Europe has to give up its feudal status towards the U.S., acknowledge that Afghanistan is a lost cause and exchange NATO for a Euro-Asian security union.
Europe must take advantage of the election of Barack Obama to no longer let its place in the world depend on decisions in Washington, D.C. Emancipation of Europe is badly needed. The urgent cases that the American president probably wants to tackle, are now not under control.
If Europe passes by on new chances, it will almost certainly get drawn into global developments that serve no one, except weapon producers. Aside from a small group of addicted atlantics, Europeans to the west of the Polish and Czech border do not share American enemy fantasies.
In the past years, Americans have shown little sense of reality in determining their self interest. America has a great need of artificial enemies. To be able to be elected, Obama had no chance but to present himself as a potentially powerful commander in chief and that implied that he had to go along in the generally accepted vision that the U.S. is under attack from many sides and needs to wage a pretended war against terrorism. This last thing is, without an enemy that can surrender, immediately a farce and a fatal lie that has enabled abuse of power by the Bush government.
The political exploitation of fear by the Bush government has brought us Europeans uncertainties, tensions and unnecessary wars in Iraq and Afghanistan, in which torture and violation of various international treaties is seen as collateral. Europeans who had never expected this from their strongest ally from the Cold War, therefore felt a great sense of relief with the election of Obama. But that sense of relief comes too early. It is still a guess what Obama really thinks of the supposedly enemy world, even though his apparent particular intelligence and common sense give hope.
But even when he understands that for example continuing to fight against the Taliban can only lead to more and bigger misery; that a radical end to further provocation and alienation of Russia is needed, and the promotion of a neo-cold-war atmosphere; that Chavez of Venezuela is not a dictator and does not have to be an enemy; that Pakistan needs to be dealt with with great caution; that colossal size, an enormous competition potential and 'undemocratic' governing are no reasons to see China already as an inevitable future enemy; that the policy of Israel in the Gaza strip is unendurable; that the large-scale loss of American influence in the world is in the first place the result of abolishing diplomacy by Washington for eight years.
Even if he understands all these things well, and wants to correct as much as possible, even then he faces much more than Republican opponents: an own politically corrupt party, an own country that is doing horribly bad by eight years of mismanagement, and a primarily dumb media world that he will need to convince.
What Obama nor anyone else controls, is the unpleasant fact that the U.S. seems to be unable to live without enemies out of psychological and institutional reasons. To start with the second: something exists that was christened by president Eisenhower in his parting speech as military-industrial complex. The alarming images that he summoned in his warning have become reality into the details, especially in the last eight years. It has nothing to do with truculent officers, as some think, but with a Keynesian engine under the American economy. A large number of Congress members is for their reelection dependent of the defense industry in their districts. It would take a political genius with the power of Hercules to use military expenditures for roads, bridges and other infrastructure, with a comparable electoral benefit for Congress members as a result.
The psychological reason is more difficult to grasp and is still not sufficiently valued by the European economic elite. The American nation is almost addicted to continuous proof that it has a superior status and operates in the world as a positive, salvation-bringing, moral power. In their widespread national imagination, Americans assume that their country is essential for the order in the world. In the strategic bed of the Cold War, Europeans have lost the urge to dismiss such ideas. In order to keep in believing in moral superiority, many American congratulate themselves regularly. Proof of this was visible in the election of a non-white president that was followed by the much-heard triumphant yell: only in America! That Americans also discredit themselves often, is the other side of this narcissism.
The first and especially the second World War were wonderful opportunities to confirm the world image of good and evil. And the Cold War seemed to be made for it. The end of it brought besides joy also trauma for America, because with it disappeared the main calibration point of political bonafides on every level of public activity. Without bad guys there are no good guys, at least none that can continuously prove themselves as such. The necessity of enemies for own moral use dates back to before the current president George W. Bush. But he knew how to hit the sensitive American nerves when he painted the world as a battlefield between good and evil after the attacks on Sept. 11. And he could be reelected via a campaign that was completely based on the fear for the dangers from the corner of evil. Currently, there is much talk about drawing a line under the America of the last eight years, but many American commentaries point to the fact that the illusions from that period, together with the neoconservative agenda, are being held high by the so-called liberal hawks. These are the left-liberal hawks, that have settled into American nationalism.
