"In war: resolution, in defeat: defiance, in victory: magnanimity, in peace: good will," wrote Winston Churchill, who himself didn't flee from battles or wars, who had seen and lived through a lot, and who found himself in various, sometimes very dramatic circumstances.
In those few words he left an important code of conduct for the civilized world on how to treat ourselves, as well as our defeated opponents. Naturally we can decapitate the conquered enemy, but it's far better to treat him with magnanimity — after all, we never know what the future will bring. One would even like to think that this code in our civilization is binding. But is that really still the case? The signals coming from political Washington show the contrary.
When we read about the subsequent moves and planned sanctions against 45th U.S. President Donald Trump — now in fact, a former president — it's difficult to dismiss the impression that the last two of Churchill's rules. "In victory: magnanimity" and "in peace: good will," which would heal the country’s wounds, are of no importance to his many opponents.
Trump got under the skin of many people. And he certainly has a few sins on his conscience. It was hard to tolerate his antics, but if he broke the law, he should be tried by independent courts, not by his political rivals in sight of the whole world. By showing that in the zeal, fervor and resourcefulness to paralyze Trump his opponents have no bounds, they do not give the best testimony to their own decency and political tradition.
They are also hurting the very system of American democracy that they wanted to defend from Trump and failing to repair the damages that he had done to it. It is not befitting for a country as large as the U.S. to demonstrate such petty power and boundless contempt for the defeated president who stood at the head of the country and whose citizen he is — not an enemy captured on a battlefield.
Who Will Lose in Efforts To Impeach Trump?
The way Trump left is in line with his style — the style that for four years amazed and irritated America and the world. But the explosion of political revenge is unnecessary, and it will make him more memorable than he deserves. It will be harder to erase his image; he will be a warning and a challenge both for his allies and for his opponents. Very soon we will forget his crudeness, his evident lack of proprietary, nonchalance and unpredictability.
But we will remember the dismantling, his practical eviction from the White House, a settling of accounts with the president that was not much better than he was himself, and which called to mind his rowdy arrogance. This is the image, and not his masquerades, that will dominate the memories of Donald Trump, the 45th president of the U.S.
The crusade against Trump is, obviously, about him as a person, but not to a lesser degree it is about the presidency, which he won in a democratic election and attempted to win again. The anarchistic and astonishing way he held this office undermined, according to many American and non-American critics, its integrity, dignity and significance.
Nonetheless, the attempt to remove Trump legally through impeachment is also harmful for the office of president itself. It borders on personal acts of vengeance, which in democracies as old as America’s should have been buried in a political cemetery a long time ago. Trump is leaving anyway, but the office of the president remains, and the humiliating restrictions against the defeated president will not restore its dignity or significance. His successor Joe Biden's clear and readable return to those codes that Trump consistently ignored would.
Trump’s second impeachment, right before the end of his term (there have only been four other impeachments in U.S. history, one of them against Trump), which is symbolic and therefore ineffective, was welcomed in many circles in the U.S. and around the world with undisguised satisfaction. The extent of this satisfaction is not surprising, since Trump tread on the toes of many a politician.
In politics, vengeance combined with schadenfreude is, of course, a gladly served dessert that tastes even better when it involves the defeat of the president of a superpower. A majority of its consumers see it as the necessary (and deserved) humiliation of a man with a nuclear briefcase who shook lots of things up, not only in the U.S. And this is his biggest sin: He mocked the political establishment that had been in power in the U.S. for decades, evidently wreaking havoc in it. The final and unforgivable error that Trump made was questioning the results of the recent election and his battle for its annulment.
Yes, it’s true; Trump, an egocentric, didn't miss a single opportunity to systematically increase the circle of people waiting for his demise. He was also diligently preparing the ground for his second impeachment. The fact that now he is leaving in disgrace, dishonored and stigmatized, is viewed by his rivals as political justice, settling outstanding accounts, deserved lifetime banishment that will find its expression in merciless history textbooks entries.
