Capital

<--

Kapitaal

Barack Obama is erin geslaagd voldoende stemmen te verzamelen om een wet op financiële hervorming door de Amerikaanse Senaat te krijgen, de grootste hervorming sinds de beurscrash en de daaropvolgende grote depressie uit de jaren dertig. Het toezicht op de financiële sector zal versterkt worden, klanten worden beter beschermd bij de aankoop van financiële producten. Afgeleide producten en hefboomfondsen, de ‘triggers’ van de financiële crisis, worden onder verscherpte controle gesteld en grote banken moeten beantwoorden aan strengere kapitaalvereisten.

En ook al zette Wall Street een nooit gezien lobby-offensief op (volgens de New York Times betaalde alleen al de grootste bank JP Morgan het afgelopen jaar 7,7 miljoen dollar uit aan Congresleden en hun partijen) toch slaagde ze er niet in om de wet tegen te houden. Nochtans zou deze reeks maatregelen nog geen vijf jaar geleden ondenkbaar zijn geweest, toen de rendementen tot in de hemel leken te groeien en er geen maat stond op de bonussen en het maatschappelijk aanzien van de bankiers.

Dat is voorgoed verleden tijd. Een financiële crisis die op haar beurt een mondiale recessie uitlokte, die nog steeds niet is verteerd, heeft duidelijk gemaakt dat tegen de enige echt geglobaliseerde wereldmacht, die van het kapitaal, een politieke tegenmacht moet komen. Niet alleen in de Verenigde Staten, maar ook op de G20 en in de Europese Unie weten politici dat ze diep in de schatkist hebben moeten graaien en hun belastingbetalers hebben moeten laten opdraaien voor het redden van een sector die niet mocht en kon failliet gaan en zich daarom onaantastbaar waande. Daarvoor moet een prijs betaald worden.

Niet alleen verscherpt toezicht en een terugkeer naar het klassieke bankieren worden nu overal als remedie naar voren geschoven, ook begint stilaan het idee van een kapitaaltaks in een of andere vorm ingang te vinden. Dat zou ook niet meer dan logisch zijn. Een minieme taks op financiële verrichtingen, nu totaal onbelast, een belasting op meerwaarden, vandaag onbestaande, zouden nochtans niet meer dan rechtvaardig zijn. Wanneer arbeid in de reële economie haast onbetaalbaar wordt omdat het bijna voor de helft wordt wegbelast, dan zijn regeringen verplicht om nieuwe grondslagen voor belasting te vinden. Dat kan zeker bij een sector die dankzij de belastingplichtige vandaag nog overeind is kunnen blijven.