The European willingness to help Obama with his heavy task, is very much present. In the end, Europeans help themselves with it. After Jan. 21, requests can be expected from the Obama government. Thomas Friedman, columnist for The New York Times, who is considered in politically educated Washington more as an exemplary weather vane than as a sensible analyst, gives an idea of what could be the content and tone of these requests. In a recent column, he challenged Europe and countries in Asia: you applaud our choice for Obama, but when will you start doing something for us? He meant more troops for Afghanistan and more severe sanctions against Tehran.
Secretary of State Maxime Verhagen (Center Democrats, CDA) thought it wise to already show his willingness to keep on fighting alongside America in Afghanistan. With that he does not do Obama, Europe or Afghanistan a favor. Obama's election promise to act more forcefully against the Taliban was necessary to win in a nation that was being lied to for many years with the message these isolated living tribes are a real threat to America. Obama's plans for Afghanistan are already seen as one of his weaker spots. William Pfaff, an infallible political indicator, concludes that Afghanistan, together with indecisiveness on withdrawal from Iraq can be the downfall of his presidency. Both the American voters as the majority of the people and the government of Iraq want America to withdraw.
When Obama is able to end the empty fantasy of the war against terrorism and can make his country feel relatively comfortable as the still largest industrial power in a world without plausible enemies, then he will take a large step back to the relatively stable and peace-loving world order that had arisen at the end of the twentieth century, mainly thanks to America. A European Union, or part of it, that tells the world that it backs again the Charter of the UN and the hence attained international law, would really benefit the position of the idealistic Obama.
But the EU can do more. Especially point resolutely to Afghanistan as a lost cause. Even though we are talking about the future here, we have to consider it a political fact of which the validity rests on experience, historical knowledge and logical analysis of experts. Part of the more worrisome recent developments is the urge of distinguished American circles to enforce the feeling of being under attack with new Cold War fantasies. The relation between America and Russia is still a main latch around which the world turns. This relation has been seriously disrupted in recent years by a semi-extorted, misplaced economic-political transformation that has caused indescribable misery and poverty. Added to this were broken promises to Russia of a political-strategic nature.
No one has benefited, especially not Europe, from the missile defense in Poland and the Czech Republic by the Bush government, its digging into the Ukraine and Georgia, and its hammering on continuous expansion of NATO towards the East. Here a number of lines collide that make it hard for Obama, but at the same time give him the opportunity to accomplish a real change, with European support.
For many American policymakers and political analysts, history repeats itself with events like this and few presidential advisers and policymakers have a three-dimensional view of the world. Therefore, Europeans that plead for an independent approach are quickly disqualified in Washington as unreliable allies. That is what happened with the opposing Schröder and Chirac before the American invasion of Iraq. But then why does the much-discussed alliance exist? With about a thousand military bases and battle installations, America made our planet into a garrison. NATO has become a tool of that, and the idea that it protects Europeans is laughable.
With the choice for Obama, America has been given a chance to free itself from the ideological freedom spasm that manifests itself as continuation of the Cold War. The Bush government acted as the leader of a criminal nation. Europe made that easier by aligning itself as a collection of lieges that let itself be bullied. They could not raise an official voice to assure the rest of the world that the European people do not believe at all in preventive warfare.
Does Europe have a chance to change, like America? The financial crisis has brought stronger to light the much-criticized internal strife of Europe. But the blockade of political integration in Europe is inseparably connected with the outsourcing of European policy in the area of defense and foreign policy to the American administrator.
The media are crowded with suggestions of what a US under Obama should do. The idea that something may be expected from Europe, apart from continuation of the liege status, is not mentioned.
An initiative to abolish NATO would be a welcome sign of guts, peacefulness and strategic understanding of the world. The alternative of involving Russia more in the continuation of the alliance has failed so far. But a new start could be made as a step to a Euro-Asian security organization in a new fashion. The heavily leaking American security umbrella above Europe can be folded. On second thought, it does not sound too strange that Obama can only benefit from European countries retaking their own responsibility, but then collectively, for their foreign policy, for the first time since the Second World War.
Obama demonstrates a potential for statesmanship and seems to posses good instincts. Does Europe have the ability to approach him on the same level?
Na de triomf van Obama moet Europa de Navo afschaffen
Gepubliceerd: 26 november 2008 10:56 | Gewijzigd: 26 november 2008 16:09
Europa moet zijn vazallenstatus jegens de VS opgeven, erkennen dat Afghanistan een verloren zaak is en de Navo verruilen voor een Euro-Aziatisch veiligheidsverbond.