Trumpism Will Not Go Away
The delight with which Trump is accused of insanity is astounding. This accusation, however, should cause fear; according to this logic, our life for years was hanging by a thread and depended on a madman who in a fit of blind insanity was capable of pressing a certain button. The fact that Nancy Pelosi consulted generals on that matter is a surprising and, to be honest, dangerous precedent. It only confirms that a madman can become U.S. president, and madmen in power is seen as something that only happens in fallen countries.
However, if Trump were really insane, the dignity, significance and world position of the U.S. would instead require the guardians of American democracy to hide such a phenomenon with shameful discretion and embarrassment, rather than hoping to make it public or even propagating it.
This degrading humiliation of Trump, an attempt to symbolically remove him from the office by impeachment a few days before the end of his term when we know that he was leaving anyway, is a politically unwise move since either way the judgment that history will pass on him will be catastrophic. It’s rather an attack on the office and not him as a person.
It is also politically unwise since Trumpism will not go away after Trump moves to Florida. This phenomenon, which a few years back didn't even have a name, not only brought him to the presidency, but from the moment the Republican Party had endorsed him, became an official, political trend for millions of Americans. Today, Republicans must pay a steep price for it: Trump has been defeated, and they have lost the House of Representatives and the Senate while the political experiment with Trump’s reelection campaign fell through.
But Trump has left them a legacy of 74 million voters, the highest number for a losing candidate in history — hence the Democrats’ efforts to deprive him once and for all of a chance for a do-over. The problem is that Trump’s voters cannot just be banished from the political scene along with him.
Trump Begins His Career as a Martyr
If the Democrats didn't lose political wisdom and the capability to make a generous gesture, if they let him leave without humiliating him and millions of Americans by the efforts to impeach him, then the "post-Trump period" in wounded America would begin with style and substance, which would make a beautiful and unequivocal contrast to Trump's own style, egocentrism and destructiveness.
It would be a gesture of American greatness, the generosity at its historic core and quintessence of values that have made this country great and powerful — the qualities that Trump practically lacked. They would be the manifesto of rejection of and distancing from his unruliness, irritability, unpredictability and dangerous nonchalance. True magnanimity of American democracy would let him leave office for the place where he feels best — a golf course — without the unnecessary excitement and sensationalism, and it would make it easier to forget him.
That's not what happened. This is why, even if Trump does not rise from the ashes like a phoenix, he will put on the garments of the first martyr in U.S. history; the more time elapses from the day of his political crucifixion, the more the minds of his followers will be filled with time with desire for revenge — even without him, but for him and, in fact, for themselves. This does not bode well for the situation in the U.S.
Humiliation in politics always produces bad results. That way of bidding farewell to a peculiar troublemaker who lived in the White House not giving a hoot about anybody does not help the drastically divided nation to heal. It will become the source of the myth and legend of a man who took on the elites, who led millions of Americans and expressed their interests — and more importantly, their longings — who reminded them of the "American Dream" and who wanted to make America "great again," not for himself but for them. In their view, everything that is happening now to him only confirms that he was right — and more crucially, that they are right as well.
Trump's presidency has come to an end and his career as a martyr has begun. The effort to impeach Trump is an attempt to impeach his voters, and sooner or later it will prompt their reaction. This is the kind of eventuality that Churchill warned against when he called for magnanimity toward the defeated. But who listens to the long-dead classic of political nuance these days?
As we all know, former American presidents regularly write their memoirs. Because of the names of the authors, these often become bestsellers, though they rarely reveal anything essential. This is simply a peculiar ritual and an opportunity to earn millions of dollars in royalties. We can already imagine Trump's memoirs and the publicity they will get — that is, if he finds a publisher in the U.S. who will take the risk of dealing with a virus that infected the American political system and who will remain a threat in the years to come, even if only in the pages of his book.
Donald Trump – pierwszy amerykański męczennik [OPINIA]
Niepokojące sygnały z Waszyngtonu
"In war resolution, in defeat defiance, in victory magnanimity, in peace good will..." ("Na wojnie zdecydowanie, w klęsce bunt, w zwycięstwie wielkoduszność, w pokoju życzliwość..." - red.) - pisał Winston Churchill, który przed bitwami i wojnami nie uciekał, sporo ich przeżył i dużo widział, znajdował się w odmiennych, również dramatycznych sytuacjach.
