de binnenstad van Los Angeles, de sportwereld of Brussel – om maar een greep te doen. Van alles wat je nodig kan hebben om vat te krijgen op de wereld en je oordeel te scherpen.

Want dat is eigenlijk wat de krant verkoopt en waardevol maakt – voor iedereen die wel eens op straat komt of deelneemt aan het leven. Het internet heeft ongelooflijk veel te bieden, maar ook nog veel te leren van de krant – vooral bij het bieden van overzicht in een tijdspanne die te overzien is. Nu de onzekerheden met de financiële crisis iedere dag toenemen, zal ook de behoefte groeien om verslag, uitleg en analyse van wat er gebeurt.

Niet iedereen is geïnteresseerd in de grote, chaotische wereld om ons heen, schreef de Europese diplomaat Robert Cooper in 2003, maar de chaos is wel geïnteresseerd in ons. Oftewel, of het nu gaat om het financiële drama in IJsland of de opstand in Afghanistan: we krijgen ermee te maken, of we willen of niet. Een spannender vervolgverhaal is er niet.