Door J.H. Sampiemon en Karel van Wolferen
Europa moet de gelegenheid van de verkiezing van Barack Obama te baat nemen om zijn plaats in de wereld niet langer te laten afhangen van beslissingen in Washington. Emancipatie van Europa is hard nodig. De dringende zaken die de Amerikaanse president waarschijnlijk wil aanpakken zijn nu niet onder controle.
Als Europa zijn nieuwe kansen voorbij laat gaan, zal het bijna zeker worden meegesleurd in mondiale ontwikkelingen waarmee niemand is gediend, behalve de wapenfabrikanten. Op een kleine groep van verslaafde atlantici na, delen Europeanen ten westen van de Poolse en Tsjechische grens de Amerikaanse vijandfantasieën niet.
De afgelopen jaren hebben Amerikanen weinig realiteitszin aan de dag gelegd bij het bepalen van hun eigenbelang. Amerika heeft grote behoefte aan kunstmatige vijanden. Om gekozen te kunnen worden, moest Obama zich wel presenteren als potentieel krachtig opperbevelhebber en dat betekende dat hij moest meegaan met de nu eenmaal ingeburgerde voorstelling van zaken als zouden de VS van veel zijden belaagd worden en een zogenaamde oorlog tegen het terrorisme moeten voeren. Dat laatste is, zonder een vijand die zich kan overgeven, tegelijk een farce en een noodlottige leugen die machtsmisbruik door de regering-Bush heeft mogelijk gemaakt.
De politieke uitbuiting van angst door de regering-Bush heeft ons Europeanen onzekerheden, spanningen en onnodige oorlogen in Irak en Afghanistan bezorgd, waarbij marteling en schending van diverse internationale verdragen op de koop toe werden genomen. Europeanen die dat nooit van hun sterkste bondgenoot uit de Koude Oorlog hadden verwacht, haalden daarom bij de verkiezing van Obama opgelucht adem. Maar die opluchting komt te vroeg. Wat Obama werkelijk van de veronderstelde vijandige wereld denk, laat zich nog raden, hoewel zijn klaarblijkelijk bijzondere intelligentie en gezonde verstand hoop geven.
Maar ook als hij begrijpt dat bijvoorbeeld verder vechten tegen de Talibaan niet anders dan tot nog meer en grotere ellende kan leiden; dat een radicaal einde moet worden gemaakt aan de verdere provocatie en vervreemding van Rusland, en het bevorderen van een neo-koude-orlogsfeer; dat Chavez van Venezuela geen dictator is en geen vijand hoeft te zijn; dat heel omzichtig zal moeten worden omgesprongen met Pakistan; dat kolossale omvang, een enorm concurrentiepotentieel en ‘ondemocratisch’ regeren geen redenen zijn om China nu al als een onvermijdelijke toekomstige vijand te zien; dat het beleid van Israël in de Gazastrook onhoudbaar is; en dat het grootschalige verlies van Amerikaanse invloed in de wereld in de eerste plaats het gevolg is van het acht jaar lang afschaffen van diplomatie door Washington.
Ook als hij al deze dingen goed door heeft, en verlangt om er zoveel mogelijk van recht te zetten, dan nog heeft hij veel meer tegenover zich dan Republikeinse tegenstanders: een eigen politiek corrupte partij, een eigen land dat er door acht jaar wanbeheer allerbelabberdst voorstaat, en een voornamelijk onnozele mediawereld die hij zal moeten overtuigen.
Wat Obama noch iemand anders in de hand heeft, is het onaangename feit dat de VS om psychologische en institutionele redenen niet zonder vijanden lijken te kunnen leven. Om bij het tweede te beginnen: er bestaat iets wat door president Eisenhower in zijn afscheidsrede werd gedoopt tot militair-industrieel complex. De schrikbeelden die hij bij zijn waarschuwing opriep zijn tot in de details werkelijkheid geworden, zeker gedurende de afgelopen acht jaar. Het heeft niets te maken met vechtlustige officieren, zoals wel wordt gedacht, maar met een keynesiaanse motor onder de Amerikaanse economie. Een groot aantal leden van het Congres is voor hun herverkiezing van de defensie-industrie in hun districten afhankelijk. Er zou een politiek genie met het vermogen van Hercules voor nodig zijn om militaire uitgaven voor wegen, bruggen en andere infrastructuur te gebruiken, met een vergelijkbaar electoraal profijt voor Congresleden als gevolg.