W tych kilku zdaniach zostawił ważny dla cywilizowanego świata kodeks postępowania, wobec nas samych, ale i wobec pokonanych przeciwników: można naturalnie pokonanego wroga pozbawić głowy, ale lepiej wykazać się wobec niego wielkodusznością, nigdy przecież nie wiadomo, jak dalej potoczą się losy. Chciałoby się nawet powiedzieć – to kodeks w naszym kręgu cywilizacyjnym wręcz zobowiązujący. Ale czy nadal obowiązujący? Z politycznego Waszyngtonu płyną inne sygnały.
Kiedy czytamy o kolejnych posunięciach i zapowiadanych sankcjach wobec 45. prezydenta USA Donalda Trumpa, właściwie już byłego, trudno oprzeć się wrażeniu, że przynajmniej dwie ostatnie reguły Churchilla – "wielkoduszność w zwycięstwie" i "życzliwość w pokoju", aby zaleczyć rany, nie mają dla jego licznych przeciwników znaczenia.
Donald Trump zaszedł wielu ludziom za skórę. Z pewnością ma niejeden grzech na sumieniu. Trudno było spokojnie reagować na jego wyskoki, ale skoro naruszył prawo, rozliczyć go powinny niezawisłe sądy, a nie polityczni konkurenci, i to na oczach całego świata. Sygnalizując z żarliwością, zapałem i pomysłowością, że w sparaliżowaniu Trumpa nie znają właściwie granic, wystawiają własnej kulturze i politycznemu obyczajowi nie najlepsze świadectwo.
Szkodzą też samemu systemowi amerykańskiej demokracji, który chcieliby przecież przed nim obronić, a poczynione w nim przez Trumpa szkody, naprawić. Tak wielkiemu państwu jak USA jednak po prostu nie przystoi okazywać małostkową siłę i bezgraniczną pogardę wobec pokonanego prezydenta, który stał na czele państwa, w dodatku wobec własnego obywatela, a nie pojmanego na polu bitwy wroga.
Komu zaszkodzi próba usunięcia Trumpa z urzędu?
Forma odejścia Trumpa wpisuje się wprawdzie w styl, jakim on sam przez cztery lata zaskakiwał i drażnił Amerykę i świat, ale jest i zbędną eksplozją politycznego rewanżu, dzięki której dłużej pozostanie w pamięci niż powinien. Trudniej będzie wymazać jego wizerunek, będzie przestrogą i wyzwaniem tak dla sojuszników, jak i przeciwników. Już niebawem zapomnimy bowiem o jego nieokrzesaniu, demonstracyjnym braku kultury, nonszalancji i nieobliczalności.
Pamiętać będziemy natomiast o jego demontażu, wręcz eksmisji z Białego Domu, o rozliczeniu z prezydentem, które nie było lepsze od niego samego i podążyło śladem jego awanturniczej arogancji. I taki właśnie obraz, a nie uprawiane przez niego maskarady, zdominuje wspomnienia o Donaldzie Trumpie, 45. prezydencie USA.
W krucjacie przeciw Trumpowi chodzi, rzecz jasna, o jego osobę, ale w nie mniejszym stopniu sprawa dotyczy jednak i urzędu prezydenta, który objął w wyniku wygrania demokratycznych wyborów i o który ponownie zabiegał. Anarchistyczny wręcz i zaskakujący styl sprawowania przez niego tego urzędu naruszały w opinii i odczuciu wielu amerykańskich krytyków, i nie tylko amerykańskich, jego integralność, powagę i znaczenie.
Z drugiej strony podjęta przez Demokratów próba karnego usunięcia Trumpa również szkodzi temu urzędowi. Graniczy bowiem z personalnymi aktami zemsty, której miejsce w tak starej demokracji jak amerykańska powinno być na politycznym cmentarzu. Trump i tak odchodzi, ale urząd prezydenta zostaje, zaś jego powagi i znaczenia nie przywrócą poniżające restrykcje wobec przegranego, a jasny i czytelny powrót jego następcy Joe Bidena do kodeksów, które Donald Trump konsekwentnie lekceważył.
