When thinking about the origins of the American Revolution, there are two lines of thought. The first is the Great Man theory, which stipulates that revolutionary ideas first arose among the elite, who were influenced by the Enlightenment thinkers in Europe. This was the prevailing model in the 19th century. It is now experiencing a comeback thanks to historians focusing attention on Washington, Franklin, Jefferson and Madison. The other school of thought grew out of the unrest of the 1960s. It views history as a bottom-up development, and believes that the impetus for the [American] Revolution came from unrest among tenant farmers, city dwellers and religious fundamentalists.
I want to bring these two strands together by focusing attention on one largely unheralded figure from that time: Abraham Yates, who was born in 1974 in Albany, New York. Albany lies about 250 kilometers [155 miles] north of Manhattan on the Hudson River. In the previous century, Albany, then called Beverwijck, was the second town of the Dutch colony of New Netherlands. It had been settled by the Dutch West India Company following the charting of the region by Henry Hudson, who was an Englishman, but sailed on behalf of the West India Company at that time. The English took over the colony in 1664, but the composition of the population — primarily Dutch citizens — remained largely unchanged.
Tradition
In Albany, it was something of a tradition that English men married Dutch women. Christoffel Yates, Abraham's father, was of English-Dutch descent. Abraham's mother, Catalijne, was Dutch. Albany was a very Dutch town in 1750. Stepped gables, biscuits, Delft-blue tiles. Visitors found it isolated and a bit old-fashioned.
Yates' father was a blacksmith, but Abraham, being the ninth child, was not able to follow in his footsteps. He became a shoemaker. However, he wanted to be more than just a tradesman; he wanted to get ahead. He made a good marriage to Annetje de Ridder, the daughter of a wealthy Dutch farmer.
He then took a good look at how his city was changing. He knew that the fur trade, the power base for the most influential families, was diminishing. The city was increasingly becoming a center for tradesmen and craftsmen like him: coopers, tanners, masons and tinsmiths. Yates also knew that farmers in the Hudson Valley were growing wheat that was shipped to the Caribbean to feed slaves, and that the returning ships brought rum, sugar and molasses. He decided to expand into the buying and selling of these Caribbean goods alongside his shoe-making business.
But his ambitions did not stop there. As he expanded his trade, he and other tradesmen grew impatient at the rule of the leading families, and began building connections with this new working class.
Powerful Families
In Albany, political office was held by the extremely powerful leading families, all of whom were of Dutch descent. But Abraham Yates did not take this inequality as a given. A lively resentment toward the oligarchs and the special status that came with their wealth brewed inside him. He discovered that he had a preference for what he called the "middle sort" of people. It had long been the custom for voters to follow the advice of their betters on deciding whom to support in office, but that began to change. The tradesmen’s guilds were pushing for political power, and Yates hit on the idea of utilizing this dissatisfaction and addressing voters directly.
In September 1753, he put himself forward for election as an assistant alderman in Albany's third constituency. It was the lowest position on the city council, but it was also a foothold on the body that governed the city. Contrary to the usual practice, he marketed himself directly to voters. Those in his district were tradesmen with whom Yates had carefully built relationships over many years. He was elected.
The following year he became sheriff of the district.
England was at war with the French and their Native American allies. As sheriff, Yates found that his immediate enemy was not the French, but in fact the English army that was supposed to protect American civilians. Thousands of British soldiers were quartered in Albany, tasked with taking Canada from the French. The soldiers caused chaos; homes were broken into, and many women were assaulted. Yates, who had to defend his people, complained to the Earl of Loudon, the head of the British army in North America. Loudon rebuffed him and belittled his civil authority. Yates then wrote a letter to the governor.
Public Confrontation
Shortly after, Loudon and Yates encountered each other in the street, which led to a public confrontation. Loudon said he had seen the letter Yates sent to the governor, and that it was full of lies. Yates replied that every sentence could be proven with testimonies. Loudon warned Yates against discharging a particular military prisoner from his jail. "Sir, I have already discharged him." "By whose order?" roared Loudon. "By that of the King," said Yates. Loudon then ordered the sheriff to stay daily within his sight, "And if you do not, I shall send for you with a file of soldiers with their bayonets affixed."
The sheriff replied: "My Lord, I have no time to wait upon you. I have other business to attend." Loudon, barely able to contain his fury, vowed that for Yates' insolence he would turn his household into a hospital for wounded soldiers and the local church into an artillery storehouse. "I don't know what you will do, my Lord," Yates said coldly, "but I know you have no right to do that." At that, Loudon informed him that he did indeed have the right. The Lord Chancellor of England had decreed that when the army was required to defend a place, "there the law ceased," and the army could take charge.
