To measure a political leader one hundred days after acceptancing power remains a perilous affair. However tempting round numbers are politically speaking, it can never be more than a snapshot. In the case of President Barack Obama, who has been in the White House for one hundred days today, there is an additional reason to consider this milestone.
In addressing the financial crisis, Obama likes to compare himself with his illustrious predecessor Franklin D. Roosevelt, a successful Democratic president who used his first hundred days to enact a series of measures to withstand the economic crisis of the thirties.
A similarity with this period to some extent. Roosevelt looked at a much deeper crisis. Almost all of his plans managed to be accepted without significant political resistance, whereas Obama encounters a growing Republican opposition.
Obama does not want his ambitions to cool and looks just as confident as he was during his campaign. According to him, it is not just about restoring the confidence in the financial system; this is the moment to give the economy a stronger, more sustainable basis by investing in energy, education and healthcare. Even on foreign lands, initiatives tumble over each other in an attempt to restore America's violated image in the world.
His crowded policy seems to benefit Obama's popularity. The percentage of Americans satisfied with the way the president is doing his job varies from 65 to 69 percent, depending on the survey. In his opinion, this is also the moment to give the economy a stronger, more sustainable basis by investing in energy, education and health. After a hundred days, Obama scores significantly higher than both his predecessors Bush (56 percent) and Clinton (49 percent).
The expectations are still high, despite the deplorable state of the U.S. economy. But then Obama is not without risk. Almost three quarters of the American people expect the next four years will be better. That puts a considerable pressure on the president. There remains to be seen whether his economic recovery plan will have an effect, or as critical economists fear, will be nowhere near enough.
On foreign policy, Obama is no less vulnerable. The war in Afghanistan is going anywhere but according to plan, and Pakistan will possibly be an even greater security risk. It is the question if Iran will address Obama's outstretched hand. The list of potential stumbling blocks is not yet complete.
The new optimism and renewed self-confidence of the American population meanwhile is in sharp contrast with the rapid return of Washington going back to business as usual. In spite of his old desire to break boundaries, Obama's popularity in Democratic circles is directly proportional to the growing distaste that he earns from the Republican side. As long as the Republicans, still smarting by their defeat, will not be able to offer an alternative plan, Obama has little to fear from them politically, provided that he is more than just a good story.
Obama's 100 dagen
Een regeringsleider de maat nemen honderd dagen na diens machtsaanvaarding blijft een hachelijke aangelegenheid. Hoe verleidelijk ronde getallen ook zijn, politiek gesproken kan het nooit meer dan een momentopname zijn. In het geval van president Barack Obama, die vandaag honderd dagen in het Witte Huis zetelt, is er een extra reden stil te staan bij deze grens.
In de aanpak van de financieel-economische crisis mag Obama zich graag vergelijken met zijn illustere voorganger Franklin D. Roosevelt. Deze succesvolle Democratische president gebruikte zijn eerste honderd dagen om een reeks maatregelen tegen de economische crisis van de jaren dertig van de vorige eeuw te nemen.
De vergelijking met deze periode gaat overigens maar ten dele op. Roosevelt keek tegen een veel diepere crisis aan. Daar staat tegenover dat hij bijna al zijn plannen zonder noemenswaardige politieke weerstand aanvaard wist te krijgen, waar Obama op groeiend Republikeins verzet stuit.
Obama wenst zijn ambities vooralsnog niet te temperen en oogt nog even zelfverzekerd als tijdens zijn campagne. Het gaat volgens hem bij de aanpak van de crisis niet alleen om de vraag hoe het vertrouwen in het financiële systeem kan worden hersteld. Dit is in zijn ogen ook het moment de economie een steviger, duurzamere basis te geven door te investeren in energiebesparing, onderwijs en gezondheidszorg. Ook op buitenlands terrein buitelen de initiatieven over elkaar heen, in een poging Amerika’s geschonden imago in de wereld te herstellen.
Zijn overvolle beleidsagenda lijkt Obama’s populariteit slechts ten goede te komen. Het percentage Amerikanen dat tevreden is over de manier waarop de president zijn werk doet, varieert afhankelijk van de peiling van 65 tot 69 procent. Dit is in zijn ogen ook het moment de economie een steviger, duurzamere basis te geven door te investeren in energiebesparing, onderwijs en gezondheidszorg. Obama scoort daarmee na honderd dagen aanzienlijk hoger dan zowel zijn voorganger Bush (56 procent), als Clinton (49 procent).
De verwachtingen zijn dus nog altijd hoog gespannen, in weerwil van de deplorabele staat waarin de Amerikaanse economie verkeert. Dat is voor Obama niet zonder risico. Bijna driekwart van de Amerikaanse bevolking verwacht dat het de komende vier jaar beter zal gaan. Dat legt een niet onaanzienlijke druk op de president, daar nog moet blijken of zijn economisch herstelprogramma effect zal hebben of, zoals kritische economen vrezen, bij lange na niet voldoende is.
Op buitenlands gebied is Obama niet minder kwetsbaar. De oorlog in Afghanistan verloopt allesbehalve volgens plan en Pakistan vormt zo mogelijk een nog groter veiligheidsrisico. Of Iran Obama’s uitgestoken hand zal pakken, is maar de vraag. De lijst potentiële struikelblokken is daarmee nog niet compleet.
Het nieuwe optimisme en herwonnen zelfvertrouwen van de Amerikaanse bevolking staat ondertussen in schril contrast met de snelle terugkeer in Washington naar business as usual. In weerwil van diens streven oude scheidslijnen te doorbreken, is Obama’s populariteit in Democratische kring recht evenredig aan de groeiende afkeer die hij aan Republikeinse kant oproept. Zolang de Republikeinen, nog aangeslagen door hun nederlaag, geen wervend alternatief weten te formuleren, heeft Obama electoraal weinig van hen te vrezen. Mits hij straks meer dan alleen een goed verhaal heeft.
This post appeared on the front page as a direct link to the original article with the above link
.