The leaders of the Islamic State are very smart, but their repeated conquests and their ease in occupying Syrian and Iraqi territories have led them to the trap that anyone who is arrogant falls into: They have compelled their enemies to join forces and provoked the reaction of forces that had previously avoided getting involved with them. However, the most significant contribution of the militants of the Islamic State is probably that they are forcing their neighboring countries and the great powers to take a clear moral stand against them. The slaughter of prisoners and civilians, the persecution of Christians, Shiites and members of the Yazidi religious minority, and the destruction of the region’s cultural heritage demand a direct and absolute response to this threat.
The tragic repercussions of the American-British invasion of Iraq in 2003 and the chronic instability of Afghanistan have forced Barack Obama to be extremely frugal in the use of military force. Libya is an exception, but it is worth remembering that the U.S. decision, along with that of the other NATO member states, to intervene was taken in the United Nations on March 18, 2011, a month after the revolution against Moammar Gadhafi had occurred. The government forces had surrounded the resistance fighters, and Gadhafi was threatening to crush them. In his address to the nation, he stated, “We are coming tonight, and there will be no mercy.”
While until then the U.S. had been reluctant to engage the Arab League’s calls, pressure from France and the United Kingdom, and an impending massacre of the rebels, led to airstrikes and Gadhafi’s fall and death. The subsequent political developments in Libya, the murder of U.S. Ambassador Chris Stevens in September 2012, and the lack of governance that has been plagued the country for years advocated for the avoidance of military involvement in the civil war in Syria. The threat of intervention had a positive impact. The Syrian government agreed to the U.N. proposal for the handover of its chemical weapons so that they could be destroyed. The U.S. and other Western countries did not take part in the Syrian civil war, even though the country was dissected into parts, which were controlled either by the regime or the extremists of the Islamic State group in Iraq.
In June, the Islamic State fighters suddenly occupied Mosul, Iraq’s second largest city, murdered captive soldiers, persecuted Christians, and began destroying ancient monuments and Shiite, Christian and other shrines. Although the international community was showing signs of concern, no country was willing to engage, apart from sending advisers to Iraq from the U.S. and Iran and the imposition of pressure on Prime Minister Nouri al-Maliki to step aside in favor of someone who would unite Shiites, Sunnis and Kurds in government. Maliki, a Shiite, has refused to step down. Meanwhile, the Kurds extended their autonomous region in northern Iraq in order to include the oil-rich city of Kirkuk.
The nexus between ethnic conflicts and religious differences, the delicate balance between Iran, Saudi Arabia and Turkey in their struggle for influence, and the involvement of external elements in favor of the Iraqi government or the Kurds would have unforeseeable consequences in the region. However, the leaders of Islamic State in Iraq triggered the breakup of the deadlock. After abolishing the borders between Syria and Iraq and declaring the establishment of a new caliphate, during the previous week, they occupied around 10 cities and villages belonging to Christians, Kurds and the Yazidi minority. They killed civilians, destroyed temples, and drove the population out of their homes. Heavily armed insurgents forced Kurdish fighters to retreat and seized control of the electricity-generating Mosul dam, and they reached close to Erbil, the Kurdish capital, which we Greeks know as Άρβηλα from Alexander the Great’s military campaign in Asia. About 40,000 Yazidis fled to the mountains to escape the massacre, without any food or water.
Suddenly, the impact of military intervention did not excuse the lack of action; reality was worse than the worst-case scenario. The Iraqi government and Kurds were compelled to cooperate militarily. Saudi Arabia sent aid to the Lebanese army when insurgents attacked it. When talking about the fear of genocide, Obama gave the green light for humanitarian aid, as well as airstrikes against the positions of the Islamic State, which began the day before yesterday. If the Islamic State is defeated, maybe the people of the region will look upon their relations through a different perspective, now that they've seen the gates of hell open.
Νίκος Κωνσταντάρας ΝΙΚΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΡΑΣ
Ο τρόμος κάνει τους εχθρούς συμμάχους
ΠΟΛΙΤΙΚΗ 10.08.2014
Οι ηγέτες του Ισλαμικού Κράτους είναι πολύ έξυπνοι. Αλλά οι απανωτές κατακτήσεις τους, η ευκολία με την οποία κατέλαβαν μεγάλα κομμάτια της Συρίας και του Ιράκ, τους οδήγησαν στην παγίδα κάθε αλαζόνα - ανάγκασαν τους εχθρούς τους να συσπειρωθούν, προκάλεσαν την αντίδραση δυνάμεων που απέφευγαν να εμπλακούν μαζί τους. Ισως η πιο πολύτιμη προσφορά των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους, όμως, να είναι ότι αναγκάζουν τις χώρες της περιοχής και τις μεγάλες δυνάμεις να πάρουν μια ηθικά ξεκάθαρη θέση εναντίον τους: οι σφαγές αιχμαλώτων και αμάχων, ο διωγμός χριστιανών, σιιτών και μελών της θρησκευτικής μειονότητας των Γιαζιντί, και η καταστροφή της πολιτισμικής κληρονομιάς απαιτούν την άμεση και απόλυτη αντιμετώπιση αυτής της απειλής.
