Less than 1 min.Read

Gaddafi: Today's Enemy, Yesterday's Friend

September 11, 2011

Published in Wprost
(Poland ) on 6 September 2011
by Robert Czulda (link to original link to original)

Translated from by Matthew Matyjek. Edited by Mark DeLucas.

The fact that Muammar Gadhafi worked closely with Western intelligence agencies is not new. In fact, it was a widely known occurrence.

Many commentators have been caught by surprise after documents found in the former headquarters of the Libyan intelligence revealed a close relationship with Western intelligence outfits in the past. However, these commentators cannot plead ignorance. The truth that Gadhafi was an ally of the West has been in the public domain for years.

Gadhafi became a friend of the West in 2003, when he renounced any efforts to obtain nuclear weapons, and pledged to assist in the global war on terror. The first nation to accept the olive branch was the United Kingdom and its Prime Minister Tony Blair. Later, the Americans, who had already scaled down their anti-Libyan rhetoric, also acquiesced. In 2002, George Bush first mentioned the Axis of Evil, which included North Korea, Iran and Iraq. Libya was left out despite being the platform for numerous terrorist attacks in Western Europe. Libya was not condemned, and it even hosted a widely publicized Congressional delegation.

Now, when Gadhafi has once again become the enemy, many people are trying to convince the public that Gadhafi has always been a mortal enemy of the West, a cruel dictator who could not be trusted. It is often overlooked that cruelty was Gadhafi’s appealing quality. No one ever asked about his interrogation techniques, as long as the information he sent over was valuable to the West. It has long been suspected that captured terrorists were sent to Libya, where no one had to worry about being accused of human rights violations. No holds were barred in Gadhafi’s fight with Islamic radicals.

Europe also eagerly worked with Gadhafi. The U.K. sent specialists from SAS to train Libyan “security forces.” The European Union, and Italy in particular, were grateful for Gadhafi’s strict policy towards boats filled with African refugees in the Mediterranean. As a reward, Gaddafi received large sums of money from the Europeans. No one asked what happened to the people in those boats.

To, że Muammar Kadafi blisko współpracował z zachodnimi służbami bezpieczeństwa nie jest żadną sensacją. Wręcz przeciwnie – nikt nigdy tego nie ukrywał.
Wielu komentatorów wyraża zdziwienie po opublikowaniu informacji o odnalezieniu w biurze byłego szefa libijskiego wywiadu w Trypolisie dokumentów na temat współpracy Libii ze służbami bezpieczeństwa zachodnich państw. O zdziwieniu czy niespodziance nie powinno być jednak mowy – o tym, że blisko, a nawet bardzo blisko współpracowano, a Kadafi był sojusznikiem Zachodu, wiadomo było od dawna.

Kadafi stał się przyjacielem Zachodu w 2003 roku, kiedy to wyrzekł się prób wybudowania broni masowego rażenia oraz zapowiedział pomoc w ściganiu islamskich terrorystów. Pierwszym państwem, które przyjęło egzotyczną propozycję współpracy była Wielka Brytania i jej ówczesny premier Tony Blair. Później na taki ruch zdecydowali się również Amerykanie, którzy jednak już nieco wcześniej ograniczyli antylibijską retorykę. W 2002 roku prezydent George W. Bush do „osi zła" zaliczył Iran, Irak i Koreę Północną, ale nie Libię, odpowiedzialną za wiele zamachów terrorystycznych na terenie Europy. Libii nie tylko nie potępiono, ale wręcz – przy błyskach fleszy - wysłano do niej delegację z Kongresu.

Teraz, gdy Kadafi znów jest zły, wiele osób stara się przekonać opinię publiczną, że w odczuciu polityków Zachodu rządzący Libią przez 42 lata pułkownik to wróg śmiertelny, krwawy despota, z którym nie wypada rozmawiać. Przemilcza się jednak fakt, że to właśnie ta bezwzględność stanowiła najsilniejszą kartę przetargową w rękach Kadafiego. Nikt nie pytał w jaki sposób reżim uzyskiwał informacje w trakcie przesłuchań tak długo, jak długo były one cenne dla zachodnich służb bezpieczeństwa. Od dawna mówiło się, że do Libii wysyła się podejrzanych o terroryzm - to właśnie w kraju Kadafiego można było ich najskuteczniej przesłuchać, bez konieczności oglądania się na prawa człowieka. Wszystkie chwyty były dozwolone i akceptowane, skoro Kadafi zwalczał wroga Zachodu – islamskich radykałów.

Europa też chętnie z Kadafim współpracowała. Wielka Brytania wysłała do Libii swoich specjalistów z jednostki specjalnej SAS, by ci szkolili „libijskie siły bezpieczeństwa", a więc ludzi odpowiedzialnych za bezpieczeństwo reżimu. Unia Europejska (w szczególności Włochy), były wdzięczne Kadafiemu, że ten bez pardonu zatrzymywał na Morzu Śródziemnym niezliczoną ilość łodzi z uchodźcami z Afryki. Nagrodą była pomoc dla Libii oraz wsparcie finansowe dla Kadafiego. Nikt nigdy nie zapytał, co działo się z imigrantami.

This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link .