Less than 1 min.Read

How It Is Done in America

August 14, 2015

Published in Gazeta Wyborcza
(Poland) on 4 August 2015
by Katarzyna Kolenda-Zaleska (link to original link to original)

Translated from by Bartosz Kunatowski. Edited by Eva Langman.

Any minute, we will have a former presidents' club in Poland. Not quite institutionalized, but it will actually exist. Also any minute, we will have a new president who is politically different from all of the former ones.

The measure of greatness for both the former and future head of the country will be the capacity for mutual cooperation and getting rid of personal prejudices, their party's excess baggage and interim politics. After all — however turgid that may sound — it is for Poland's good. Right, gentlemen?

Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski, and Bronislaw Komorowski like and respect each other, back each other up and see a lot of things the same way, but it was not always so in the past. Former presidents managed to rise above their own history, animosities and obsessions to begin cooperating.

I dream of a picture such as this: the [Polish] Presidential Palace, a few days after Andrew Duda's appointment. In the hall with the chandelier stand Wałęsa, Kwaśniewski, Komorowski and Duda. They are posing in front of the cameras, then they head for a shared lunch to discuss the details of their cooperation. Not making use of the former presidents' potential would be completely irrational, as they all have contacts in the world and an authority that took years to attain.

If someone finds it unreal, let him take a look at how it is done in America. A moment after his appointment, the new President Barack Obama invited all of the former presidents to the White House. Jimmy Carter, who said that George W. Bush's presidency was the worst in the history of America, stood smiling in his presence. And next to them were Bill Clinton and George H.W. Bush, whom Clinton defeated in elections after one of the most brutal campaigns — which included, for instance, Bush saying that his dog Millie knew more about foreign politics than Clinton. Now they are almost like father and son.

During this meeting, the elder Bush stated that it does not matter whether one is a Democrat or a Republican because what matters the most is the concern for the country's good. Putting the case this way takes the presidents out of the party's laces. Only a former president can understand how heavy the weight of responsibility is that the head of the country has to carry on his shoulders.

Obama asked former presidents for assistance and he got it. He could always count on their help. He sent them to places where his own administration could not attain success. He used their knowledge, contacts and authority, and it did not hurt him. That is how the trust of citizens toward the country is built. Leadership can get passed from hand to hand, but the foundation of democracy is everlasting.

Andrew Duda assured us in the campaign that he wants to be the president of all Poles. The signals he sends up to this day show that he would prefer to be the president of PiS (the Law and Justice Party of Poland). But it could entirely be a lack of experience he is showing in threading the difficult issues.

If Andrew Duda would invite former presidents to the Presidential Palace, then he could prove that he is a truly independent president. The fact that Lech Wałęsa and Bronislaw Komorowski are hated in PiS would not matter, because the national interest is more important and demands cooperation. The problem is that Duda must already start thinking about his re-election in five years.

Maybe at this moment it would be worth it for him to recall how President Lech Kaczyński strived to get former President Aleksander Kwaśniewski named to the position of secretary general of the United Nations General Assembly. And he should also take a look at the cover of the latest Time magazine, with Bill Clinton posing together with George W. Bush.

Już za chwilę będziemy mieli w Polsce klub byłych prezydentów. Jeszcze nie zinstytucjonalizowany, ale faktycznie istniejący. I za chwilę będziemy mieli nowego prezydenta, któremu z żadnym z tych byłych nie jest politycznie po drodze.
Miarą wielkości zarówno byłych, jak i przyszłej głowy państwa będzie umiejętność wzajemnej współpracy, pozbycie się osobistych uprzedzeń, partyjnego nadbagażu i doraźnej polityki. W końcu - jakkolwiek górnolotnie by to zabrzmiało - chodzi o dobro Polski. Prawda, Panowie?

Lech Wałęsa, Aleksander Kwaśniewski i Bronisław Komorowski lubią się, szanują, popierają wzajemnie i o wielu sprawach myślą podobnie. A przecież różnie bywało w przeszłości. Byli prezydenci potrafili po latach wznieść się ponad własną historię, urazy i obsesje i zacząć współpracować.

Marzy mi się taki oto obrazek. Pałac Prezydencki. Kilka dni po zaprzysiężeniu Andrzeja Dudy. W sali z żyrandolem stoją Wałęsa, Kwaśniewski, Komorowski i Duda. Pozują przed kamerami, potem idą na wspólny lunch ustalać szczegóły współpracy. Niewykorzystanie potencjału byłych prezydentów jest kompletnie nieracjonalne, bo wszyscy mają kontakty na świecie i autorytet zdobywany latami.

Jeśli ktoś myśli, że to nierealne, niech zerknie na to, jak to się robi w Ameryce. Zaraz po zaprzysiężeniu Baracka Obamy nowy prezydent zaprosił do Białego Domu wszystkich byłych prezydentów. Jimmy Carter, ten, który mówił, że prezydentura George'a W. Busha była najgorszą w historii Ameryki, stał uśmiechnięty w jego towarzystwie. A obok Bill Clinton i George Bush senior, którego Clinton pokonał w wyborach po jednej z najbardziej brutalnych kampanii: Bush mówił np., że jego pies Millie wie więcej o polityce zagranicznej niż Clinton. Teraz są niemal jak ojciec i syn. Na tym spotkaniu Bush senior powiedział, że nieważne, czy jest się demokratą, czy republikaninem, bo najważniejsza jest troska o dobro państwa. Takie postawienie sprawy wyjmuje prezydentów z partyjnego gorsetu. Tylko były prezydent może zrozumieć, jak wielki ciężar odpowiedzialności dźwiga na sobie głowa państwa.

Obama poprosił byłych prezydentów o wsparcie i otrzymał je. Zawsze mógł liczyć na pomoc. Wysyłał ich tam, gdzie jego administracja nie mogła już nic wskórać. Wykorzystywał ich wiedzę, kontakty, autorytet. Korona mu z głowy nie spadła. W ten sposób buduje się zaufanie obywateli do państwa. Władza może przechodzić z rak do rąk, ale fundament demokracji jest trwały.

Andrzej Duda zapewniał w kampanii, że chce być prezydentem wszystkich Polaków. Sygnały, które do dziś wysyła, świadczą raczej o tym, że najbardziej chce być prezydentem Polski PiS. Ale być może to tylko brak doświadczenia w poruszaniu się w trudnej materii.

Zapraszając do Pałacu Prezydenckiego byłych prezydentów, Andrzej Duda pokazałby, że jest prawdziwie niezależnym prezydentem. Fakt, że Lech Wałęsa i Bronisław Komorowski są w PiS znienawidzeni, nie miałby znaczenia, bo ważniejsza jest racja stanu, a ta domaga się współpracy. Problem w tym, że Duda już musi myśleć o reelekcji za pięć lat.

A może warto, by w tym momencie przypomniał sobie, jak to prezydent Lech Kaczyński zabiegał o stanowisko sekretarza generalnego ONZ dla byłego prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego. I jeszcze niech zerknie do najnowszego numeru "Time'a". Na okładce - Bill Clinton i George W. Bush.

This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link .