De psychologische reden is moeilijker grijpbaar en wordt nog steeds niet voldoende naar waarde geschat door de Europese economische elite. De Amerikaanse natie is bijna verslaafd aan voortdurend bewijs dat zij een superieure status bezit en in de wereld opereert als positieve, heil brengende, morele macht. In hun wijdverbreide nationale verbeelding gaan Amerikanen ervan uit dat hun land onmisbaar is voor de orde in de wereld. In de strategische luwte van de Koude Oorlog zijn Europeanen de neiging ontwend om dat soort ideeën van de hand te wijzen. Om in morele superioriteit te kunnen blijven geloven, feliciteren veel Amerikanen zichzelf regelmatig. Dat hebben we zojuist weer gezien met de verkiezing van een niet-blanke president die werd gevolgd door de veel gehoorde triomfantelijke uitroep: only in America! Dat Amerikanen zichzelf ook vaak zwartmaken, is de andere kant van dit narcisme.
De Eerste en vooral de Tweede Wereldoorlog waren prachtige gelegenheden om het wereldbeeld van goed en kwaad te bevestigen. En de Koude Oorlog was er, als het ware, voor gemaakt. Het einde daarvan bracht behalve vreugde ook trauma voor Amerika, want daarmee verdween het allerbelangrijkste ijkpunt van politieke bonafides op elk niveau van openbare activiteit. Zonder bad guys zijn er geen good guys, althans geen die zich voortdurend als zodanig kunnen bewijzen. De noodzaak van vijanden voor eigen moreel gebruik dateert dus van vóór de huidige president George W. Bush. Maar deze wist de gevoelige Amerikaanse zenuwen te raken toen hij na de aanslagen van de elfde september de wereld afschilderde als een strijdtoneel tussen goed en kwaad. En hij kon herkozen worden via een campagne die geheel geënt was op de angst voor de gevaren uit de hoek van het kwaad. Er wordt nu weliswaar veel gesproken over een streep onder het Amerika van de afgelopen acht jaar, maar veel Amerikaans commentaar duidt erop dat de waanideeën uit die tijd, samen met de neoconservatieve agenda, hoog worden gehouden door de zogenoemde liberal hawks. Dat zijn de links-liberale haviken, die zich hebben genesteld in het Amerikaanse nationalisme.
De Europese wil om Obama met zijn zware taak te helpen is volop aanwezig. Tenslotte helpen Europeanen daarmee ook zichzelf. Men mag na 21 januari verzoeken verwachten van de regering-Obama. Thomas Friedman, columnist voor The New York Times, die in politiek onderlegd Washington meer als een voorbeeldige weerhaan wordt beschouwd dan als verstandige analist, geeft een idee van wat de inhoud en toon daarvan kunnen zijn. In een recente column daagde hij Europa en landen in Azië uit: jullie applaudisseren voor onze keuze van Obama, maar wanneer doen jullie nu eens wat voor ons? Hij doelde op meer troepen voor Afghanistan en hardere sancties tegen Teheran.
Minister van Buitenlandse Zaken, Maxime Verhagen (CDA), heeft het verstandig geacht alvast zijn bereidheid te tonen met Amerika mee te blijven vechten in Afghanistan. Hij bewijst daarmee Obama, Europa, noch Afghanistan een dienst. Obama’s verkiezingsbelofte om harder op te treden tegen de Talibaan was noodzakelijk om te winnen in een natie die jarenlang werd voorgelogen met de boodschap dat deze geïsoleerd wonende stammen een reële bedreiging voor Amerika vormen. Obama’s plannen voor Afghanistan worden nu al gezien als een van zijn zwakkere plekken. William Pfaff, een feilloze politieke duider, stelt vast dat Afghanistan, samen met weifelachtigheid over terugtrekking uit Irak de ondergang kan worden van zijn presidentschap. Zowel de Amerikaanse kiezers als het merendeel van het volk en de regering van Irak wensen dat Amerika zich terugtrekt.
Als Obama kans ziet een einde te maken aan de loze fantasie van de oorlog tegen het terrorisme en zijn land zich relatief comfortabel kan laten voelen als nog altijd grootste industriemacht in een wereld zonder geloofwaardige vijanden, dan zet hij een grote stap terug naar de relatief stabiele en vredelievende wereldorde die aan het eind van de 20ste eeuw voornamelijk dankzij Amerika was ontstaan. Een Europese Unie, of een deel ervan, die de wereld vertelt dat zij zich opnieuw opstelt achter het Handvest van de VN en het daarmee tot stand gekomen internationale recht, zou de positie van de idealistische Obama zeer ten goede komen.
