This week I was in the Midwest of America to discuss the health system in the Netherlands. Americans know that something is wrong with the way they deal with medical expenses, and they are very interested in European alternatives. Of course, their attention is dictated by the fierce debate in Washington on reforming American health care. But what I found out is that Americans are not yet ready for a frank conversation about the health topic.
Not only is the discussion unnecessarily polarized, American people are still calling out from everywhere to oppose socialized medicine. But the discussion is limited. It is mainly about the many Americans who are uninsured and the financial feasibility of comprehensive health care. On television, there are commercials about the "compulsion" to insurance, in which the government would interfere in private life. This discussion ended in the Netherlands in the 1940s, when the German occupiers claimed compulsory medical insurance.
Americans spend huge sums on health care. These expenditures by the government and, especially, the private sector amount to 17 percent of America's Gross National Product, in contrast to that of the Netherlands, which is 8.5 percent. If Dutch workers with average incomes pay 100 Euros for basic insurance, 300 Euros a month to the AWBZ (public insurance for health risks),and 175 per month through their employers for health care, how much higher are the health costs in the Netherlands than in America? Americans really do not want this debate with each other.
According to the journalist T.R. Reid of the Washington Post, the costs of health care are too high because an army of bureaucrats is needed to untangle the regulations and price agreements. In addition, private insurers in the U.S. go for profit, often seeking to pay not more than eighty percent of premiums for medical expenses. So Reid states that tens of billions are wasted on the largest and most inefficient administrative system of the western world.
Obviously, the U.S. health system is not only doom and gloom. It is one of the most highly trained and well-equipped medical systems in the world. It is no wonder that rich foreigners want to come to the United States for specialized care. But the high costs of that care are passed on to the patients. If you have a permanent, full-time job, your employer may pay your health costs, as in my friend's situation in St. Paul. His family medical insurance is only $65 a month. But self-employed and part-time workers will have to pay for health costs themselves. One of my friends in Grand Rapids pays $650 per month for limited family medical insurance.
Yet Americans are reluctant to talk about lowering costs. If less money is spent on health care in America, is there still a place for prominent institutions such as the Mayo Clinic, a world renowned private hospital? Furthermore, it seems almost impossible to lower prices set by pharmaceutical companies, which are even more powerful than the insurers. It will also be an enormous task to apply an efficient system to an industry consisting of thousands of organizations and very different regional markets.
Despite the costs, most Americans are very satisfied with their excellent medical insurance. They want to maintain optimal medical care and personal choice. Medical insurers shamelessly advertise their medical insurance products and encourage customers to choose their own care while demanding specific medication from their doctors. When some insurers offered managed health care in the '90s - lower premiums and limited choice - Americans responded negatively. They value freedom of choice and want to spend their money. They are not ready for change, not even in 2009.
Onbetaalbare keuzevrijheid
Deze week was ik in het Midden-Westen van Amerika om te spreken over het gezondheidsstelsel in Nederland. Amerikanen weten dat er iets loos is met de wijze waarop zij omgaan met medische kosten en zijn zeer geïnteresseerd in Europese alternatieven. Natuurlijk is hun belangstelling ingegeven door de heftige discussie in Washington over de hervorming van de Amerikaanse gezondheidszorg. Maar wat ik vooral ontdekte, is dat Amerikanen nog niet toe zijn aan een openhartig gesprek over dit onderwerp.
Niet alleen wordt de discussie onnodig gepolariseerd. Nog steeds hoor je overal oproepen om je tegen socialized medicine te verzetten. Maar de discussie wordt ook beperkt. Het gaat vooral om de vele Amerikanen die nu onverzekerd rondlopen en de financiële haalbaarheid van brede gezondheidszorg. Op tv zijn er spotjes over de ’dwang’ tot verzekering, waardoor de overheid zich zou mengen in de persoonlijke levenssfeer. Deze discussie speelt in Nederland al niet meer sinds de jaren veertig, toen de Duitsers medische verzekering verplicht stelden.
Amerikanen geven enorme bedragen uit aan gezondheidszorg. Die uitgaven, door de overheid en vooral ook de private sector, bedragen 17 procent van het BNP, in tegenstelling tot Nederland, dat met 8,5 procent uitkomt. Als Nederlandse werknemers met een gemiddeld inkomen naast hun basisverzekering van 100 euro ook nog via de loonheffing ruim 300 euro per maand betalen aan de AWBZ en via de werkgever 175 euro per maand aan gezondheidszorg, hoeveel hoger zijn de uitgaven voor gezondheidszorg dan in Amerika? Hierover willen Amerikanen eigenlijk niet met elkaar in debat.
Volgens de journalist T.R. Reid van de Washington Post rijzen de kosten ook de pan uit omdat er een leger van bureaucraten nodig is om de wirwar aan regelingen en prijsafspraken te beheren. Daarnaast hebben particuliere verzekeraars in de VS een winstoogmerk; ze proberen vaak niet meer dan tachtig procent van de betaalde premies te besteden aan medische uitgaven. Zodoende worden volgens Reid tientallen miljarden verspild aan het grootste en meest inefficiënte administratieve systeem van de westerse wereld.
Uiteraard is het Amerikaanse gezondheidsstelsel niet alleen kommer en kwel. Het is één van de best opgeleide en geëquipeerde medische stelsels ter wereld. Het is geen wonder dat rijke buitenlanders graag naar de Verenigde Staten komen voor specialistische zorg. Maar de kosten van die uitstekende zorg worden doorberekend aan de patiënten. Als je een vaste, fulltime baan hebt, betaalt je werkgever de kosten en zit je voor een dubbeltje op de eerste rang, zoals één van mijn vrienden in St.-Paul, die voor de medische verzekering van zijn familie slechts 65 dollar per maand hoeft te betalen. Maar wie zelfstandig is of alleen parttime banen kan krijgen, draait zelf op voor die kosten. Zo betaalt één van mijn vrienden in Grand Rapids voor een beperkte medische verzekering voor zijn gezin 650 dollar per maand.
Toch zijn Amerikanen nauwelijks bereid om te praten over het verlagen van de kosten. Als er minder geld wordt uitgegeven aan gezondheidszorg, is er dan in Amerika nog plaats voor een vooraanstaande instellingen als de Mayo Clinic, een wereldberoemd particulier ziekenhuis? Bovendien lijkt het vrijwel onbegonnen werk om de prijzen te drukken van farmaceutische bedrijven, die nog machtiger zijn dan de verzekeraars. Ook zal het een enorme klus worden om een efficiënt regime toe te passen op een stelsel dat bestaat uit duizenden organisaties en zeer uiteenlopende regionale markten.
Hoeveel het ook kost, de meeste Amerikanen zijn zeer tevreden met hun uitstekende medische verzekering. Zij willen die optimale medische zorg en keuzevrijheid houden. Schaamteloos adverteren medische verzekeraars hun producten en moedigen zij klanten aan om zelf hun zorg te kiezen en medicijnen te eisen van hun artsen. Toen bepaalde verzekeraars managed health care aanboden in de jaren negentig – lagere premies, beperkte keuzevrijheid – reageerden Amerikanen negatief. Zij hechten aan keuzevrijheid en willen het geld laten rollen. Aan een werkelijke verandering zijn ze ook in 2009 niet toe.
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.