Natuurlijk hadden veel Berniesupporters tijdens Obama’s presidentschap gezegd dat Liz, zoals ze Elizabeth Warren liefkozend noemden, de enige échte progressieve voorvechter van Amerika was. Natuurlijk hadden ze Liz dan ook gesmeekt om zich in 2016 kandidaat te stellen tegen Hillary Clinton. En toen dat niet gebeurde, hadden ze, elke keer dat ze van seksisme richting Clinton werden beschuldigd, gezegd: ‘Ik zou zeker wel op een vrouw stemmen, maar Clinton is gewoon een Republikein en ik vertrouw haar niet. Och, als Liz toch had mee gedaan…’ En toen Liz zich in 2017 woedend verzette tegen de benoeming van bewezen racist Jeff Sessions als Minister van Justitie, en zich daarbij niet de mond liet snoeren door de berisping ‘Nevertheless, she persisted’, hadden ze die zin geadopteerd als feministische strijdkreet.
Het was dus niet zo verwonderlijk dat Elizabeth ‘Liz’ Warren, immer vooropgaand in de strijd tegen de erosie van democratie en rechtstaat, tegen de obscene ongelijkheid en de macht van het grote geld, tegen het systematische racisme en de vernietiging van de planeet, besloot een gooi te doen naar het presidentschap. En het was ook niet zo gek om te denken dat ze daarbij kon rekenen op de gepassioneerde steun van al die linkse strijders, die haar jarenlang op het schild hadden gehesen.
Het enige dat Liz was vergeten, en het belang daarvan kon absoluut niet worden onderschat, was dat ze een vrouw was. Want toen ze zich eenmaal kandideerde en maar bleef stijgen in de peilingen, heette Liz opeens geen Liz meer, maar ijskoud; Warren. ‘I don’t trust her’, klonk het nu luidkeels, meerstemmig op sociale media. Warren was een ‘snake’, een leugenaar, een nep-progressief. Ze had Bernie besmeurd en wie aan Bernie kwam, was sowieso de zoveelste, principeloze corporate-Democraat.
Dat dit een nog al absurde, grove beschuldiging was, tegen een vrouw die door Wall Street wordt gezien als een groot, rood gevaar, deed er niet toe. Opeens vonden ze het onverteerbaar dat Warren tot 1996 nog als Republikein geregistreerd stond, want iedereen die gedurende zijn leven tot nieuwe inzichten komt, verdient het blijkbaar om voor eeuwig te worden veroordeeld op basis van vroegere overtuigingen. En wie het maar durfde om die bloeddorstige back-stabbers op hun seksisme te wijzen, werd getrakteerd op de vermoorde onschuld: ‘Ik zou zeker wel op een vrouw stemmen, maar Warren is gewoon een Republikein en ik vertrouw haar niet.’
Het zorgvuldig uitwissen van Warren was al bijna voltooid. Na teleurstellende resultaten in Iowa in New Hampshire, overigens door haar eigen schuld, verkeerde haar kandidatuur in zwaar weer. De media negeerden haar, de progressieve kiezer was goeddeels weggelopen. En toen kwam het debat van woensdagavond, waarin ze miljardair Michael Bloomberg alle hoeken van de kamer liet zien en bewees hoe triest het is dat ze door zovelen al is afgeschreven.
Ik vroeg een vriend in Amerika, die ondubbelzinnig achter Bernie staat, hoe dit toch kon: die weerzin tegen Warren. Hij antwoordde dat we de Twitterhaters niet groter moeten maken dan ze zijn, maar dat er los daarvan een gevoel bestaat dat Warren uiteindelijk voor grote veranderingen terugdeinst. Oorzaak zou het wezenlijke verschil zijn tussen haar en Sanders: Warren zegt dat het systeem deugt, maar dat er een kink in de kabel is gekomen. Sanders zegt: het systeem is het probleem.
Dat zo’n verschil leidt tot een fundamentele keuze voor linkse kiezers lijkt me niet meer dan terecht. Maar het rechtvaardigt niet wat zich nog steeds in alle openheid afspeelt: Warren is bovenal het slachtoffer van onversneden vrouwenhaat.
Leave a Reply
You must be logged in to post a comment.