Podjęcie wobec Trumpa próby drugiego impeachmentu na chwilę przed końcem jego kadencji (w historii Stanów Zjednoczonych były tylko cztery takie przypadki, w tym dwa właśnie wobec Trumpa), impeachmentu symbolicznego więc i nieskutecznego, spotkało się w samych Stanach i wielu środowiskach na świecie z nieukrywanym zadowoleniem. Rozmiary tej satysfakcji nie dziwią, Trump nadepnął bowiem na odciski wielu politykom.
W politycznym obiegu rewanż połączony z "Schadenfreude" (złośliwa radość - red.) jest oczywiście chętnie spożywanym deserem, a smakuje tym bardziej, jeśli dotyczy klęski prezydenta supermocarstwa. Większość z jego konsumentów dostrzega w nim konieczne (i zasłużone) upokorzenie człowieka z atomową walizką, który nie tylko sporo namieszał, i nie tylko w samych USA, ale – i to jest jego największy grzech - potwornie zakpił z politycznego establishmentu od dekad zarządzającego USA, czyniąc w nim wyraźne spustoszenie. Jego finałem i jednocześnie niewybaczalnym błędem Trumpa było zakwestionowanie przez niego wyników ostatnich wyborów i podjęcie walki o ich unieważnienie.
Tak, to prawda - Trump-egocentryk nie ominął żadnej okazji, aby systematycznie powiększać grono czekających na jego upadek. Pilnie przygotowywał też glebę pod swój drugi impeachment. To, że odchodzi teraz w niełasce, skompromitowany i napiętnowany, jego przeciwnicy i konkurenci odbierają jako polityczną sprawiedliwość, wyrównanie zaległych rachunków, zasłużoną na wieki banicję, której wyrazem będą bezlitosne wpisy w podręcznikach historii.
Trumpizm nie zniknie
Zaskakuje przy tym rozkosz, z jaką Trump pomawiany jest o niepoczytalność. Chociaż akurat ten zarzut powinien wywoływać uczucie strachu, wszak w tej narracji nasze życie przez lata wisiało na włosku, zależało od wariata, który w przypływie szaleństwa mógł uruchomić pewien guzik. Fakt, że pani Pelosi konsultowała się w tej sprawie z generałami jest zaskakującą i, nie ma co ukrywać, niebezpieczną osobliwością. Potwierdza bowiem, że wariat może być prezydentem USA, a przecież wariatów na szczytach władzy identyfikowano dotychczas wyłącznie w krajach upadłych.
Tymczasem, gdyby prezydent Trump był rzeczywiście niepoczytalny, powaga, znaczenie i światowa pozycja USA wymagałyby od strażników amerykańskiej demokracji objęcia tego typu zjawiska raczej wstydliwą dyskrecją i zażenowaniem, a nie liczeniem na jego upublicznianie, wręcz propagowanie.
Zobacz również: Już w pierwszym dniu urzędowania Biden wstrzyma wykonywanie egzekucji i odkręci kilkanaście innych rozporządzeń Trumpa
To poniżające Donalda Trumpa upokorzenie, próba symbolicznego pozbawienia go urzędu przy pomocy impeachmentu na kilka dni przed końcem kadencji, kiedy wiadomo, że i tak z niego odchodzi, nie jest politycznie mądrym posunięciem, zwłaszcza, że, tak czy owak, wyrok historii będzie wobec niego katastrofalny. Uderza bardziej w sam urząd niż w jego osobę.
Nie jest nim politycznie mądre również dlatego, że wraz z przeprowadzką Trumpa na Florydę wcale nie zniknie trumpizm. To zjawisko, które kilka lat temu tak jeszcze nienazwane, nie tylko wyniosło go na urząd prezydenta USA, ale odkąd podpisała się pod nim Partia Republikańska, stało się w USA oficjalnym, politycznym nurtem milionów Amerykanów. Dziś przyszło Republikanom zapłacić za to słony rachunek: Trump przegrał, a oni utracili Izbę Reprezentantów i Senat, a polityczny eksperyment z Donaldem w drugim podejściu się nie powiódł.
