Dateline USA: Breach of Social Contract

<--

Dateline USA: Sociale contractbreuk

21/02/11, 10u08

De Republikeinen wonnen verkiezingen onder het motto ‘Where are the jobs?’, maar ze hebben niets gedaan om banen te creëren

Madison, de hoofdstad van de staat Wisconsin, leek de voorbije dagen een heel klein beetje op Caïro. Duizenden demonstranten bezetten er het deelstaatparlement. Ze zouden er desnoods weken blijven, stelden ze. De reden van het protest? Het controversiële plan van de Republikeinse gouverneur Scott Walker om de ambtenarenvakbonden monddood te maken.

Walker voert zijn offensief onder het mom van een besparingswet. De ambtenaren in Wisconsin zouden niet alleen fors moeten inleveren, hun vakbonden zouden ook het recht verliezen om collectieve arbeidsovereenkomsten af te sluiten voor hun leden. Vooral dat laatste schiet hen in het verkeerde keelgat. De vakbonden hadden zich al bereid verklaard om in te leveren. Het botweg afschaffen van het sociaal overleg vinden zij dan ook een aanslag op hun rechten.

En dus zag je in Wisconsin de laatste dagen surrealistisch toestanden. Terwijl tienduizenden mensen demonstreerden in en om het capitoolgebouw en de Tea Party bussen vol tegenbetogers aanvoerde, waren de Democratische staatssenatoren onvindbaar. Om een finale stemming over Walkers besparingswet te voorkomen, waren zij collectief de staat uit gevlucht en ondergedoken op geheime locaties in het naburige Illinois, waar de door Walker uitgestuurde staatspolitie hen niet mag dwingen om terug te keren. Ze dreigen ermee om dagen, zoniet weken weg te blijven, tot Walker zijn aanval op de vakbonden staakt. Wisconsin was de allereerste staat die zijn ambtenaren toestond om vakbonden op te richten, dus noblesse oblige.

Daaruit volgt echter ook: als je de vakbonden kapot krijgt in Wisconsin, dan krijg je ze eender waar kapot. Vandaar dat Republikeinse gouverneurs in een reeks andere staten, waaronder Ohio (waar ook gedemonstreerd werd), Indiana, Tennessee en New Jersey gelijkaardige offensieven inzetten op de vakbonden.

Waarom doen ze dat? Klaarblijkelijk niet om budgettaire redenen. Met het afpakken van syndicale rechten op zich bespaar je geen cent. Wisconsin heeft bovendien niet eens een groot begrotingsprobleem. Volgens de neutrale rekenkamer van het deelstaatparlement had het dit jaar kunnen afsluiten met een begrotingsoverschot. Tenminste, als gouverneur Walker bij zijn aantreden niet meteen met dure belastingverlagingen uitgepakt had. Het is dus een doelbewust gefabriceerde crisis, als excuus om de vakbonden te breken.

Wat je op die manier ook doet, is de Democraten naaien. Na de controversiële uitspraak van het Hooggerechtshof in 2010, die bedrijven het recht gaf om ongelimiteerde giften te doen aan politieke kandidaten, zijn vakbonden de enige Democratische donors die nog enigszins mee kunnen. Niet toevallig lonken de presidentsverkiezingen van 2012 en is Wisconsin dan een cruciale strijdstaat.

En daar gaat het natuurlijk om. Wat de Republikeinen willen, is niet besparen, maar alle weerstand opruimen om het hele sociale contract waar de Amerikaanse samenleving op gebaseerd is op te blazen.

Getuige daarvan het offensief dat ze ook in Washington voeren voor de afbraak van allerlei rechten en verworvenheden. De Republikeinen wonnen in november tussentijdse verkiezingen onder het motto ‘Where are the jobs?’ Sindsdien hebben ze echter geen vinger uitgestoken om banen te creëren. Ze houden zich vooral bezig met pogingen om president Obama’s nieuwe ziektewet en Wall Streethervorming te herroepen, het wettelijke recht op abortus uit te hollen en alle plannen te saboteren om Amerika’s CO2-uitstoot onder controle te hebben.

Zestig miljard dollar willen de Republikeinen besparen in de nieuwe federale begroting, een recordbedrag. Los van het feit dat veel economen dat een slecht idee vinden, omdat het broodnodig geld uit de zich moeizaam herstellende economie zou zuigen, zou het ook rechtstreeks tienduizenden banen kosten in de overheidssector. Reactie daarop van de Republikeinse voorzitter van het Huis van Afgevaardigden John Boehner: een onverstoorbaar: “So be it” (“Dat is dan maar zo”).

Dat dus luttele weken nadat hij nog maar eens een overbodige belastingverlaging voor de rijken afdwong. Het is een soort cowboykapitalisme waar cowboys zich voor zouden schamen.