De oorlog in Afghanistan, die na 11 september 2001 begon en zich al negen jaar voortsleept, nadert volgens Amerikaanse ingewijden zijn ’eindspel’. Dat gaat gepaard met tegenstrijdige ontwikkelingen, die soms bizar lijken.
Terwijl de aanvallen op de taliban toenemen – er werden tussen juni en september bijna vijftig procent meer bommen en raketten op hen afgevuurd dan in dezelfde periode vorig jaar – worden talibanleiders tegelijkertijd door Navo-troepen in staat gesteld ongehinderd naar Kaboel te reizen. Daar nemen ze deel aan vredesbesprekingen met de regering van president Hamid Karzai.
De tegenstelling tussen vechten en praten is tot op zekere hoogte schijn. Het verhevigde offensief tegen de taliban heeft zeker de bedoeling de taliban zozeer te verzwakken dat de islamitische opstandelingen geen andere keuze meer zien dan te onderhandelen. Dat dergelijke onderhandelingen onvermijdelijk zijn, hebben ook de opeenvolgende Amerikaanse bevelhebbers erkend: een strikt militaire overwinning is onmogelijk, daarvoor zijn de taliban te zeer geworteld in dit land.
De gesprekken met de taliban, die plaatshebben onder leiding van de voormalige Afghaanse president Burhanuddin Rabbini, geven aanleiding voor zowel hoop als vrees. Een einde aan het geweld is wat iedereen de Afghanen toewenst en dat daarvoor een of ander vergelijk met de taliban noodzakelijk is, staat helaas buiten kijf.
Obama heeft aangekondigd in juli 2011 met de terugtrekking van zijn troepen te beginnen; de kans dat de taliban op dat moment zijn uitgeschakeld is nihil.
Praten moet dus, maar tegen welke prijs? Het besef dat een deal met de taliban welhaast onmogelijk zal zijn zonder dat de burgerrechten van de Afghanen – en met name die van vrouwen – worden geschonden, stemt bitter. Dat is alleen maar te verteren in de wetenschap dat jarenlange voortgaande militaire strijd niet tot een beter perspectief leidt.
De Navo heeft een langdurige verantwoordelijkheid voor Afghanistan op zich genomen. Maar na de verdrijving van Al-Kaida restten doelen die uiteindelijk niet met buitenlandse militaire inzet kunnen worden bereikt: democratisering, respect voor vrouwen, transparant bestuur. Een bestand, als het daarvan komt, moet een einde maken aan de gewapende strijd, niet aan de inzet van de Navo-landen voor een beter Afghanistan.
The very concept of tangling with Afghanistan appears wrong. Bush reacted to Al Qaida in a rage. Earlier he invaded Iraq without a game plan. Now Iran is posing as a headache to America. The Middle East and Central Asia simply needs a turnaround through a peaceful and friendly transition from history’s backwater to the first world. Come Israel in the picture as a troublesome stranger backed by the strong Jewish lobby in America. In contrast the emerging China is eyeing potential opportunities to grab fat contracts to boost is economy keeping itself at a distance from America’s deep involvement in the pursuits that are proving counter productive? Israel has got its mask removed to becoming a Jewish state. Israel’s founding father Ben-Gurion categorically rejected allegiance to God at the founding ceremony, replacing it with a secular obscure symbol of the “Rock of Israel.” This was a blasphemy in the sight of the Rabbis and the honest-to-God Jewish community. Jewish history is already full of acts of iniquity. This time Zionists have blatantly abandoned God from Judaism. Jews are woefully disillusioned and they feel this as a bad omen for Israel. Israel’s strategic ally of America has now proved a smokescreen for advancing the Zionists own interests. In the process America’s image is badly tainted in the Middle East and Israel proving a drag and a drain on American economy. America needs better understanding in its policy framework of Middle Eastern Arabs as well as of the Muslim dominated central Asia. China is quietly digging its heals in the whole Muslim world with a long haul policy. It is building a railway network in Saudi Arabia, which is nearing completion. In Pakistan it has built a deep seaport at Gwadar as a gateway to the Central Asian Republics that are a treasure chest of the untapped mineral wealth. China has signed a contract of 72 billion dollars with Iran for supply of Liquid Gas through the land route. Iran is no threat to anyone but itself. More on this some other time. Britain called it a “Honey Pot” and that is what it is. Afghanistan’s importance lies in its becoming a conduit to trade and commerce and this transition would have no room for the terrorist Al Qaida supporting the bigoted Taliban. America needs this simple equation to understand and a new dawn would take place in both Middle East and Afghanistan. Alone neither China nor America can deliver. Why not both join forces and give an immediate boost to their economies?