I was not that surprised when I first heard an American Hillary Clinton supporter saying she will move to Canada if Donald Trump is elected. She admired Canada's universal health insurance system, while she considered U.S. foreign policy to be extremely aggressive. Besides, I had previously heard Canadians joke that they are the ones who will be needing a wall on their borders to control the flow of American immigrants that would be triggered in the case of the election of the Republican candidate as president of the United States.
But I was rather surprised when two Trump supporters also stated they will be moving to Canada if Hillary Clinton is elected. The fact that another country appears as a solution to both sides shows, of course, the extent of the mistrust that exists between them. But the fact that Canada is accepted by the voters of both battling sides also highlights its "friendly neighbor" image, less accomplished perhaps, but for that same reason also beloved; a kind of alter ego for the Americans, or what they could have been were they not the most powerful country in the world.
Firstly, they would be slower. When disembarking a Canadian aircraft, you can expect it to take twice the time compared to an American aircraft. In Canada, one can take his time, without the 'psychological pressure' of those who are rushing. Things move more slowly compared to the Americans; from service in restaurants to highway speed limits to the job market. Work competition is tamer, work schedules more reasonable and the work pace more relaxed. In the context of a country trying to not leave anyone behind, slower speeds may be an expected consequence; any loss in productivity is considered a small price to pay for social cohesion.
Secondly, they would be more polite. Canadians seem to be taking part in a constant competition about manners. No matter how polite you are, there will always be one who is more polite than you. You opened the door for me? I will open the next one for you. You said a good word? I will return the gesture and then some. And, naturally, good manners are never misunderstood; the worst case scenario is some New Yorker making fun of their excessive politeness. But it seems that even Americans can overlook those "shortcomings," since both countries share common interests: their love for beer and the relaxed sense of dress, the common baseball, basketball and hockey championships, as well as the same pop stars – an impressive proportion of whom are Canadian.
Of course both share important differences in their national and foreign policies, as well as a different recipe for shaping their national consciousness. The country that came up with the idea of the U.N. Blue Helmets uses its military mainly for peace missions, and the discussion in Canada today is about whether it should be limited to keeping the peace or whether it can also play a part in "creating" it. Internally, having solved most problems, the political discussion revolves around details and symbolism, while even controversial issues are discussed without any outbursts. As for the integration of immigrants, Canada's approach does not aim for an Americanized uniformity, but rather a multicultural society. The candidate for the leadership of the Conservative Party, who recently suggested checking immigrants for "anti-Canadian" values, has caused reactions even within his own party.
The "good guys" of the North might be considered very polite, even boring, but they constitute a solution for a greater number of Americans than one would expect; something which means that apart from their individual disagreements, they can all recognize a successful model when they see one ...and even that there may be hope of going beyond the divisive climate of these U.S. elections.
Οπαδοί Κλίντον - Τραμπ που ψηφίζουν... Καναδά
Δεν μου έκανε τόση εντύπωση όταν πρωτάκουσα μία Αμερικανίδα οπαδό της Χίλαρι Κλίντον να λέει ότι θα μετακομίσει στον Καναδά σε περίπτωση που εκλεγεί ο Ντόναλντ Τραμπ. Θαύμαζε το οικουμενικό σύστημα ασφάλισης του καναδικού κράτους, ενώ θεωρούσε υπερβολικά επιθετική την εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ. Είχα άλλωστε ήδη ακούσει Καναδούς να αστειεύονται ότι εκείνοι είναι που θα χρειαστούν τοίχο στα σύνορά τους για να ελέγξουν το... μεταναστευτικό ρεύμα Αμερικανών που θα προκαλούσε μία εκλογή του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών στην προεδρία των ΗΠΑ.
Οταν όμως δύο οπαδοί του Τραμπ, επίσης, δήλωσαν ότι θα μετακομίσουν στον Καναδά αν εκλεγεί η Χίλαρι Κλίντον, είναι αλήθεια ότι ξαφνιάστηκα. Το ότι μία τρίτη χώρα φαντάζει ως λύση και για τις δύο πλευρές προδίδει, βέβαια, το μέγεθος της μεταξύ τους δυσπιστίας. Αλλά το ότι ο Καναδάς είναι αποδεκτός από ψηφοφόρους και των δύο μονομάχων αναδεικνύει, επίσης, την εικόνα του ως φιλικού γείτονα, ίσως λιγότερο «φτασμένου» αλλά γι’ αυτό και αγαπητού: Ενα είδος alter ego των Αμερικανών, ή τι θα μπορούσαν να είναι αν δεν ήταν η ισχυρότερη χώρα του κόσμου.