In reaction to Yates' insolence, one of Loudon's officers arrived at Yates's house and announced that he would be staying there henceforth. Yates told him that his house was already full of soldiers. The captain replied that if necessary, he would "lay in the same bed" with Yates and his wife.
Rights
Yates started studying law, and composed a remarkable memorandum against Loudon. This is in the 1750s — 20 years before the Revolution — and this self-taught shoemaker confronted the most powerful man in America, the head of the British Army, using Enlightenment ideas of people like John Locke. He began with a basic observation that every person has "a fixed, fundamental right born with him as to freedom of his person and property and his estate, which he cannot be deprived of." He asserted, "The King of England can neither change laws without the consent of his subjects nor change or dispense of them with imposition against their wills.”
Yates also outlined the abuses that the people of Albany had endured at the hands of British troops: "Robberies, assaults, burglaries and other most abominable crimes have been committed, some of which were committed under the guise of serving His Majesty." He detailed how "oppressive numbers" of soldiers were quartered in homes while barracks nearby stood empty. He charged that "we have been threatened by the Earl of Loudon that our houses should be burned," that the violence of soldiers had been "the means of frequent abortions,” that drunken soldiers have "kept whores in their rooms in defiance of the people," that soldiers had "stripped women naked to their waste and banished them out of the city."
In the 1770s, Yates was one of the first people to call for independence. He became the chairman of the Committee of Correspondence, one of the committees that coordinated the actions against the British. As of July 1776, the British colonies in North America were at war with the home country. With the signing of the Treaty of Paris in September 1783, the colonies won a profound victory, which would not just change their continent, but would also change the world. Abraham Yates was part of all of this. He had been a revolutionary, a radical, a man living in fear of being caught and hanged. But he became one of the victors.
Surprising Turn
In the 1780s, Yates made a turn that may seem surprising. The original form of government chosen by the victorious Americans was a confederation with a weak central government. This forms an interesting parallel with the Dutch situation two centuries earlier. In America, people thought of themselves first and foremost as Virginians or New Yorkers, not as Americans; just as in the Netherlands, people thought of themselves as Hollanders or Frisians. In both cases, it was an impediment to the war for independence.
That element of separateness continued to play a strong role after the war, which is reflected in the name that they chose for their new country: the United States of America. After the individual colonies became states, each state kept and jealously guarded its broad powers: to raise an army, to print its own currency. The national government had no president, and it had difficulty negotiating with foreign powers.
Most leaders felt that this situation had to change. There was a movement to create a constitution that would empower a new federal government that would have a degree of authority over the state governments. Abraham Yates became one of the most strident voices arguing against this federal government, which he believed would take on absolute powers. He was convinced that individual liberty was best maintained by keeping power in small states, not in one federal government. A national constitution would "dissolve all power of the several state legislators and destroy the rights and liberties of the people."
Yates presented his arguments to Washington, Jefferson, Madison and Alexander Hamilton, the great proponent of a federal system. Hamilton called him "a man whose ignorance and perverseness are only surpassed by his pertinacity and conceit. He hates all high fliers, which is an appellation he gives to men of genius.” Hamilton then revealed his own elitism when he flung another slur at Yates, calling him "a mere shoemaker."
Thousands of Pages
The Constitution did go into effect. Yates went on to become mayor of Albany in 1790, and he remained in that office until his death in 1796. He was a fascinating working-class man, determined to lift himself up, who remained true to the common man, distrustful of all power and elites.
However, he also represents something more. To what extent was his own take on independence, on revolution, on the rights of the common man a result of his Dutch heritage? We get some answers to this question from Yates himself. For Yates wrote thousands of pages: essays in newspapers, articles, political diatribes. One of the most fascinating documents is a kind of history of New York, which is partly a very early history of New Netherlands. He wrote it in 1776 or 1777, during the war, possibly to justify American independence by showing that the English never had claim to the land in the first place.
Yates wrote of "the first settlers of the state of New York" that "they were Dutchmen," and brought with them "their history, their character, their rights, liberties and their revolt." He wrote that they had come from "the seven United States," who revolted because of "the violation of the peoples' rights and liberties." He wrote of the Dutch Revolt,* and of the founding of the colony of New Netherlands by this new nation.
