Less than 1 min.Read

Expedition to Washington

May 24, 2008

Published in NRC Handelsblad
(Netherlands) on 21 May 2008
by H. J. A. Hofland (link to original link to original)

Translated from by Dorian de Wind. Edited by .

In just about two weeks the Netherlands’ Prime Minister Balkenende and Minister Verhagen will visit President Bush in Washington to talk about world affairs. Six months later the American elections take place. After this Bush remains president until January 2009, during which time he has nothing more to say about world affairs. In America, the chaos of the election battles continues to rule, which—as it appears now—will finally be between Republican John McCain and Democrat Barack Obama (Unless Hillary Clinton is able to miraculously recover).

Regardless of who is the next president, American foreign policy will change significantly. McCain is critical of Bush, but believes that around 2013 Iraq will have reformed into a working and resilient democracy, so that only a small contingent of American troops will be needed for monitoring purposes. Obama wants to bring all forces home as soon as possible. McCain is opposed to any talks with regimes that he considers to be radical or terrorist; Obama does not rule out diplomatic contacts with Presidents Ahmadinejad of Iran and Assad of Syria. A new foreign policy is capable of being formed. No one can say what form it will ultimately take, but it is good if our ministers take the pulse in Washington.

The only issue where we may be able to have some influence is Afghanistan, where around 2,000 Dutch military operate in dangerous Uruzgan within the NATO framework. The war there has now lasted almost seven years. Most of our allies have—to put it kindly—shown no indomitable fighting spirit when it came to sending troops there. That is not so surprising. The situation there is constantly changing, but always chaotic. When The Hague decided to participate in this war, the impression was that this would be a (country) building mission. The Taliban returned. Our small front part became a combat mission.

The major strategy outlines are definitely determined in Washington. There, too, no clear ideas for a solution are apparent. In a recent International Herald Tribune article, a bleak picture of the situation was sketched. Are the Americans and NATO winning or are they, masked by optimistic news of the moment, working on exhausting their forces in a futile war? How long will it be before this country--under a strong government—reaches an acceptable level of security? No one can predict such with any degree of accuracy. When, under the successor to President Bush, a new strategy is developed—whatever that might be—The Hague will have no influence upon it. At the end of last year, The Netherlands prematurely gave away the possibility of exerting some influence by—without any conditions—committing to a military presence in Uruzgan until the end of 2010. A submissive willingness, similar to the support we gave to the Iraq war in 2003.

For more than five years now, we have been virtually uncritical of the most powerful nation in the world, which under President Bush’s administration is conducting two debilitating wars and in doing so has steadily lost power and respect. Our previous Minister of Foreign Affairs, Ben Bot, has a few times expressed doubts about Washington’s wisdom. On October 5, 2005, he asked at a government commission meeting whether in hindsight it had been wise to start the attack on Iraq. A year later he let it be known that he felt that he had been misled when he discovered that Secretary Rice had not told him the truth about the secret CIA prisons. Bot was right. He did not return to the next Cabinet. In his place is now Maxime Verhagen, who in an interview once, let it slip that he finds it “a joy” to talk with colleague Rice.

There is a theory that says that “a small country such as the Netherlands” can not afford to be too critical, because it has to guard its access to Washington. How is it with other small countries? Belgium, Norway, Denmark? And George W. Bush’s and the neoconservatives’ Washington will come to an end within half a year, to the boundless relief of 70 percent of the American voters. Should our foreign policy then have to be adjusted to the successors? This will perhaps bring about a small revolution in The Hague.

One or two years ago, Prime Minister Balkenende said that he missed an intellectual debate in The Netherlands. Now, in an interview with De Telegraaf he declared that “he has had it with negativism. We are doing the international community great harm.” We are rich, we have jobs and we are getting very old. Yes, if you look at it that way, he is right about this.

At the same time, from an international point of view, The Netherlands has, for more than five years, been the faithful, little follower of the most powerful man in the world, who has in the meantime actively proven to be the worst president. This submissiveness ought to be the subject of an intellectual debate. But we will not learn from the Prime Minister himself how things have come this far. Curious as to what the two gentlemen will now do in Washington.

Over ruim twee weken bezoeken premier Balkenende en minister Verhagen president Bush in Washington om over de wereldzaken te praten. Een half jaar later zijn de Amerikaanse verkiezingen, waarna Bush nog tot januari 2009 president blijft en intussen niets meer over de wereldzaken te zeggen heeft. In Amerika heerst de chaos van de verkiezingsstrijd die, zoals het er nu uitziet, ten slotte zal gaan tussen de Republikein John McCain en de Democraat Barack Obama (tenzij Hillary Clinton zich nog wonderbaarlijk weet te herstellen).