Κατ’ αρχάς, θα ήταν πιο αργοί. Αποβιβαζόμενος από ένα αεροσκάφος καναδικής εταιρείας, μπορείς να υπολογίζεις ότι θα κάνεις διπλάσιο χρόνο από εκείνον μιας αμερικανικής. Στον Καναδά, μπορεί κανείς να πάρει τον χρόνο του χωρίς την «ψυχολογική πίεση» των βιαστικών. Οι ρυθμοί είναι πιο αργοί από τους Αμερικανικούς, από το σέρβις στα εστιατόρια και τα όρια ταχύτητας στους δρόμους μέχρι την αγορά εργασίας. Ο επαγγελματικός ανταγωνισμός είναι ήπιος, τα ωράρια λογικά και ο ρυθμός της εργασίας πιο χαλαρός. Στο πλαίσιο ενός κράτους που προσπαθεί να μην αφήνει κανέναν πίσω, η χαμηλότερη ταχύτητα είναι ίσως μια αναμενόμενη συνέπεια – η όποια απώλεια σε παραγωγικότητα θεωρείται μικρό κόστος προκειμένου να επιτύχει κανείς κοινωνική συνοχή.
Δεύτερον, θα ήταν πιο ευγενικοί. Οι Καναδοί μοιάζουν σαν να συμμετέχουν σε έναν διαρκή διαγωνισμό καλών τρόπων. Οσο ευγενικός και να είσαι, κάποιος θα σε ξεπεράσει. Μου άνοιξες την πόρτα; Θα σου ανοίξω την επόμενη. Μου είπες μία καλή κουβέντα; Θα ανταποδώσω και με το παραπάνω. Και βέβαια, ποτέ δεν παρεξηγούνται οι καλοί τους τρόποι – το πολύ πολύ κάποιος νευρικός Νεοϋορκέζος να τους κοροϊδέψει για υπερβολική ευγένεια. Αλλά φαίνεται ότι ακόμη και οι Αμερικανοί μπορούν να παραβλέψουν αυτά τα «ελαττώματα», καθώς οι δύο λαοί μοιράζονται κοινά ενδιαφέροντα: Την αγάπη τους για την μπίρα και τον χαλαρό ενδυματολογικό κώδικα, τα ενιαία πρωταθλήματα μπέιζμπολ, μπάσκετ και χόκεϊ, καθώς και τους ίδιους ποπ σταρ – ένα αναλογικά εντυπωσιακό ποσοστό των οποίων είναι Καναδοί.
Βεβαίως, οι δύο χώρες έχουν σημαντικές διαφορές εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής, καθώς και διαφορετική συνταγή για τη διαμόρφωση της εθνικής τους συνείδησης. Η χώρα που εμπνεύστηκε τους κυανόκρανους του ΟΗΕ χρησιμοποιεί τον στρατό της κυρίως για ειρηνευτικές αποστολές, και η συζήτηση αυτών των ημερών στον Καναδά είναι αν πρέπει να περιορίζεται στη διατήρηση της ειρήνης ή μπορεί να έχει επίσης ρόλο στη «δημιουργία» της. Στο εσωτερικό, έχοντας λύσει τα περισσότερα προβλήματα, η πολιτική συζήτηση γίνεται για λεπτομέρειες και συμβολισμούς, ενώ ακόμη και αμφιλεγόμενα ζητήματα συζητούνται χωρίς εξάρσεις. Οσο για την ενσωμάτωση των μεταναστών, η προσέγγιση του Καναδά δεν είναι η αμερικανοποιημένη ομοιογένεια αλλά ο στόχος της πολυ-πολιτισμικής κοινωνίας. Η υποψήφια για την προεδρία του Συντηρητικού Κόμματος, που πρόσφατα πρότεινε έλεγχο των μεταναστών για «αντικαναδικές» αξίες, έχει προκαλέσει αντιδράσεις ακόμη και στο εσωτερικό του κόμματός της.
Τα «καλά παιδιά» του Βορρά μπορεί να θεωρούνται πολύ ευγενικά, ακόμη και βαρετά, αλλά για περισσότερους Αμερικανούς από ό,τι θα φανταζόταν κανείς αποτελούν μια κάποια λύση – κάτι που σημαίνει ότι παρά τις επιμέρους διαφωνίες τους, όλοι αναγνωρίζουν ένα επιτυχημένο μοντέλο όταν το δουν... ίσως ακόμη και ότι υπάρχει ελπίδα υπέρβασης του διχαστικού κλίματος αυτών των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ.
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.