Keep Hope Alive!

<--

In mijn laatste column voor deze nieuwssite aandacht voor de 30 miljoen zwarte Amerikanen. De meesten zijn opgetogen over de verkiezing van Barack Obama.

Hij is de eerste zwarte president van het land. Sommige blanken hebben daar nog steeds moeite mee. Zwarte Amerikanen stemden vol overtuiging op Obama. Toch zijn er ook zwarte Amerikanen die twijfelen.

De economische crisis krijgt in de media nu even alle aandacht. Jammer, want er is een belangrijke vraag die nu ondersneeuwt maar op de lange termijn pas écht bepaalt hoe Amerika er uit ziet.

Bill Cosby scheldt zwarte jongeren de huid vol

Een perfect rolmodel als Barack Obama verwart boze “African Americans”, die nog steeds vinden dat blanken de schuld zijn van hun achterstelling. Ik ben het grondig oneens met die analyse. Die komt van – ik zeg het bewust heel scherp – de moppercoalitie binnen de zwarte gemeenschap.

Ik kan dit ongestraft opschrijven omdat bijvoorbeeld de zwarte TV-ster Bill Cosby al jaren hetzelfde zegt. Hij heeft in het hele land vooral zwarte jongeren de huid vol gescholden omdat ze zich onverantwoord gedragen.

Ze voeren op school geen donder uit, gebruiken drugs, zijn crimineel en jongens maken piepjonge meisjes zwanger. Schande , riep Cosby. Beheers jezelf eens. Geef anderen niet de schuld van je eigen falen.

Of neem de zwarte columnist en activist William Raspberry. Die vindt ook dat het afgelopen moet zijn met dat makkelijke geklaag. Hij beschuldigt zwarte ouders van slap gedrag. Ze hebben zelf geen discipline en dragen die houding over op hun kinderen. Het advies van Raspberry: Geef niet langer anderen de schuld, als je zelf van je leven een puinhoop maakt.

Voor je ‘t weet ben je zelf een halve racist

Dit is een linke discussie. Voor je ‘t weet ben je zelf een halve racist. Maar – net als in Nederland bij de discussie over de ‘kut-Marokkanen’ – kun je er beter over praten dan het te verzwijgen. In Nederland zijn Nebahat Albayrak, Ahmed Marcouch, Ahmed Aboutaleb en veel andere succesvolle allochtonen de rolmodellen.

Bewijst hun succes dat alle Marokkanen en Turken het ver schoppen als ze maar hun best doen? Kun je tegen mislukkelingen zeggen: “Eigen schuld. Kijk maar naar de succesvolle allochtonen die alle tegenslagen overwinnen.”

In Amerika is Obama nu het grote voorbeeld. Sommige Afro-Amerikanen zijn bang dat elke klacht over discriminatie voortaan wordt afgedaan met: “Houd je mond. Obama heeft het allerhoogste bereikt. Steek je handen maar eens uit je mouwen. Dan kun je ook vooruit komen.”

Barack Obama als baken van hoop

Onder blanke Amerikanen merk je een zeker ongeduld: Waarom doen Spaanstaligen en Aziaten het vaak zo veel beter terwijl ze veel korter in Amerika zijn?

Het weerwoord luidt altijd: “Dat komt ondat zij nooit de slavernij hebben meegemaakt.” Dat is te makkelijk. Mag je nu misdaden begaan of drugs gebruiken, omdat je oma en opa vijftig jaar geleden niet naast een blanke in de bus mochten zitten? En slavernij is al meer dan 150 jaar geleden afgeschaft. En hoe komt het dan dat zo veel zwarte Amerikanen (Oprah, Condoleezza Rice, Colin Powell) het wel heel goed doen?

Hoe laveert Obama tussen deze emotionele uitersten door? Hij probeert gelukkig te verzoenen. Gelukkig maar!

Een boze, bittere houding leidt immers tot niks. Met pessimisme verspil je energie mee en maak je jezelf machteloos. En het wekt weerzin op bij anderen.

Van optimisme daarentegen en krijg je energie. Het geeft je de macht over je eigen leven. Je wordt er sterk van. Kijk maar naar de inspirerende uitstraling van Barack Obama.

Wat zou het fantastisch zijn als Barack Obama voor zwarte Amerikanen dat baken van hoop en inspiratie kan zijn.

Wie weet wordt Amerika dan echt kleurenblind. Keep hope alive!