The Friendly Enemy

July 12, 2011

Published in Wprost
(Poland ) on 12 July 2011
by Robert Czulda (link to original link to original)

Translated from by Matthew Matyjek . Edited by Jade Moyano.

The deteriorating relations between the United States and Pakistan have made the future of the American-Pakistani alliance uncertain. This alliance is key to the success of the mission in neighboring Afghanistan.

Pakistan was the first nation that America appealed to for help after the attacks on September 11th. They appealed to the Pakistanis not because Islamabad was Washington’s reliable ally, but because the Americans needed their support in order to carry out a successful mission next door. For Pakistan, infiltrated by Islamists, this was a chance to obtain extra funds for defense and more importantly, a chance to improve relations with India, a key American ally. In other words, the Pakistani- American alliance was created out of necessity, and not because of any common values or interests.

It is no secret that Pakistan’s involvement in Afghanistan has two sides. On one hand, they help the coalition forces, and on the other hand, they actively support the radicals. The fact that Osama bin Laden was found in Pakistan reinforces what has already widely been known. Pakistan rightly deserves the title of “frenemy.” Backing out of this alliance would be difficult for Washington because the alliance is necessary to a successful fight in Afghanistan. For example, most of the equipment for the International Security Assistance Force in the Hindu Kush is routed through Pakistan.

The alliance between Pakistan and the United States has been in crisis in the past months. Pakistan ejected a large part of the American personnel stationed on its territory, including intelligence officers. This has been done in response to the American raid against bin Laden’s compound, and to the shooting of two Pakistani nationals by a CIA agent. The decision to suspend $800 million of aid is further evidence of the widening rift in the uneasy alliance. The lack of trust between Islamabad and Washington is becoming increasingly apparent.

The suspension of aid by the United States is supposed to serve as a measure to force Pakistan to do what the Americans want them to do. This includes a more vigorous campaign against Islamic extremists within Pakistan, especially those on the border with Afghanistan. Experts warn, however, that this might have the opposite effect. The lack of financial and military support might lead the Pakistanis to conclude that it is better to tolerate the extremists rather than to fight them, especially since Pakistan is preparing to be a major power in Afghanistan when America leaves. The risk of a Pakistani revolt is quite high, because the Muslim society in the country, even in light of bloody attacks on civilians, prefers the Islamists over the Americans.

Stale pogarszające się relacje między Stanami Zjednoczonymi i Pakistanem stawiają pod coraz większym znakiem zapytania przyszłość amerykańsko-pakistańskiego sojuszu. A trzeba pamiętać, że sojusz ten jest kluczowy dla powodzenia misji w sąsiednim Afganistanie.
Pakistan był pierwszym państwem, do którego Amerykanie zwrócili się z prośbą o pomoc po zamachach z 11 września 2001 roku. Amerykanie nie prosili Pakistańczyków o pomoc dlatego, że Islamabad był w tamtym czasie oddanym sojusznikiem Waszyngtonu, ale dlatego, iż prowadzenie operacji w sąsiednim Afganistanie wymagało w praktyce zgody i wsparcia pakistańskich władz. Dla zinfiltrowanego przez islamistów Pakistanu prośba o pomoc z Waszyngtonu była szansą na zdobycie dodatkowej broni, pieniędzy, a przede wszystkim poprawy pozycji w relacjach z Indiami, sojusznikiem Stanów Zjednoczonych. Innymi słowy, oba państwa weszły w sojusz z konieczności, a nie z faktycznej zbieżności wartości i interesów.

Jest tajemnicą poliszynela, że Pakistan od początku działa na dwa fronty – z jednej strony udaje, że pomaga Amerykanom i siłom koalicji, a z drugiej wspiera islamskich radykałów. Fakt iż Osama bin Laden ukrywał się w tym państwie boleśnie potwierdził to, co wszyscy od dawna podejrzewali. Nic więc dziwnego, że Pakistan jest określany mianem „zaprzyjaźnionego wroga" (ang. Frenemy – „friendly enemy”). Problem polega jednak na tym, że z sojuszu z Islamabadem Amerykanom trudno jest się wycofać, ponieważ alians z Pakistanem jest im potrzebny, jeśli chcą prowadzić wojnę w Afganistanie. Przecież to właśnie przez terytorium Pakistanu transportowane jest gros zaopatrzenia dla walczących pod Hindukuszem sił ISAF.

W ostatnim czasie sojusz amerykańsko-pakistański znalazł się w wyraźnym kryzysie – Pakistan wyrzucił ze swojego terytorium znaczną część amerykańskiego personelu wojskowego, w tym agentów wywiadu. To w dużym stopniu reakcja na samowolny rajd Amerykanów przeciwko bin Ladenowi, a także na incydent ze stycznia, kiedy to agenci CIA zabili dwóch Pakistańczyków. Decyzja o zawieszeniu wartej około 800 milionów dolarów pomocy, która miała trafić z USA do Pakistanu to kolejny dowód na kryzys szorstkiej przyjaźni między sojusznikami z rozsądku. Brak zaufania na linii Islamabad-Waszyngton jest coraz wyraźniejszy.

Zawieszenie przez USA pomocy finansowej ma stanowić karę, która zmusi Pakistan, by kraj ten robił to czego chcą Amerykanie – a więc z większą determinacją zwalczał islamskie bojówki, szczególnie na granicy z Afganistanem. Eksperci ostrzegają jednak, że może być dokładnie odwrotnie – brak pieniędzy i wsparcia, w tym wywiadowczego, może sprawdzić, że pakistańskie służby bezpieczeństwa uznają, iż lepiej porozumieć się z bojówkami niż je zwalczać. Tym bardziej, że Pakistan chce utrzymać wpływy w Afganistanie. Ryzyko pakistańskiej wolty jest całkiem duże, bowiem społeczeństwo tego muzułmańskiego kraju – pomimo licznych i krwawych zamachów, których ofiarą padają cywile – wciąż woli islamistów od Amerykanów.

This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link .