The Iranian leadership has landed in an extremely dangerous trap with its pro-American policy shift: It is under the illusion that the U.S. government absolutely needs it to contain the situation in the Middle East. Namely, it is not only transforming its own concession into an ostensibly desperate need of the up-to-now enemy, but also the concession of the Iranian society as a whole. Thus, it is attempting the ideological cover-up of its own defeat. The leadership of the Islamic Republic of Iran is thus showing it has not yet learned its lesson from the mistakes of the leaders of state in the Arab community. First and foremost, it has not realized the most fundamental issue: It supposes that the Islamic leadership is going to be allowed to have the upper hand in conducting the approach with the United States, but that is far from reality. In fact, if it puts the principle of cooperation with the U.S. into effect, very soon the Americans themselves will relentlessly send the ayatollahs in Iran into history’s trashcan. They will replace them with Iranian bourgeois politicians, who will leave nothing standing of Iranian power. They will skin the ayatollahs alive! Saddam thought the same when he ordered the launching of attacks against Iran in September of 1980, only a year and a half after Iran’s Islamic Revolution, bringing Khomeini to official power. It served the interests of the Americans, who wanted to overthrow the new Iranian regime. Saddam fought against Iran for eight whole years, sacrificing several hundred thousand of his compatriots for the sake of the Americans. He was under the illusion that he would be remunerated for his services.
When a year and a half after the Iran-Iraq War ended, in August 1990, Saddam supposed that the White House had given him the green light to receive remuneration for the services provided to the U.S. by invading Kuwait, the Americans literally brought him down. They killed over 85,000 Iraqi militants, and some 175,000 Iraqis were taken prisoner. Fifteen years later, on Dec. 30, 2006, acting on a U.S. mandate and after replacing him with a U.S. military occupation, the Iraqis hanged him.
Gaddafi was also under the same illusions when he started showing political openness toward the United States, United Kingdom and the rest of his allies. Having put him to sleep, they organized an uprising against him. Just two to three days before counter-insurgency measures were imposed, NATO itself attacked Libya. It crushed Gaddafi’s army, completely dismantled the country, and Gaddafi was butchered by guerrilla American mercenaries and literally left for dead.
Bashar al-Assad of Syria is going through such a process. The Syrian regime went as far as torturing prisoners for the sake of the Americans, after the 9/11 terrorist attacks in 2001 on the World Trade Center and the U.S. Pentagon. They subjected the alleged members of al-Qaida to torture, and whatever information was extorted from the unfortunate people transferred to the fangs of the Assad regime was then passed on to the Americans, who were often in attendance at the brutal interrogations.
As "remuneration" for his services, the Americans and Israelis organized an anti-Assad uprising, receiving funding from Saudi Arabia, Qatar, the United Arab Emirates and other Gulf states, with the help of thousands of "jihadi" airborne mercenaries through Turkey. There are considerable doubts as to whether Assad would have gained a victory against the mercenaries, if it had not been for the until-recently, anti-American, Islamic regime in Iran and the unconditional military, financial, not to mention political, support provided by Tehran to Damascus.
The future for Assad is bleak, if the pro-American shift in Iranian policy is actually put in effect. The situation is not quite over. It is not completely sure that Bashar al-Assad will die of old age, but while the Iranian Islamic leadership has so many recent examples of the fate that awaits anti-American leaders, who at some point bow to the United States, they believe that they will get away with it. If they think that this inviolable rule to date does not apply to them, they are deluding themselves. They are sadly misled, as they will find out in the near future. Arrogance is a bad adviser, and sometimes, it is fatal ...
Σε παγίδα το Ιράν, νομίζει ότι οι ΗΠΑ το έχουν ανάγκη
Σε άκρως επικίνδυνη παγίδα έχει πέσει η ιρανική ηγεσία με τη φιλοαμερικανική στροφή της: έχει την αυταπάτη ότι η αμερικανική κυβέρνηση την έχει απόλυτη ανάγκη για να ελέγξει την κατάσταση στη Μέση Ανατολή! Μετατρέπει δηλαδή τη δική της υποχώρηση και την υποχώρηση ολόκληρης της ιρανικής κοινωνίας σε δήθεν αδήριτη ανάγκη του μέχρι τώρα εχθρού! Επιχειρεί έτσι την ιδεολογική συγκάλυψη της δικής της ήττας! Η ισλαμική ηγεσία του Ιράν δείχνει έτσι ότι δεν έχει πάρει κανένα μάθημα από τα παθήματα ηγετών κρατών της αραβικής κοινότητας. Πρώτα πρώτα δεν έχει καταλάβει το θεμελιώδες: Νομίζει ότι αυτή, η ισλαμική ηγεσία, θα διαχειριστεί την προσέγγιση με τις ΗΠΑ. Είναι πολύ μακριά από την πραγματικότητα νυχτωμένη! Αν όντως υλοποιήσει στην πράξη την αρχή της συνεργασίας με τις ΗΠΑ, πολύ σύντομα οι ίδιοι οι Αμερικανοί θα πετάξουν με αμείλικτο τρόπο στα σκουπίδια της ιστορίας τούς αγιοταλάχ του Ιράν και θα τους αντικαταστήσουν με Ιρανούς αστούς πολιτικούς, οι οποίοι δεν θα αφήσουν τίποτα όρθιο από την ισλαμική εξουσία! Θα τους γδάρουν ζωντανούς τους αγιοταλάχ! Ετσι νόμιζε και ο Σαντάμ, όταν διέτασσε την επίθεση του Ιράκ εναντίον του Ιράν τον Σεπτέμβριο του 1980, ενάμιση μόλις χρόνο μετά την ισλαμική επανάσταση που είχε φέρει τον Χομεϊνί στην εξουσία. Εξυπηρετούσε τους Αμερικανούς που ήθελαν να ανατρέψουν το νέο ιρανικό καθεστώς. Οκτώ ολόκληρα χρόνια πολεμούσε ο Σαντάμ εναντίον του Ιράν, θυσιάζοντας πολλές εκατοντάδες χιλιάδες συμπατριώτες του για χάρη των Αμερικανών. Είχε την αυταπάτη ότι θα αμειβόταν για τις υπηρεσίες του.