Jednakże Trump pozostawił im w spadku siedemdziesiąt cztery miliony wyborców, najwięcej w historii, i najwięcej w przypadku przegranego kandydata. Stąd oczywiście zabiegi Demokratów, aby odebrać mu raz na zawsze możliwość dokonania resetu. Problem jednak w tym, że wraz z banicją Trumpa z politycznej sceny nie znikną jego wyborcy, ich zbanować się nie da.
Trump zaczyna karierę męczennika
Gdyby polityczna mądrość i zdolność do gestu nie opuściły Demokratów; gdyby pozwolili mu odejść bez poniżającej jego i miliony Amerykanów próby impeachmentu, wówczas „czas po Trumpie” zacząłby się w zranionej Ameryce w stylu i z substancją, które stanowiłyby piękny i jednoznaczny kontrast do stylu, egocentryzmu i szkodliwości Donalda Trumpa.
Byłyby gestem amerykańskiej wielkości, wspaniałomyślności jej historycznego jądra, kwintesencją wartości, które uczyniły ten kraj wielkim i silnym, a których Trump w swojej codziennej praktyce nie dostarczał. Byłyby manifestem odmowy i dystansu wobec jego awanturnictwa, drażliwości, nieobliczalności, groźnej nonszalancji. Prawdziwa wielkoduszność amerykańskiej demokracji pozwoliłaby mu odejść z urzędu tam, gdzie czuje się najlepiej, na golfowe pole, bez niebezpiecznej ekscytacji i sensacji, i sprawiła, że łatwiej byłoby o nim zapomnieć.
Tak się nie stało. Dlatego nawet jeśli Trump nie podniesie się z upadku jak feniks z popiołów, przybierze strój pierwszego w historii USA męczennika, a im więcej czasu upłynie od dnia jego politycznego ukrzyżowania, umysły jego zwolenników wypełniać się będą pragnieniem rewanżu, nawet bez niego, ale dla niego, a w gruncie rzeczy dla nich samych. Źle to wróży sytuacji w USA.
Upokorzenie w polityce zawsze przynosi złe skutki. Taka forma pożegnania z osobliwym awanturnikiem, który mieszkał w Białym Domu, mając wszystkich w nosie, nie służy pojednaniu podzielonego drastycznie narodu. Stanie się ona źródłem mitu i legendy człowieka, który podjął się walki z elitami, stanął na czele milionów Amerykanów jako wyraziciel ich interesów i co ważniejsze, tęsknot, przypomniał im "American Dream" (amerykańskie marzenie - red.), chciał zrobić Amerykę "great again" (znowu wspaniałą - red.), i nie dla siebie, a dla nich. W ich opinii wszystko, co się dzieje wokół niego, potwierdza, że miał rację i że – co ważniejsze - oni nadal ją mają.
Prezydentura Donalda Trumpa dobiegła końca, zaczęła jego kariera męczennika. Próba impeachmentu Trumpa jest próbą impeachmentu jego wyborców, i wcześniej czy później wywoła ich reakcje. Przed taką właśnie ewentualnością przestrzegał Churchill, wzywając do wspaniałomyślności wobec pokonanego. Ale kto dziś słucha dawno zmarłego klasyka politycznych niuansów...
Jak wiadomo, byli amerykańscy prezydenci nagminnie piszą wspomnienia. Z uwagi na nazwiska autorów stają się one bestsellerami, chociaż właściwie niczego zasadniczego nie ujawniają. To po prostu osobliwy rytuał i okazja do uzyskania milionowego honorarium. Można sobie już dziś wyobrazić wspomnienia Trumpa i rozgłos jaki zdobędą, jeśli oczywiście znajdzie w USA wydawcę, który podejmie ryzyko spotkania z wirusem, który zainfekował amerykański system polityczny, i który po latach zapewne nadal będzie groźny, nawet na stronach jego książki.
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.