Legal Basis
He seems to have been trying to show his fellow revolutionaries not only that the Dutch Republic was a worthy model for their actions, but also that the Dutch nation's claim to the territory in America constituted a wholly different legal basis for the Revolution. He offers depth to our understanding of the antecedents of the American Revolution. It was not one group of Englishmen fighting another group of Englishmen. The colonials were of mixed ancestry, and their influences were more varied than we have been led to believe.
Yates was of humble beginnings and trained himself in the law, and in these new Enlightenment ideas. In addition, he used his knowledge of the Dutch language and history, connecting the Dutch spirit of individualism with its emphasis on individual rights, which came out of history, the battles against water and the formation of water boards; and from Descartes and Spinoza and the Dutch Golden Age, that animated the revolt against Spain and the Republic under Johan de Witt.
Yates used his simmering lower-class sense of injustice and his awareness of the history of the Dutch Revolt to bring a voice to the wider American debate that fueled the fires of revolution.
Yates was a small man — physically, to judge by the one painting we have of him, but also in terms of how he identified. He had no patience for elites. He had an egalitarian spirit. When he used the term "the middle sort," he didn't mean it as an insult. This too, I think, reveals his Dutch roots.
*Editor’s Note: The Dutch Revolt (1568–1648) was the successful revolt of the northern, largely Protestant Seven Provinces of the Low Countries against the rule of the Roman Catholic King Philip II of Spain, that eventually led to the formation of the independent Dutch Republic.
Een Nederlander als Amerikaanse revolutionair
Van der Leeuwlezing door Russell Shorto
OPINIEIn het denken over de oorsprong van de Amerikaanse Revolutie zijn twee stromingen te onderscheiden.
Door: Russell Shorto, historicus 7 november 2015, 02:00
Een Nederlandse 'Independence Day'
Onder de titel ‘Dus jullie willen een revolutie' hield de Amerikaanse historicus Russell Shorto vrijdag de 33ste Van der Leeuwlezing. Zijn Coreferent was de Groningse historicus Hans Renner. Lees hier de ingekorte versie van zijn lezing terug
De een is de Grote-Mannentheorie, die stelt dat revolutionaire ideeën eerst opkwamen bij een elite die werd beïnvloed door de Verlichtingsdenkers in Europa. Dit was het overheersende model in de 19de eeuw. Het beleeft nu een comeback dankzij historici die de aandacht vestigen op Washington, Franklin, Jefferson en Madison. De andere stroming kwam voort uit de onrust van de jaren 1960. Deze beziet de geschiedenis als een ontwikkeling van onderaf en meent dat de aanzet tot de Revolutie voortkwam uit de onrust onder pachtboeren, stedelingen en religieuze fundamentalisten.
Ik wil deze twee richtingen hier samen brengen door me te richten op een grotendeels onbesproken figuur uit die tijd: Abraham Yates die in 1724 werd geboren in Albany in de staat New York. Albany ligt zo'n 250 kilometer ten noorden van Manhattan aan de rivier de Hudson. In de daaraan voorafgaande eeuw was Albany, toen Beverwijck geheten, de tweede stad van de Nederlandse kolonie Nieuw-Nederland. Deze was gesticht door de West-Indische Compagnie, nadat het gebied in kaart was gebracht door Henry Hudson, weliswaar een Engelsman, maar destijds in dienst van de VOC. In 1664 bezetten de Engelsen de kolonie, maar de bevolkingssamenstelling - voornamelijk Nederlanders - bleef grotendeels ongewijzigd.
Traditie
Abraham Yates liet zien dat de Nederlandse claim op Amerika een nieuwe wettige basis vormde voor de Revolutie
Het was in Albany een soort traditie dat Engelse mannen met Nederlandse vrouwen trouwden. Christoffel Yates, de vader van Abraham, was van Engels-Nederlandse komaf. Abrahams moeder Catalijne was Nederlandse. Albany was rond 1750 een erg Nederlands stadje. Trapgevels, koekjes, Delfts-blauwe tegels. Bezoekers vonden het afgelegen en een beetje ouderwets.
De vader van Yates was smid, maar dat kon Abraham, als negende kind, niet worden. Hij werd schoenmaker. Maar hij wilde meer zijn dan een vakman: hij wilde vooruit. Hij sloot een goed huwelijk met Annetje de Ridder, de dochter van een rijke Nederlandse boer.
