Nightmare, Samaras and Roosevelt

<--

Ο Αντώνης Σαμαράς, από τις ΗΠΑ όπου βρέθηκε, περιέγραψε με τα πιο μελανά χρώματα τον εφιάλτη που ζουν οι Έλληνες: “Χάσαμε το 25% του ΑΕΠ, το 40% του βιοτικού επιπέδου, έχουμε 27% ανεργία”, είπε ο πρωθυπουργός, για να προσθέσει ότι οι επιπτώσεις συγκρίνονται “μόνο με την κρίση του 1930 στην Αμερική”!

Θα μπορούσε να αποτελεί αυτοκριτική για τις κατακλυσμιαίες επιπτώσεις των πολιτικών σοκ που εφαρμόστηκαν στην Ελλάδα, ωστόσο δεν πρόκειται περί αυτού. Ούτε προσπάθησε προφανώς να εμφανιστεί ως σύγχρονος Ρούσβελτ σε μια χώρα όπου ακόμη και σήμερα οι ομοϊδεάτες του Ρεπουμπλικανοί απεχθάνονται να αναφέρουν ακόμη και το όνομα τού ηγέτη των Δημοκρατικών, ο οποίος, με το “Νew Deal”, έβγαλε τις ΗΠΑ από τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας τους. Αντιθέτως, ο Σαμαράς παραδέχθηκε ότι η πολιτική που εφαρμόστηκε στη χώρα μας, σε πλήρη αντίθεση με τη “γραμμή Ρούσβελτ”, μπορεί να είναι εφιάλτης, όμως άξιζε τον κόπο αφού έφερε αποτελέσματα, οπότε πλέον “η Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα στην Ευρώπη”!

Αμετροέπεια η κυνισμός; Ο μερκελικής έμπνευσης τιμωρητικός προτεσταντισμός σε όλο του το μεγαλείο. Μια καταστροφική πολιτική εκλαμβάνεται ως κάθαρση για τους αμέριμνους τζίτζικες, που οφείλουν, με βίαιο τρόπο, να γίνουν ενάρετοι μέρμηγκες.

Ξέχασε να πει ο πρωθυπουργός ότι ο Ρούσβελτ ανέλαβε την αμερικανική οικονομία σε φάση καταστροφής, ανάλογης με αυτήν που προκαλούν τα Μνημόνια στην Ελλάδα, και μέσα σε λιγότερο από έξι μήνες άρχισε η αντίστροφη μέτρηση με την εφαρμογή μιας κεϊνσιανής πολιτικής, η οποία ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με τις πολιτικές – σοκ, ανάλογες με αυτές που εφαρμόζει η κυβέρνηση Σαμαρά σε συνεργασία με την τρόικα στη χώρα μας.

Αλλά ας κάνουμε την αφαίρεση κι ας αποδεχθούμε προς στιγμήν ως τετράγωνη τη λογική του επιχειρήματος Σαμαρά. Σε τι, άραγε, αποτελεί παράδειγμα η Ελλάδα; Στο επίπεδο της ανεργίας; Μα έχει ξεπεράσει κάθε αρνητικό ιστορικό προηγούμενο. Στη μείωση του βιοτικού επιπέδου ή του ΑΕΠ; Και σε αυτά τα κρίσιμα μεγέθη, που δεν είναι μόνο οικονομικά, έχει ξεπεράσει κάθε αρνητικό προηγούμενο. Επομένως σε τι είναι παράδειγμα η σημερινή Ελλάδα της κρίσης; Προφανώς στη μείωση του ελλείμματος. Καμιά άλλη “επιτυχία” δεν έχει να επιδείξει η κυβέρνηση Σαμαρά. Αξίζει αυτή η μείωση του ελλείμματος τόσο όσο η καταστροφή που προκάλεσε με την ανεργία, τη μείωση του ΑΕΠ και τη δραματική πτώση του βιοτικού επιπέδου; Προφανώς όχι. Η όποια επιτυχία της κυβέρνησης είναι πολύ μικρότερη, σχεδόν αμελητέα σε σχέση με τον εφιάλτη που προκάλεσε, όπως ο ίδιος αναγνώρισε. Και μόνο η έκρηξη της ανεργίας είναι πολύ χειρότερη της δήθεν επιτυχίας, όπως η μείωση του ελλείμματος.

Όμως η έκρηξη της ανεργίας αποτέλεσε το μέσον για την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, την κατρακύλα των αμοιβών και την κατάρρευση του ασφαλιστικού συστήματος. Ο Σαμαράς αυτά θεωρεί ως παράδειγμα για όλη την Ευρώπη. Βίαιη φτωχοποίηση, εκθεμελίωση του κοινωνικού κράτους, αυταρχικό πολιτικό σύστημα. Πραγματικό τρίπτυχο – εφιάλτης.