Οι τραγικές συνέπειες της εισβολής των ΗΠΑ και της Βρετανίας στο Ιράκ το 2003 και η συνεχόμενη αστάθεια στο Αφγανιστάν, έκαναν τον πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα εξαιρετικά φειδωλό στη χρήση στρατιωτικής ισχύος. Στη μία εξαίρεση -τη Λιβύη- αξίζει να θυμόμαστε ότι η απόφαση για την επέμβαση των ΗΠΑ και άλλων χωρών-μελών του ΝΑΤΟ πάρθηκε στον ΟΗΕ στις 18 Μαρτίου 2011, ένα μήνα αφότου εκδηλώθηκε η επανάσταση εναντίον του Μουαμάρ Καντάφι· οι κυβερνητικές δυνάμεις είχαν περικυκλώσει τους αντιστασιακούς και ο Καντάφι απειλούσε να τους συντρίψει. «Ερχόμαστε απόψε», δήλωσε σε διάγγελμα. «Θα είμαστε ανελέητοι». Ενώ έως τότε οι ΗΠΑ δίσταζαν να εμπλακούν, οι εκκλήσεις του Αραβικού Συνδέσμου, οι πιέσεις της Γαλλίας και της Βρετανίας, και ο κίνδυνος σφαγής αντικαθεστωτικών οδήγησαν στις αεροπορικές επιδρομές και στην πτώση και τον θάνατο του Καντάφι.
Οι μετέπειτα εξελίξεις στη Λιβύη -η δολοφονία του Αμερικανού πρεσβευτή Κρις Στίβενς τον Σεπτέμβριο του 2012 και η χρόνια ακυβερνησία που μαστίζει τη χώρα- συνηγόρησαν στην αποφυγή στρατιωτικής εμπλοκής στον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία. Η απειλή επέμβασης, όμως, είχε θετικό αποτέλεσμα - η κυβέρνηση της Συρίας συμφώνησε σε πρόταση να παραδώσει τα χημικά όπλα της στον ΟΗΕ για να καταστραφούν. Οι ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες έμειναν εκτός του εμφυλίου της Συρίας, παρότι η χώρα διαμελιζόταν σε τμήματα που ελέγχονταν είτε από το καθεστώς είτε από τους εξτρεμιστές του «Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και της Συρίας».
Τον Ιούνιο, οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους ξαφνικά κατέλαβαν τη δεύτερη μεγαλύτερη πόλη του Ιράκ, τη Μοσούλη, δολοφόνησαν αιχμαλώτους στρατιώτες, εκδίωξαν τους χριστιανούς και άρχισαν να καταστρέφουν μνημεία και ναούς σιιτών, χριστιανών και άλλων. Ενώ η διεθνής κοινότητα ανησυχούσε, ουδεμία χώρα είχε διάθεση να εμπλακεί - πέρα από την αποστολή συμβούλων στο Ιράκ (από τις ΗΠΑ και το Ιράν) και την επιβολή πίεσης στον πρωθυπουργό Νούρι αλ Μαλικί να δώσει τη θέση του σε κάποιον που θα μπορούσε να ενώσει σιίτες, σουνίτες και Κούρδους στην κυβέρνησή του. Ο σιίτης Μαλικί αρνείται να παραιτηθεί. Την ίδια ώρα, οι Κούρδοι επέκτειναν την αυτόνομη περιοχή τους στο βόρειο Ιράκ ώστε να συμπεριλαμβάνει την πλούσια σε πετρέλαια πόλη Κιρκούκ.
Στο σύμπλεγμα των εθνικών και θρησκευτικών διαφορών, στις λεπτές ισορροπίες στη διαμάχη για επιρροή μεταξύ Ιράν, Σαουδικής Αραβίας και Τουρκίας, η εμπλοκή εξωτερικών παραγόντων υπέρ της ιρακινής κυβέρνησης ή των Κούρδων θα μπορούσε να έχει απρόβλεπτες συνέπειες στην περιοχή. Οι ηγέτες του Ισλαμικού Κράτους, όμως, προκάλεσαν την άρση του αδιεξόδου. Αφού κατήργησαν τα σύνορα μεταξύ Συρίας και Ιράκ και ανακήρυξαν την ίδρυση νέου χαλιφάτου, μέσα στην τελευταία εβδομάδα κατέλαβαν περίπου δέκα πόλεις και χωριά χριστιανών, Κούρδων και της μειονότητας Γιαζιντί. Σκότωσαν αμάχους, κατέστρεψαν ναούς και έτρεψαν τους πληθυσμούς σε φυγή από τις εστίες τους. Με τον βαρύ οπλισμό τους, οι αντάρτες ανάγκασαν τους μαχητές των Κούρδων να υποχωρήσουν, κατέλαβαν το υδροηλεκτρικό φράγμα της Μοσούλης, και έφθασαν κοντά στην κουρδική πρωτεύουσα Αρμπίλ (τα Αρβηλα, που γνωρίζουμε από την εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου). Περίπου 40.000 Γιαζιντί πήραν τα βουνά να γλιτώσουν τη σφαγή, χωρίς τροφή, χωρίς νερό.
Ξαφνικά, ο φόβος για τις συνέπειες στρατιωτικής επέμβασης δεν δικαιολογούσε την απραξία - η πραγματικότητα ήταν χειρότερη από το χειρότερο σενάριο. Η ιρακινή κυβέρνηση και οι Κούρδοι αναγκάστηκαν να συνεργαστούν στρατιωτικά, η Σαουδική Αραβία απέστειλε βοήθεια στον λιβανέζικο στρατό όταν δέχθηκε επίθεση από τους αντάρτες. Ο Ομπάμα, μιλώντας για τον φόβο γενοκτονίας, έδωσε το πράσινο φως για ανθρωπιστική βοήθεια αλλά και για τον βομβαρδισμό θέσεων του Ισλαμικού Κράτους - που άρχισαν προχθές. Εάν ηττηθεί το Ισλαμικό Κράτος, ίσως οι λαοί της περιοχής δουν τις σχέσεις τους με άλλα μάτια. Τώρα που είδαν τις πύλες της κολάσεως ανοιχτές.
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.