Toen keek hij eens goed naar hoe zijn stad veranderde. Hij wist dat de pelshandel, de machtsbasis van de invloedrijkste families, op zijn retour was. De stad werd steeds meer een centrum voor handelslieden en vaklui zoals hij: kuipers, leerlooiers, metselaars, blikslagers. Yates wist ook dat de boeren in de Hudsonvallei tarwe verbouwden dat naar het Caribisch gebied verscheept werd als voedsel voor de slaven en dat die schepen op de terugreis rum, suiker en stroop meebrachten. Hij besloot om naast zijn schoenmakerij handel te gaan drijven in deze Caribische goederen.
Maar zijn ambities reikten verder. Terwijl hij zijn handel uitbreidde, en zijn geduld en dat van andere kooplieden met de dominantie van de belangrijke families opraakte, bouwde hij ook aan zijn relaties binnen deze nieuw opkomende werkende klasse.
Machtige families
'Op wiens gezag?' brieste Loudon. 'Op dat van de koning', zei Yates
In Albany werden de politieke ambten bekleed door de machtige vooraanstaande families, allemaal van Nederlandse oorsprong. Maar voor Abraham Yates was die ongelijkheid niet vanzelfsprekend. In hem broeide een stevige afkeer van de speciale status die de oligarchen aan hun rijkdom ontleenden. Hij merkte dat hij een voorkeur had voor wat hij de 'middensoort' mensen noemde. Het was lang gewoonte geweest dat de kiezers zich door de raad van hun meerderen lieten leiden als er op ambtsdragers gestemd moest worden, maar dat begon te veranderen. De gilden van ambachtslieden streefden ook naar politieke macht en Yates kwam op het idee van die onvrede gebruik te maken en de kiezers rechtstreeks aan te spreken.
In september 1753 stelde hij zich verkiesbaar als assistent-wethouder in het derde kiesdistrict van Albany. Het was de laagste positie in het gemeentelijk apparaat, maar ook een voet tussen de deur bij het stadsbestuur. Geheel in strijd met de gewoonte richtte hij zich in zijn campagne rechtstreeks tot de kiezers. In zijn district waren dat ambachtslieden met wie Yates jarenlang zorgvuldig relaties had opgebouwd. Hij werd gekozen.
Het jaar daarop werd hij sheriff van het district. Engeland was in oorlog met de Fransen en hun Indiaanse bondgenoten en als sheriff leverde Yates strijd, niet met de Franse vijand, maar met het Engelse leger, dat de Amerikanen eigenlijk moest beschermen. Er werden in Albany duizenden Britse soldaten gelegerd die Canada op de Fransen moesten veroveren en die soldaten maakten er een zooitje van: ze pleegden inbraken en vielen vrouwen lastig. Yates, die zijn bevolking moest verdedigen, beklaagde zich bij de graaf van Loudon, bevelhebber van het Britse leger in Noord-Amerika. Loudon poeierde hem af en deed minachtend over zijn burgerlijk gezag. Daarop schreef Yates een brief aan de gouverneur.
Openlijke botsing
Kort daarna kwamen Loudon en Yates elkaar op straat tegen, wat tot een openlijke botsing leidde. Loudon zei dat hij de brief van Yates aan de gouverneur had gezien en dat die vol stond met leugens. Yates antwoordde dat elke zin kon worden onderbouwd met getuigenissen. Loudon waarschuwde Yates ook dat hij een bepaalde militaire gevangene niet mocht vrijlaten. 'Sir, die heb ik al vrijgelaten.' 'Op wiens gezag?' brieste Loudon. 'Op dat van de koning', zei Yates. Vervolgens beval Loudon de sheriff zich dagelijks bij hem te melden en 'als u dat niet doet, laat ik u ophalen door soldaten met de bajonet op de musket'.
De sheriff antwoordde: 'My Lord, ik heb geen tijd om u van dienst te zijn. Ik moet mij met andere zaken bezighouden.' Loudon kon zich amper inhouden en zwoer dat hij de brutaliteit van Yates zou afstraffen door diens huis te vorderen als hospitaal voor gewonde soldaten en de plaatselijke kerk tot wapendepot te bestemmen. 'Ik weet niet wat u zult doen, My Lord', zei Yates koeltjes, 'maar ik weet wel dat u daartoe niet het recht hebt.' Waarop Loudon hem meedeelde dat hij dat recht wel degelijk had: dat de voorzitter van het Hogerhuis in Engeland had verordonneerd dat wanneer het leger een plaats moest verdedigen 'daar de wet werd opgeschort' en het leger er de dienst uitmaakte.