Wie dan ook de volgende president zal worden, de Amerikaanse buitenlandse politiek zal aanzienlijk veranderen. McCain heeft kritiek op Bush, maar gelooft wel dat Irak omstreeks 2013 tot een werkbare en weerbare democratie zal zijn hervormd, waardoor daar niet meer dan een klein contingent Amerikaanse troepen voor het toezicht nodig zal zijn. Obama wil alle strijdkrachten zo vlug mogelijk naar huis halen. McCain is tegenstander van alle gesprekken met regimes die hij als radicaal of terroristisch beschouwt; Obama sluit diplomatiek contact met de presidenten Ahmadinejad van Iran en Assad van Syrië niet uit. Een nieuwe buitenlandse politiek is in staat van wording. Geen mens kan zeggen welke vorm die uiteindelijk zal krijgen, maar het is goed als onze ministers in Washington eens poolshoogte gaan nemen.

Het enige probleem waarop we wel een beetje invloed zouden kunnen hebben, is Afghanistan waar ongeveer tweeduizend Nederlandse militairen binnen NAVO-verband in het gevaarlijke Uruzgan opereren. De oorlog daar duurt nu bijna zeven jaar. De meeste van onze bondgenoten hebben, om het vriendelijk te zeggen, geen ontembare strijdlust getoond als het erop aankwam troepen te sturen. Zo’n wonder is dat niet. De toestand is er in voortdurend wisselende vorm altijd chaotisch. Toen Den Haag besloot aan deze oorlog deel te nemen, werd de indruk gewekt dat het om een opbouwmissie zou gaan. De Talibaan keerden terug. Aan ons kleine onderdeel van het front werd het een vechtmissie.

De grote lijnen van de strategie worden bepaald in Washington. Ook daar heersen geen duidelijke denkbeelden over een oplossing. In een artikel in de International Herald Tribune van gisteren wordt een somber beeld geschetst van de toestand. Zijn de Amerikanen en de NAVO aan de winnende hand of zijn ze, gemaskeerd door de optimistische berichten van het moment, bezig zichzelf in een vergeefse oorlog uit te putten? Hoe lang zal het nog duren voor dit land onder een sterke regering een aanvaardbare mate van veiligheid heeft? Geen mens kan er ook maar bij benadering iets over voorspellen. Komt er onder de opvolger van president Bush een nieuwe strategie, welke dan ook, dan zal Den Haag daarop geen invloed hebben. Nederland heeft de mogelijkheid om enige druk uit te oefenen ontijdig weggegeven door eind vorig jaar, zonder enige voorwaarden te stellen, zich te verbinden tot militaire aanwezigheid in Uruzgan tot het einde van 2010. Een serviele bereidwilligheid, vergelijkbaar met de steun die we in 2003 aan de oorlog in Irak gaven.

Meer dan vijf jaar zijn we nu de vrijwel kritiekloze bondgenoot van de machtigste natie ter wereld die onder het bewind van president Bush twee slopende oorlogen voert en al doende gestaag aan macht en aanzien heeft verloren. Onze vorige minister van Buitenlandse Zaken, Ben Bot, heeft een paar keer aan de wijsheid van Washington getwijfeld. Op 5 oktober 2005 vroeg hij zich in een Kamercommissie af of het achteraf bezien wel zo verstandig was geweest de aanval op Irak te beginnen. Een jaar later liet hij weten dat hij zich om de tuin geleid voelde toen hij ontdekte dat minister Rice hem niet de waarheid over de geheime gevangenissen van de CIA had verteld. Bot had gelijk. Hij keerde niet terug in het volgende kabinet. Op zijn plaats zit nu Maxime Verhagen, die zich eens in een interview heeft laten ontvallen dat hij het ‘een genot’ vindt met collega Rice te praten.

Er is een theorie die zegt dat ‘een klein land als Nederland’ zich niet kan veroorloven al te kritisch te zijn, omdat het zijn toegang tot Washington moet bewaren. Hoe is het gesteld met andere kleine landen, België, Noorwegen, Denemarken? En aan het Washington van George W. Bush en de neoconservatieven zal binnen een half jaar een eind komen, tot de grenzeloze opluchting van 70 procent van de Amerikaanse kiezers. Moet onze buitenlandse politiek zich dan aan de opvolgers aanpassen? Dat zal in Den Haag misschien nog een kleine revolutie teweegbrengen.

Een jaar of twee geleden heeft premier Balkenende gezegd dat hij in Nederland het intellectueel debat miste. Nu, in een interview met De Telegraaf verklaarde hij dat hij ‘het gehad heeft met het negativisme. We doen het internationaal gezien geweldig.’ We zijn rijk, we hebben werk en we worden heel oud. Ja, als je het zo bekijkt heeft hij hier en daar gelijk.

Tegelijkertijd is, ook internationaal gezien, het land al meer dan vijf jaar het trouwe volgelingetje van de machtigste man ter wereld, die intussen daadwerkelijk heeft bewezen ook de slechtste president te zijn. Deze gedweeheid zou het onderwerp van een intellectueel debat moeten zijn. Maar van de minister-president zelf mogen we niet weten hoe het zover heeft kunnen komen. Benieuwd wat de twee heren nu in Washington gaan doen.

This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link .