Οταν, ενάμιση χρόνο μετά το τέλος ιρακινοϊρανικού πολέμου, τον Αύγουστο του 1990, ο Σαντάμ θεώρησε ότι είχε το πράσινο φως από τον Λευκό Οίκο να εισπράξει την ανταμοιβή του για τις υπηρεσίες που παρέσχε στις ΗΠΑ εισβάλλοντας στο Κουβέιτ, οι Αμερικανοί τον τσάκισαν κυριολεκτικά. Σκότωσαν πάνω από... 85.000 (!) Ιρακινούς στρατιώτες και έπιασαν αιχμαλώτους άλλες... 175.000 (!) Ιρακινούς στρατιώτες. Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, στις 30 Δεκεμβρίου 2006, με εντολή των Αμερικανών οι Ιρακινοί που τον είχαν αντικαταστήσει στην εξουσία μετά τη στρατιωτική κατοχή του Ιράκ από τις ΗΠΑ, τον κρέμασαν.
Και ο Καντάφι τις ίδιες αυταπάτες είχε, όταν άρχιζε τα ανοίγματά τους προς τις ΗΠΑ, την Αγγλία και τους υπόλοιπους συμμάχους του. Αφού αρχικά τον αποκοίμισαν οι Αμερικανοί, στη συνέχεια οργάνωσαν εξέγερση εναντίον του. Μόλις δύο - τρία 24ωρα πριν την καταστείλει στρατιωτικά, επιτέθηκε εναντίον της Λιβύης το ίδιο το ΝΑΤΟ! Συνέτριψε τον στρατό του Καντάφι, διέλυσε εντελώς τη χώρα και τον ίδιο τον Καντάφι τον έσφαξαν κυριολεκτικά σαν το σκυλί στ' αμπέλι οι κατσαπλιάδες μισθοφόροι των Αμερικανών.
Στη διαδικασία αυτή βρίσκεται και ο Μπασάρ αλ Ασαντ της Συρίας. Μέχρι και βασανιστήρια για χάρη των Αμερικανών (!) έκανε το συριακό καθεστώς μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 με την επίθεση εναντίον των δίδυμων Πύργων και του Πενταγώνου των ΗΠΑ. Υπέβαλαν σε ανελέητα μαρτύρια πραγματικά ή υποτιθέμενα μέλη της Αλ Κάιντα και ό,τι αποσπούσαν ως πληροφορίες από τους δυστυχείς που μεταφέρονταν στα νύχια του καθεστώτος Ασαντ, το μετέφεραν στους Αμερικανούς, που συχνά παρευρίσκονταν στις κτηνώδεις ανακρίσεις.
Ως... ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του, οι Αμερικανοί και οι Ισραηλινοί οργάνωσαν εξέγερση εναντίον του με χρηματοδότες τη Σαουδική Αραβία, το Κατάρ και άλλα εμιράτα του Κόλπου και χιλιάδες αερομεταφερόμενους μισθοφόρους «τζιχαντιστές» μέσω Τουρκίας. Εχουμε ισχυρότατες αμφιβολίες αν θα είχε κατορθώσει να νικήσει τους μισθοφόρους ο Ασαντ, αν δεν υπήρχε το μέχρι πρότινος αντιαμερικανικό ισλαμικό καθεστώς του Ιράν και η αμέριστη στρατιωτική και οικονομική, πέρα φυσικά από την πολιτική, βοήθεια που παρείχε η Τεχεράνη στη Δαμασκό.
Ζοφερό είναι το μέλλον του Ασαντ, αν όντως υλοποιηθεί η φιλοααμερικανική στροφή του Ιράν. Η υπόθεσή του δεν έχει τελειώσει. Δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι ότι ο Μπασάρ αλ Ασαντ θα πεθάνει από γεράματα! Ενώ όμως η ιρανική ισλαμική ηγεσία έχει όλα αυτά τα παραδείγματα και μάλιστα τόσο πρόσφατα για το ποια τύχη περιμένει τους αντιαμερικανούς ηγέτες που κάποια στιγμή προσκυνούν τις ΗΠΑ, νομίζουν οι Ιρανοί ισλαμιστές ηγέτες ότι οι ίδιοι θα τη γλιτώσουν! Αν νομίζουν ότι δεν θα ισχύσει ο μέχρι στιγμής απαράβατος κανόνας της συμπεριφοράς των Αμερικανών γι' αυτούς, αυταπατώνται. Πλανώνται πλάνην οικτράν, όπως θα διαπιστώσουν στη συνέχεια. Η υπεροψία είναι πολύ κακός σύμβουλος. Κάποτε μοιραίος...
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.
Right now, Japan faces challenges unprecedented in recent years. Its alliance with the U.S., which has been the measuring stick for diplomacy, has been shaken.
Elon Musk’s recent push to launch a new nationwide party ... not only comes off as pretentious but also sets a fundamentally new trend in U.S. politics.
[T]he letter’s inconsistent capitalization, randomly emphasizing words like “TRADE,” “Great Honor,” “Tariff,” and “Non Tariff”, undermines the formality expected in high-level diplomatic correspondence.