In reactie op de brutaliteit van Yates meldde een van Loudons officieren zich bij zijn huis en kondigde aan dat hij daar voortaan zou verblijven. Yates zei dat het huis al vol zat met soldaten. De kapitein antwoordde dat hij desnoods 'in hetzelfde bed' zou gaan liggen als Yates en diens vrouw.
Rechten
In de jaren 1770 was Yates een van de eersten die opriepen tot onafhankelijkheid
Yates gaat rechten studeren en schrijft een opmerkelijk memorandum tegen Loudon. Het zijn de jaren 1750, twintig jaar vóór de Revolutie, en deze schoenmaker, een autodidact, neemt het op tegen de machtigste man in Amerika en bevelhebber van het Britse leger, zich beroepend op de Verlichtingsideeën van John Locke over de rechten van een volk. Hij begint zijn betoog met de opmerking dat iedere persoon 'een vast, bij geboorte meegegeven fundamenteel recht heeft op vrijheid van zijn persoon en op het bezit van eigendom, een recht dat hem niet kan worden ontnomen'. Voorts stelt hij vast dat 'de koning van Engeland geen wetten kan wijzigen zonder instemming van zijn onderdanen' en ook niet tegen hun wil wetten kan wijzigen of buiten werking stellen.
Ook schetst Yates de wandaden van de Britse soldaten tegen de burgers van Albany: 'berovingen, aanrandingen, inbraken en andere afschuwelijke misdrijven zijn er gepleegd, waarvan sommige onder het mom van het dienen van Zijne Majesteit'. Hij meldt dat 'hinderlijke aantallen' soldaten bij mensen thuis waren ingekwartierd terwijl een nabijgelegen kazerne leeg stond. Hij stelt dat 'wij door graaf Loudon bedreigd zijn met het platbranden van onze huizen', dat geweld van de soldaten 'de oorzaak van menige miskraam' was geweest, dat dronken soldaten 'hoeren meenamen naar hun kamer, met minachting voor de bewoners', dat soldaten 'vrouwen van hun bovenkleding hadden ontdaan en de stad uit hadden gejaagd '.
In de jaren 1770 was Yates een van de eersten die opriepen tot onafhankelijkheid. Hij werd voorzitter van het Committee of Correspondence, een van de comités die de acties tegen de Britten coördineerden. Vanaf juli 1776 waren de Britse koloniën in Noord-Amerika in oorlog met het thuisland. Met het Verdrag van Parijs van september 1783 behaalden ze een klinkende overwinning, die niet alleen hun continent, maar ook de wereld zou veranderen. Abraham Yates maakte er deel van uit. Hij was een revolutionair geweest, een radicaal, een man die vaak moest vrezen voor de strop. Maar hij werd een van de overwinnaars.
Verrassende draai
In de jaren 1780 maakt Yates een schijnbaar verrassende draai. De bestuursvorm waarvoor de zegevierende Amerikanen hadden gekozen, was een confederatie met een zwakke centrale overheid. Dat vormt een interessante parallel met Nederland twee eeuwen daarvoor. In Amerika zagen mensen zichzelf allereerst als inwoner van Virginia of New York, niet als Amerikaan; net zoals mensen hier zichzelf zagen als Hollanders of Friezen. In beide gevallen belemmerde dit het voeren van de oorlog voor onafhankelijkheid.
Dat aspect speelde na de oorlog nog steeds een grote rol, wat tot uitdrukking kwam in de naam die voor het nieuwe land werd gekozen: de Verenigde Staten van Amerika. Nadat de afzonderlijke koloniën staten waren geworden, behield ze ieder ruime bevoegdheden waarover angstvallig werd gewaakt: het oprichten van een leger, het drukken van geld. De nationale overheid, die geen president had, kon slechts moeizaam met buitenlandse mogendheden onderhandelen.
De meeste leiders vonden dat daarin verandering moest komen. Er was een beweging die naar een grondwet streefde die de federale overheid meer macht zou geven en een zeker gezag over de afzonderlijke staten. Abraham Yates werd een van de scherpste tegenstanders van zo'n federale overheid die, volgens hem, absolute macht zou krijgen. Hij was ervan overtuigd dat de individuele vrijheid het best gewaarborgd was als de macht bij kleine staten zou blijven en niet bij een federale overheid. Een nationale grondwet 'zal erop uitdraaien dat alle macht van de wetgevende organen van de afzonderlijke staten wordt uitgehold en dat de rechten en vrijheden van het volk verloren gaan'.
