I have been polite for long enough, is what American President Barack Obama must be thinking. Now, he no longer has a political majority; he is single-handedly pushing his own agenda.
Traditionally, at the end of his second term, an American president is what is called a "lame duck." It is common for him to no longer hold a political majority in Congress and to struggle with every political initiative. This has been the golden rule ever since Ronald Reagan assumed office in the 1980s. It does not seem that matters will be any different for Obama.
Curiously, it appears that Obama, at the very least, wants to break with this tradition. Whatever he is able to execute without Congress' support, he seems to want to realize — and fast.
Last week saw the first trial of strength, when the president passed a temporary regulation for undocumented immigrants. The bill had been stuck in Congress for some time, and Republican opponents did not seem to be in a rush to shed more light on the fate of millions of Latinos who have to live and work in the U.S. under difficult conditions.
Obama's next step was firing Secretary of Defense Chuck Hagel, the last remaining Republican in the Obama administration. Officially, this was about a difference of opinion as to what strategy to follow against the Islamic State group's terrorism. This is plausible, but it is not the first time that Obama and his secretary of defense have had a difference of opinion. Firing Hagel signals that Obama has abandoned any hope of cooperating with his political opponents.
The American president still has some plans left. In the battle against global warming, among others, he still has some initiatives at the ready, and the fact that the nuclear negotiations with Iran were not a complete failure is also something that the White House can consider a plus.
Obama is opportunely using the internal discord among the Republicans, whose biggest common agenda point is to get rid of him as quickly as possible. They failed to accomplish this during the previous presidential elections in 2012. In 2016, Obama will no longer be accountable to anyone; the political way has truly opened up for him.
The American president is, however, very much on his own. During the previous midterm elections, his own party preferred to avoid him, but even a lonely American president still has a lot of power left, the limits of which he is currently testing.
Strangely enough, his doing so will allow him to realize more political agenda points than he has in the last four years. No longer having to maneuver between the Democrats and Republicans, he is able to set his own pace.
Obama's political demarche has stirred up a lot of resentment among the Republicans. They are threatening countermeasures and laws to put a stop to the president's initiatives. The question that remains, however, is whether Republicans will be able to overcome their differences. Until this has been achieved, the president will be able to continue to fly solo. For the United States, this is an unusual situation, but there are no rules that oblige a president to vegetate like a "lame duck" in the White House for two years.
Obama's Agenda
Lang genoeg beleefd geweest, moet de Amerikaanse president Barack Obama denken. Nu hij geen politieke meerderheid meer heeft, drukt hij eigenhandig zijn agenda door.
Traditioneel is een Amerikaanse president aan het einde van zijn tweede mandaat een ‘lamme eend’. Het is dan gebruikelijk dat hij in het Congres geen politieke meerderheid meer heeft en dat ieder politiek initiatief moeilijk wordt. Dat is al de gulden regel sinds Ronald Reagan in de jaren tachtig. Voor Obama leek het niet anders te gaan.
Merkwaardig genoeg lijkt Obama op zijn minst te willen breken met die traditie. Al wat hij zonder het Congres kan realiseren, lijkt hij te willen uitvoeren. En snel.
Vorige week was er de eerste krachtproef waarbij de president een tijdelijke regularisatie voor illegale immigranten goedkeurde. De wetgeving zat al een tijd vast in het Congres en de Republikeinse tegenstanders leken geen haast te maken om meer duidelijkheid te scheppen over het lot van miljoenen latino’s die in moeilijke omstandigheden in de VS moeten leven en werken.
De volgende stap is het ontslag van de minister van Defensie Chuck Hagel, de laatste Republikein in de regering-Obama. Officieel luidt het dat het om een meningsverschil gaat over de te volgen strategie tegen de terreur van Islamitische Staat. Dat kan, maar het is niet de eerste keer dat Obama en zijn minister van Defensie van mening verschillen. Het ontslag van Hagel is het signaal dat Obama alle hoop op samenwerking met zijn politieke tegenstrevers heeft laten varen.
De Amerikaanse president heeft nog plannen op het schap liggen. Onder meer in de strijd tegen de opwarming van de aarde staan nog initiatieven klaar. En dat de nucleaire onderhandelingen met Iran niet volledig zijn afgesprongen, is voor het Witte Huis eveneens een opsteker.
Obama maakt handig gebruik van de grote interne verdeeldheid bij de Republikeinen, wier grootste gemeenschappelijke agendapunt is Obama zo snel mogelijk uit het zadel te lichten. Dat mislukte bij de vorige presidentsverkiezingen in 2012. In 2016 moet Obama geen verantwoording meer afleggen, voor hem ligt de politieke weg nu echt open.
De Amerikaanse president staat wel vreselijk alleen. In zijn eigen partij werd hij tijdens de voorbije tussentijdse verkiezingen liever gemeden. Maar zelfs een eenzame Amerikaanse president houdt veel macht over. En die grenzen zoekt Obama nu op.
Daarbij kan hij merkwaardig genoeg meer punten van zijn politieke agenda realiseren dan de voorbije vier jaar. Nu hij niet meer moet schipperen tussen de Democraten en de Republikeinen kan hij zelf zijn marstempo bepalen.
De politieke demarche van Obama wekt bij de Republikeinen veel wrevel. Ze dreigen met tegenmaatregelen en wetgeving die de initiatieven van de president moeten kortwieken. Maar de vraag is of de Republikeinen hun interne verdeeldheid te boven komen. Zolang dat niet gebeurt, kan de president zijn solovlucht voortzetten. Het is ongebruikelijk voor de VS, maar niets verplicht een president om als een ‘lamme eend’ twee jaar in het Witte Huis te vegeteren.
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.
[The voter's mandate]t does not give [Trump] the right to destroy everything that politicians have spent decades building to appease a sick need for vengeance.