Ankara’s ‘Provocation’

<--

Η «προβοκάτσια» της Αγκυρας

Η κατάρριψη του ρωσικού αεροπλάνου από τουρκικά μαχητικά δεν είναι ένα συμβάν που προέκυψε τυχαία, επειδή οι πιλότοι του παραβίασαν τον εναέριο χώρο της Τουρκίας και παρά τις προειδοποιήσεις δεν απομακρύνθηκαν. Ολα τα στοιχεία και όλες οι ενδείξεις οδηγούν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μία ακραία προβοκατόρικη ενέργεια της Αγκυρας για να εξυπηρετήσει τους στόχους της στην περιοχή και να δυναμιτίσει το κλίμα συνεργασίας Δύσης – Ρωσίας, που είχε αρχίσει να δημιουργείται μετά τα γεγονότα στο Παρίσι. Ηταν φανερό από την αρχή της κρίσης στη Συρία ότι η Τουρκία παίζει το δικό της παιχνίδι με διάφορες παραμέτρους, που περιλαμβάνουν βλέψεις σε συριακά εδάφη, αλλά κυρίως γιατί δεν ανέχεται την πιθανότητα ύπαρξης κουρδικής κρατικής οντότητας. Ετσι από χθες, η συριακή κρίση πήρε νέες πολύ επικίνδυνες διαστάσεις, σε πρώτη ανάγνωση.

Είναι γνωστό ότι οι σχέσεις της Τουρκίας με τον ISIS ήταν και είναι αμφιλεγόμενες. Είναι πολλές οι πληροφορίες και τα ερωτήματα γύρω από τη στάση της. Ηθελε και επιμένει στην ανατροπή του Ασαντ, έδειξε ανεκτικότητα απέναντι στους τζιχαντιστές και σε ένα βαθμό τους χρησιμοποίησε -όπως φαίνεται- για να επιταχύνει την πτώση του, αλλά και εναντίον των Κούρδων, που είναι η μόνη αξιόπιστη δύναμη (μαζί με τον στρατό του Ασαντ) που μάχεται επί του εδάφους εναντίον τους, είναι φανερό ότι διατηρεί ένα ανομολόγητο οικονομικό πάρε-δώσε (πετρέλαιο) μαζί τους, παράλληλα και για τους ίδιους λόγους εξόπλισε τους Τουρκομάνους μέσα στη Συρία και είναι πλέον σαφές ότι καθορίζει τη ροή προσφύγων για να ασκήσει πιέσεις στις ευρωπαϊκές χώρες. Ολα αυτά στο πλαίσιο μιας μεγαλοϊδεατικής εξωτερικής πολιτικής με σκοπό την αναγόρευσή της σε περιφερειακή δύναμη με σεβαστή επιρροή από τη Μέση Ανατολή ώς τον Καύκασο, αλλά και υπό τον μεγάλο φόβο των συνεπειών από την ίδρυση κουρδικού κράτους.

Αναμφισβήτητα, ο φόβος περί ίδρυσης κουρδικού κράτους ενισχύθηκε από την εκτίμηση ότι το θέλουν και οι ΗΠΑ, οι οποίες με διάφορους τρόπους στηρίζουν στρατιωτικά τους Κούρδους μαχητές. Τα σχέδια και η συμπεριφορά της Τουρκίας υπέστησαν όμως πρόσφατα δύο νέα σοβαρά, ίσως καθοριστικά, πλήγματα. Το πρώτο ήταν η απόφαση της Ρωσίας για πιο άμεση και ενεργή στρατιωτική εμπλοκή στη Συρία, προκειμένου να στηρίξει το καθεστώς του Ασαντ. Το δεύτερο ήταν οι τρομοκρατικές επιθέσεις των τζιχαντιστών στο Παρίσι, που έφεραν πιο κοντά τη Ρωσία με τη Δύση στην αντιμετώπιση του ΙSIS στη Συρία. Ο Πούτιν πρόσφερε τη συνεργασία του, ο Ολάντ, που ώς πρόσφατα ανήκε στους «σκληρούς» Ευρωπαίους στην επιβολή κυρώσεων στη Ρωσία για το Ουκρανικό, όχι μόνο την αποδέχτηκε, αλλά και πίεσε την Ουάσιγκτον να κάνει το ίδιο. Μόλις προχθές ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζ. Κέρι δήλωσε ότι οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να διευρύνουν τη στρατιωτική συνεργασία με τη Ρωσία στο Συριακό -όχι όμως μέχρι στήριξης του Ασαντ-, ενώ από το Παρίσι ο Σαρκοζί ζήτησε την άρση των κυρώσεων κατά της Μόσχας.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις και μία μέρα πριν ο υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας, Σ. Λαβρόφ, επισκεφθεί την Αγκυρα, η Τουρκία προχώρησε στην «προβοκάτσια». Με την ελπίδα ότι η αντίδραση της Μόσχας θα είναι οργισμένη, το ΝΑΤΟ θα σπεύσει να προσφέρει την κάλυψή του και εκ των πραγμάτων θα υπονομευθεί η προσέγγιση της Δύσης με τη Ρωσία στη Συρία. Η αντίδραση του Πούτιν ήταν, όντως, φραστικά σκληρή, οι πρώτες ενδείξεις από τις δυτικές χώρες δεν ήταν αυτές που περίμενε η Αγκυρα και τώρα αναμένεται η συνέχεια. Ωστόσο, το πιθανότερο είναι ότι τα πράγματα δεν θα φτάσουν στα άκρα, προς απογοήτευση της τουρκικής ηγεσίας, που μάλλον δεν θα έχει την κάλυψη που προσδοκούσε.