Maar de EU kan meer doen. Vooral resoluut wijzen op Afghanistan als een verloren zaak. Dat moeten we, ook al hebben we het hier over de toekomst, beschouwen als een politiek feit waarvan de geldigheid berust op ervaring, historische kennis en logische analyse van deskundigen.
Tot de meer zorgwekkende recente ontwikkelingen behoort de neiging van vooraanstaande Amerikaanse kringen om de notie van belaagd zijn te versterken met nieuwe koudeoorlogsfantasieën. De verhouding tussen Amerika en Rusland is nog steeds een hoofdscharnier waarom de wereld draait. Deze relatie is in de afgelopen jaren ernstig verstoord door een half afgedwongen, misplaatste economisch-politieke transformatie die onbeschrijfelijke ellende en armoede teweeg heeft gebracht. Daarbovenop kwamen gebroken beloften van politiek-strategische aard aan Rusland.
Niemand is gediend geweest, zeker ook niet Europa, met de vooruitgeschoven raketverdediging in Polen en Tsjechië van de regering-Bush, haar gewroet in Oekraïne en Georgië, en haar tamboereren op voortschrijdende uitbreiding van de NAVO naar het Oosten. Hier komen een paar lijnen bijeen die het Obama moeilijk maken, maar hem tegelijkertijd met Europese hulp een kans geven een wezenlijke verandering tot stand te brengen.
Voor veel Amerikaanse beleidsmakers en politieke analisten begint de geschiedenis bij gelegenheden zoals deze weer opnieuw en weinig presidentiële adviseurs en beleidsmakers hebben een driedimensionaal beeld van de wereld. Dus Europeanen die pleiten voor een onafhankelijke opstelling worden in Washington al gauw gediskwalificeerd als onbetrouwbare bondgenoten. Dat gebeurde met de dwarsliggende Schröder en Chirac voor de Amerikaanse invasie van Irak. Maar waarvoor bestaat dan het veelbesproken bondgenootschap? Om, in afwezigheid van een wezenlijke vijand, vijandschap uit te lokken? Met zo’n duizend militaire bases en gevechtsinstallaties heeft Amerika van onze planeet een garnizoen gemaakt. De NAVO is daarvan een hulpstuk geworden, en het idee dat Europeanen ermee worden beschermd is lachwekkend.
Amerika heeft met de keuze voor Obama een kans gekregen zich uit de ideologische veiligheidskramp te bevrijden die zich als voortzetting van de Koude Oorlog manifesteert. De regering-Bush gedroeg zich als de leiding van een schurkenstaat. Europa heeft dat makkelijker gemaakt door zich op te stellen als een verzameling vazallen die zich liet koeioneren. Ze konden geen officiële stem verheffen om de rest van de wereld te verzekeren dat het Europese publiek geheel niet gelooft in preventieve oorlogvoering.
Heeft Europa net als Amerika een kans om te veranderen? De financiële crisis heeft de vaak becommentarieerde interne verdeeldheid van Europa sterker aan het licht gebracht. Maar de blokkade van politieke integratie in Europa is onlosmakelijk verbonden met de uitbesteding aan de Amerikaanse toezichthouder van het Europese beleid op het gebied van defensie en buitenlandse zaken.
De media staan bol van suggesties wat een VS onder Obama moeten doen. Het idee dat er iets van Europa verwacht mag worden, anders dan voortzetting van de vazallenstatus komt daarbij niet aan bod.
Een initiatief om de NAVO af te schaffen zou een welkom teken van durf, vredelievendheid en strategisch verstand voor de wereld zijn. Het alternatief om Rusland nauwer te betrekken bij het voortbestaan van het bondgenootschap is voorlopig mislukt. Maar er zou een nieuw begin mee kunnen worden gemaakt als opstap naar een Euro-Aziatische veiligheidsorganisatie in een nieuwe stijl. De zwaar lekkende Amerikaanse veiligheidsparaplu boven Europa kan worden ingeklapt. Bij nader inzien klinkt het niet zo vreemd meer dat Obama er alleen maar mee gediend kan zijn wanneer Europese landen voor het eerst sinds de Tweede Wereldoorlog, maar dan collectief, eigen verantwoordelijkheid hernemen voor hun buitenlandse politiek.
Obama laat een potentieel voor staatsmanschap zien en lijkt te beschikken over het goede instinct. Beschikt Europa over het vermogen hem op hetzelfde niveau tegemoet te treden?
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.
Contrary to what the American president never tires of implying, however, it is not Ukraine and its NATO partners but Putin alone who bears responsibility for this horrific war.