Yates legde zijn argumenten voor aan Washington, Jefferson, Madison en Alexander Hamilton, de grote voorstander van een federaal systeem. Hamilton noemde hem 'een man wiens onwetendheid en eigenzinnigheid slechts worden overtroffen door zijn halsstarrigheid en laatdunkendheid. Hij heeft een hekel aan alle hoogvliegers, zijn benaming voor geniale mannen'. Waarna Hamilton zich wel heel elitair toonde door er aan toe te voegen dat Yates 'maar een schoenmaker' was.
Abraham Yates was ervan overtuigd dat de individuele vrijheid het best gewaarborgd was als de macht bij kleine staten zou blijven
Duizenden pagina's
Uiteraard werd de grondwet ingevoerd. Yates werd in 1790 burgemeester van Albany en bleef dat tot zijn dood in 1796. Hij was een fascinerende man uit de werkende klasse die vastbesloten was op eigen kracht hogerop te komen, die trouw bleef aan de gewone man en wantrouwig stond tegenover de elites.
Toch stond hij ook voor iets meer. In welke mate was zijn eigen kijk op onafhankelijkheid, op revolutie, op de rechten van de gewone man het resultaat van zijn Nederlandse achtergrond? Een deel van het antwoord heeft hij zelf gegeven. Want Yates schreef. Duizenden pagina's: essays in kranten, artikelen, politieke schotschriften. Een van de boeiendste documenten is een soort geschiedenis van de staat New York, die deels een zeer vroege geschiedschrijving van Nieuw-Nederland is. Hij schreef die in 1776 of 1777, midden in de oorlog, wellicht om de Amerikaanse onafhankelijkheid te rechtvaardigen door aan te tonen dat de Engelsen eigenlijk nooit enige aanspraak hadden gehad op het land.
Yates schreef over 'de eerste kolonisten van de staat New York' dat 'het Nederlanders waren' die 'hun geschiedenis, hun aard, rechten, vrijheden, hun opstandigheid' hadden meegebracht. Hij schreef dat ze uit 'de zeven Verenigde Staten' kwamen, die in opstand kwamen vanwege de 'schending van de rechten en vrijheden van het volk'. Hij schreef over de opstand in Nederland en over de stichting van de kolonie Nieuw-Nederland door deze nieuwe natie.
Wettige basis
Het was niet de ene groep Engelsen die tegen een andere groep Engelsen vocht
Het lijkt erop alsof hij met dit geschrift aan zijn revolutionaire medestanders heeft willen aantonen dat de Nederlandse Republiek niet alleen een goed voorbeeld voor hun acties was maar dat de claim van de Nederlandse natie op het gebied in Amerika een geheel nieuwe wettige basis vormde voor de Revolutie. Hij biedt ons een verdieping van ons begrip van wat er aan de Amerikaanse Revolutie voorafging. Het was niet de ene groep Engelsen die tegen een andere groep Engelsen vocht. De kolonisten waren van gemengde komaf en dat had een invloed die ook gevarieerder was dan ons altijd is voorgehouden.
Yates was zeer bescheiden begonnen en maakte zich het recht en de nieuwe Verlichtingsideeën eigen. Daarbij gebruikte hij zijn kennis van de Nederlandse taal en geschiedenis, en verbond die met de Nederlandse geest van individualiteit met zijn nadruk op individuele rechten, die voortkwam uit de geschiedenis, de strijd tegen het water, de vorming van waterschappen; en uit Descartes en Spinoza en de Gouden Eeuw, wat weer de bezieling bracht voor de opstand tegen Spanje en de Republiek onder Johan de Witt.
Yates gebruikte het gevoel voor onrechtvaardigheid dat altijd in hem opborrelde als man van de lagere klasse en zijn kennis van de geschiedenis van de Nederlandse Opstand om in het Amerikaanse debat een stem te laten horen die het vuur van de revolutie aanwakkerde.
Yates was een kleine man: fysiek, afgaand op het ene schilderij dat we van hem hebben, maar ook in hoe hij zichzelf zag. Hij had het niet op elites. Hij had een egalitaire geest. Als hij de term 'middensoort' gebruikte, was dat geen belediging. En ook dat, vermoed ik, verraadt zijn Nederlandse wortels.
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.